 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
 |
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
|
|
 |
|
|
|
Artiest: Sykosonics Titel: Ultralite Label: That Dam! Record company Verkrijgbaar bij: That Dam! Magazine #7 (oktober 2004) Datum bespreking: 29-11-2004 |
 |
 |
 |
22. Maria retourneert Afgelopen Crossing Border presenteerde het Amsterdamse underground tijdschrift That Dam! Magazine hun zevende aflevering. Tijdens de presentatie een optreden van de band bestaande uit vier ledematen; Ottoboy is in z’n eentje maar drumt, zingt en speelt gitaar en mondharmonica voor vier. Voicst maakt vervolgens z’n naam als doorbreekband van het moment waar. En tenslotte een mij onbekend gitaarpopbandje met zangeres; Sykosonics. Feest natuurlijk, helemaal als blijkt dat van laatst genoemde band hun debuut-cd bij het laatst genoemde tijdschrift verkrijgbaar is. En voor die tijdschrift/cd-combi leg je maar 4 euri’s neer. Gezien het onderwerp van het tijdschrift – de muziekrecensie – kan Chicksinger niet achterover blijven leunen, maar doorgaat ze nogmaals de cyclus: lezen, luisteren, recenseren. Het magazine Over muziek schrijven is
gemakkelijk. Goed over muziek schrijven niet. Want hoe vertaal je jouw gevoel
voor muziek naar woorden die ergens op slaan? That Dam biedt een
Poëtisch handwoordenboek voor de ploeterende recensent. Er zijn weken dat ik me
aangesproken voel en zo’n woordenlijst hard nodig heb. Niet dat het helpt om te
weten dat ‘leuk’ dient te worden doodgezwegen en dat ‘veelbelovend’ alleen
achteraf betekenis kan krijgen, wanneer het niet meer relevant is.’ Wat meer
helpt is het herkenbare artikel van collega-webrecensent Martijn Grooten (De Subjectivisten en Think small) waarin hij zijn gang van
luisteraar en lezer naar recensent met relativeringsvermogen vertelt. |
De cd Aangezien deze rubriek Chicksinger heet en daarbij in een – voor de recensent handig - hokje past, maar snel over naar de muziek. Ultralite heet de cd die bij That Dam magazine ingesloten zit. Sykosonics bestaat uit zangeres/gitariste Maria, bassist Joost en drummer Sander en brengt rammelende gitaarpop met heerlijk vrolijke melodieën. Om het hokjesdenken even met behulp van wat recensententaal verder door te voeren: de cd klinkt on-Nederlands Amerikaans. Het jaar 2004 is sowieso een echt bandjes-jaar waar zeker ook Nederland goed aan mee doet. Denk daarbij aan de sterke platen van The Apers, The Riplets, Voicst, Bettie Serveert, GEM en Spider Rico. In That Dam wordt gewaarschuwd voor het gebruik van referenties in muziekrecensies. Sykosonics maakt het me gemakkelijk door simpelweg te klinken als een jong antwoord op Bettie Serveert. De lezers die meer referenties willen, verwijs ik hierbij door naar de eerste zin van mijn laatste recensie over diezelfde Betties.  Het gehele tijdschrift (50 blz.) heb ik uitgelezen, evenals de laatste OOR (2x zoveel onzin), de afwas gedaan, aardappels geschild en eten gekookt, gegeten, het bad vol laten lopen (de recensenten van Oor zitten ook altijd in bad te luisteren), drie draaibeurten lang in bad gezeten en vervolgens de eerste alinea geschreven van deze recensie. De volgende morgen heb ik ontbeten, de krant - vol met tot olifant opgeblazen muggen – gelezen, tientallen mailtjes beantwoord van fans van de Chicksinger-rubriek en tot slot heb ik de rest van deze recensie geschreven. En nog steeds draait de cd van Sykosonics haar rondjes in de speler. Ik heb me ondertussen losgezongen van het geneuzel van popjournalisten over wat wel en wat niet in een muziekrecensie behoort te staan. Ik moet minstens 20 x achtereen de cd beluisterd hebben en ben het nog lang niet zat. Als ik het huis aan kant zuig, geeft de stofzuiger een Jesus and Mary Chain-sound aan de muziek van Sykosonics. Stofzuigen en toch blij zijn kan - en dat enkel door de Sykosonics. Vrolijk huppel ik met koptelefoon door de kamer, met Maria meezingend: ‘It’s so ha-ha-hard’ Ricco van Nierop Illustratie: Gerard Monster Chicksingers 2004, in juiste volgorde: |
Het artikel om te lezen is dat van
FRET-demo-specialist Gert Verbeek. Omdat hij merendeels middelmatige demo’s
binnenkrijgt ter recensie, heeft hij een sjabloon gemaakt om het werk wat te
verlichten. In het voorbeeld gaat het om een recensie van ‘melodieuze
Engelstalige gitaarpop’. In de tekst die volgt hoeft enkel nog naam van artiest,
titel van demo en titel van een willekeurig Radiohead-album ingevuld te worden.
Echt of niet echt, het geeft humoristisch weer hoeveel bandjes vol passie
dezelfde fouten maken en dat de recensent ze maar op zijn bord krijgt: ‘Wat kan
ik zeggen over bombastische sprookjesmetal met feeërieke meisjeszang, heel erg
boos klinkende nu-metal met om de zin het grommend uitgesproken woordje ‘fuck’,
opgefokte emo met zangers die krijsen als uitgehongerde baby’s of
Nederlandstalige rockers die braaf articulerend het beste proberen te persen
uit recensentenfavorieten Bløf en Van Dik Hout?’ Zolang Verbeek het in deze
bewoordingen blijft doen, hoeft hij zich geen zorgen te maken over zijn teksten
over al deze bandjes. |
|
 |
|
|
 |
 |
 |
| Niets van deze pagina's mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur. copyright © de Recensent 2000-2004 |