Muziekrecensie: Broeder Dieleman - Komma + Dit is de bedoeling

De komma, en wat daarna komt.
De punt, en wat daarna (niet meer) komt.
Wat betekent een ruimte? Wat betekent de stilte? Wat betekenen de geluiden?
Wat betekent dat wat hier wel maar daar niet meer groejen kan?
(efemeer zeg ik en ik neem nog een slok whisky)
(de ogen. misschien de ogen)

Lees verder...


Boekrecensie: Katharina Klement - Drift + Various Artists - Damn! Freistil-samplerinnen 4 + 5

En dan kwam de andere dag, de dag na de vorige dag, en een pakketje kwam. Kwam door. Kwam door de brievenbus. Kwam van. Kwam van chmafu door de brievenbus. Damn! Freistil-samplerinnen 4 + 5. Een dubbelseedee dit keer. Vol met experimentele mjoeziek, gemaakt door vrouwen. Omdat vrouwen nog steeds een ondergewaardeerde pozisie innemen binst de experimentele mjoeziek, want misogynie treft men op de gekste plaatsen aan.

Lees verder...


Muziekrecensie: De Elias Ep’s - Nachtkaars

En bij dan is het met nachtkaars en voor mamma misschien ook wel duidelijk dat we hier een afscheidsplaat op onze handen hebben en f’domme, laat ik nu ook niet altesaam ganzelijk onbevangen tegenover afscheidsplaten staan.

Lees verder...


Muziekrecensie: Fine China Superbone - Plaguey

Fine China Superbone. Zo heet het. Niet meteen een bandnaam die blijft hangen. Een hangnaam die blijft banden, bedoel ik. Plaguey heet de plaat. En het label heet Geertruida, en is het erg dat ik daar nog nooit van gehoord had? Het cd-r’etje is keurig gebrand, dat moet ik zeggen. Net als de pinda’s. Hier zit ik. Met een cd-r in mun hand en een plotse zin in pinda’s.

Lees verder...


Muziekrecensie: Heathens - Love Songs for Insensitive People

Woord heeft het. Woord gaat. Woord komt. Komt uit. Uit hoek. Ginderdaar. Laars onder. Woord komt van man. Man heet. Stefano heet man. Woord laat lezen en het leest, het zegt. Zegt. Vertelt. Verhaalt. Van seedee. Seedee vanuit. Vanuit ginderdaar, vanuit laars op weg. Op weg. Op weg naar mij. Seedee van band. Band heet. Heet Heathens. Zo heet band. Van seedee. Van seedee op weg naar mij.

Lees verder...


Muziekrecensie: The Fire Harvest - Open Water

Het geluid is verwachtingsvol. Een kontinue dreiging die nergens tot een uitbarsting komt. De liedjes beloven steeds een onderhuidse schoonheid: subiet komt het, nog even wachten, het staat om de hoe te wachten: de allermooiste violijnstrijk die je ooit hoorde, een hartverscheurend guitaarlijntje, een kippenvel zettende tekst.

Lees verder...


Muziekrecensie: Hellvete - Droomharmonium

En als je neder zit luister je naar Hellvete.
En als je naar Hellvete luistert is er rust.
En als er rust is is er vrede.
En als er vrede is is het warm.

Lees verder...


Muziekrecensie: Ghost Bag & Tine Fetz - Ghost Bag & Tine Fetz

Zekere dag lag dat hier gewoon. Op mijn deurmat. Ik moest daar niet om vragen. En er werd mij ook niets gevraagd. Ik moest daar niet voor betalen. En er werd mij ook niets betaald. En ik vond dat dus. En ik haalde dat seedeetje uit de enveloppe en ik keek. Kartonnen hoesje. Twee tekeningetjes op de voorkant. Twee mensen op de achterkant.

Lees verder...


Muziekrecensie: Talk to Her - Home

Waarom een paar dagen later een kus een kus die ik koesterde een kus die ik bewaarde diep in de bovenste boekenla waarom maakte me dat gelukkig die kus waarom bij lange niet zo gelukkig als ik gehoopt had? Waarom luister ik deze platen niet?

Lees verder...


Boekrecensie, Dichtbundel: Marc van der Holst - Dembrandt / Wolfgang

Want trialogiese kippenrestaurants doen peinzen aan zoveel. Aan Donald Duck die meedoet aan de beddenrace, BIJvoorbeeld. Of aan Lambiek die iets rousseauaans schreeuwt in De Sputterende Spuiter. In ieder geval: ik las nog maar een paar regels in Dembrandt & mijn denken is al zovele kanten opgevlogen dat ik er beter aan doe te lezen in de bijbel, Oorlog en Vrede of het telefoonboek van Lisboa en aldus te stillen dat idiote hoofd van mij.

Lees verder...


In vorige edities van dR:


 

In het blauwe heenin

Hij zit daar maar. Voor het raam. Op een stoel dan nog, godverdomme. Hij verroert geen poot. Als zijn zitten nu nog maar de herinnering aan of de belofte van dienamiek in zich had gedragen, maar neeeh, stokstijf stil zit die zeikerd en het ziet er niet naar uit dat hij zich vandaag of morgen gaat bewegen, of dat hij zich gisteren nog bewogen heeft.

Eergisteren nog wel. Eergisteren wassi zo druk als een baasje. Echt waar. Gijlie haadt hem moeten zien! Hij was al zijn herinneringen op alfabetiese volgorde aan het leggen om ze vervolgens van A tot Z in te kunnen plakken als zijn van godvergeten vakansiephotoos. Daar lagen ze, overheen zijn gehele keukentafel: al zijn herinneringen. Allemaal. Er waren er bij die hem dierbaarder waren dan andere. Zo was er een herinnering aan het meisje dat zich voortbewoog in een doos waaronder wielen stonden. “Hier,” sprak hij, wijzend op die spesifieke herinnering, “daar.” Hier daar, zo praat die tiep nu eenmaal, ik kan er ook niks aan doen. “Hier:

we paarden in een emmer vol slagersmessen en ik werd wakker met het Zwaard van Damokles boven mijn kop!”

Want zo was het nu eenmaal gegaan, daar kon hij ook niks aan doen.

Er waren nog herinneringen. Er waren zowaar, eksjoewallie, nog vakansieherinneringen bij ook! Aan Ana. Spaanse Ana. Ana met het badpak. Ana met de tetjens. En zee, veel zee ook. Zoals dat hoort, met vakansieherinneringen. En nog, nog herinneringen waren er. Aan zijn ouders. De een halfdood, de ander halfdronken. Het kleine rode driewielertje, de teddybeer, de grote witte plastieken polisieauto. Zulke herinneringen waren er ook. En ze lagen daar allemaal. Op zijn keukentafel. Eergsiteren. Toen er nog aksie was (hij herinnert zich nog wel aksie).

Maar nu zit hij daar maar, op die stoel. Hij heeft zich helemaal leegherinnerd. Hij denkt niks meer, hij doet niks meer. Naja. Hij eet een appel, nu. Dat dan weer wel.

tim donker


Kies een column uit het archief via onderstaand menu.

Volgende week meer recensies op de Recensent.