Geweldige muziek en vreemde dia's

Lees hier alle Crossing Borderverslagen:
- Woensdag 15-11-06: North Sea Jazz terug in Den Haag!
- Donderdag 16-11-06: Lekke tenten en literatuur
- Vrijdag 17-11-06: Geweldige muziek en vreemde dia’s
- Zaterdag 18-11-06: Oxfam/Novib/PEN-Awards
- Zaterdag 18-11-06 : De perfecte CB-avond
- Edwin Fagel: Wat wil het publiek? (column)

Vrijdag 17-11-2006

Toch jammer; door moeten lopen langs de zeer aardige band The Films omdat The Veils al begonnen zijn. Schandalig eigenlijk ten opzichte van zo’n band: ik ben een potentiële liefhebber, maar de concurrentie is hier moordend. The Veils voldoen echter zodanig aan de verwachtingen dat het schuldgevoel wegebt.

Wat krijg je als je de religieuze teksten, de banjo en de accordeon weghaalt bij 16 Horsepower? Niet veel, zou je zou denken, maar The Veils bewijzen dat zelfs wat er overblijft de moeite waard is. De vergelijking ligt voor de hand zodra je de getergde overslaande stem van Veils-zanger Finn Andrews hoort en de donkere bluesmuziek. Net als 16HP hebben ze hun muziek afgekeken bij The Gun Club. Die op hun beurt ook de uitvinders niet waren, maar dat voert te ver. Dit is nu, dit is Crossing Border, hier staan drie jonge Nieuw-Zeelanders hun ziel uit hun lijf te spelen.

In de zaal ernaast presenteert het Amerikaanse tijdschrift N+1 zich, met auteur/redacteur Benjamin Kunkel (roman Indecision) als publiekstrekker. Hij vertelt een verhaal over een spin: ‘I don’t like being a spider at all. But how beautiful the wings of a butterfly & how delicious and crispy’. Collega-redacteur Keith Gessen vraagt zich af hoe aan de vrouw te komen: ‘The only way to stop dating, is to fall in love, but how, without dating?’ Kortom: dit is moderne Amerikaanse literatuur anno 2006.

Dankzij haar album Real life is Joan as Policewoman een van de trekkers van het festival. Op het podium weet ze haar studiowerk goed tot leven te brengen en heeft ze daarnaast nog een enigszins weirde omgang met het publiek. Nog voordat ze iets gezongen heeft, kijkt ze boos het publiek in en zegt: ‘What language is that?’ Voorafgaand aan een prachtige uitvoering van ‘Save me’, schreeuwt ze: ‘I know there are obsessive freaks in The Hague! You, yeah, you!’ Favoriete albumtracks krijgen een alternatieve uitvoering. Het duet ‘I defy’ mist de geniale stem van Anthony Johnson, daar kan de sympathiek zingende drummer ook niets aan doen. En Joan Wasser heeft haar viool thuisgelaten, waardoor ‘Cristobel’ het moet doen met een gezongen vioolpartij. Joan basht nog wat clichématig Bush en ergert zich aan het pratende publiek, maar geeft wel twee zeer punkerige toegiften.

De programmeurs van CB hebben weer eens een fout geklede bebaarde man gevonden die vreemde takkeherrie maakt. Hij noemt zich Archie Bronson Outfit en zingt met een tremelo-stem over de eerder genoemde takkeherrie heen alsof hij achtervolgd wordt door een levensgrote glimlachende Garfield, diep een doodlopende steeg in. Vooraan in het publiek staan Archies volgelingen; ze komen hem niet redden, maar rennen mee de donkerte in.

Dichter Bas Belleman neemt het vanavond op tegen de fans van Stuart ‘Tindersticks’ Staples. Tussen twee gedichten in zegt hij: ‘Kunnen jullie het nog even volhouden zonder band?’ Als Staples eenmaal een kwartier bezig is, vraag ik me af of dit nog steeds het eerste nummer is. Of lijken de songs zo op elkaar dat er we al bij de vierde zijn? Conclusie: prachtig gezongen slaapverwekkend liedjes.

Stace England en band vertellen met muziek en dia’s de geschiedenis van het Amerikaanse stadje Cairo. De muziek is ook geschiedenis; oude country en hillbilly. Op de dia’s verschijnen de liedteksten die het publiek geacht wordt mee te zingen, wat maar mondjesmaat wordt gedaan.
De laatste diashow van de avond wordt gegeven door het echtpaar McCarrick. Ze spelen cello en viool bij zeer opmerkelijke filmpjes. De muziek is prachtig, maar de vreemde horror-achtige lowbudgetfilmpjes leiden dusdanig af dat je niets meekrijgt zolang je je ogen niet dicht doet. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van een film+muziek combi?

Ricco van Nierop

Verder lezen op de Recensent:
Crossing Border 2005 - verslag
Crossing Border 2004 - verslag
Crossing Border 2003 - verslag