Lekke tenten en literatuur als voorprogramma

Lees hier alle Crossing Borderverslagen:
- Woensdag 15-11-06: North Sea Jazz terug in Den Haag!
- Donderdag 16-11-06: Lekke tenten en literatuur
- Vrijdag 17-11-06: Geweldige muziek en vreemde dia’s
- Zaterdag 18-11-06: Oxfam/Novib/PEN-Awards
- Zaterdag 18-11-06 : De perfecte CB-avond
- Edwin Fagel: Wat wil het publiek? (column)

Donderdag 16-11-2006

Na de openingsavond schiet donderdag de CB-achtbaan, vol aparte muziek en literatuur, pas echt weg op. De vier meiden van Mellow Yellow openen vrolijk met voornamelijk eigen songs. De band heeft de potentie, het talent en de jongehondenmentaliteit om uit te groeien tot een Di-rect of Krezip. Maar voorlopig mogen ze best nog dit soort intieme concertjes blijven geven. Annelies Verbeke heeft zeer komische voordrachten gegeven in het verleden, maar nu ze een theatrale setting, een diavoorstelling en een duffe collega (Tom Naegels) heeft meegenomen, kunnen haar teksten me niet meer boeien. Haar landgenoten DAAU zijn in hun tienjarige bestaan mij ook steeds vreemder geworden. Ze vergeten kop en staart aan hun mash-ups tussen klassiek en folk mee te geven. Het is te veel moeilijk doen om niks, te veel gepiel. Later op de avond voegen de heren zich bij de Vlaamse combigroep Prima Donkey en daar lukt het wel; geïncorporeerd in een band met zanger (Gunter Nagels) en compacte songs en twee barkrukzangeressen, komen hun muzikale bijdragen veel beter over.

PSAPP, niet te verwarren met PFAFF, is een eclectische band die doet denken aan Afro Celt Sound System (ACSS). PSAPP doet aan folk, maar mixt dat met speelgoedtoeters en bellen. Zo opzwepend als ACSS is PSAPP niet, maar humor hebben ze wel, zoals uit hun afsluitende woorden blijkt: ‘We’ve been Simply Red. Thank you for listening. Sorry we didn’t play Holding back the years.’

Crossing Border wordt dit jaar in het Theater aan het Spui gehouden en in drie festivaltenten op het plein ervoor. Ondanks de sfeer die de tenten brengen (denk aan de Parade of Lowlands), hebben ze in dit jaargetijde ook een nadeel. Donderavond goot het, waardoor het rennen werd over trambaan en langs auto’s richting tenten. Tijdens het concert van Melle (zanger van Smutfish) begint het in de tent ook te druppelen, met een angstig kijkende zanger als gevolg. Tot twee keer toe verschuift hij zijn microfoon vanwege de regen en vraagt hij aan de techniek of hij niet geëlektrocuteerd kan worden. De onheilspellendheid van zijn noire-country is hierdoor zodanig niet gespeeld dat je medelijden met hem krijgt, terwijl je nog maar eens naar je bierglas staart dat enkel voller wordt. Alleen Melles fantasie kan hem nog redden: ‘I was brought to you in a limousine inside my head,’ en ‘Buy me donkey, let me get outta her.’ In dezelfde tent doet Maartje Teussink later nog een poging de regen te stoppen met haar theatrale performance: ‘Ik heb geen lied over de regen, daarom zing ik maar ‘The Morning Sun’. Indrukwekkend is haar laatste song die ze zonder versterking zittend op het podium brengt. De toeschouwers schuiven als vanzelf wat dichter naar elkaar toe.

Een tweede nadeel van de tenten blijkt diezelfde avond bij het concert van RoosBeef. De tent is afgeladen en mensen staan buiten in regen en wind in de rij. Behalve een nadeel geeft dit aan dat Roos de hype ontstegen is en makkelijk een grotere zaal had kunnen vullen. Niet alleen bij aanvang, maar ook aan het slot is de tent nog overvol. Hierdoor is de sfeer wel direct rumoerig en goed. De zangeres zingt songs die ondertussen aan bekendheid zijn gegroeid: ‘Chickie, chickie’, ‘Volle magen’ en ‘De bouwvakkers’, dat ze met nadruk niet opdraagt aan de mannen die deze lekke tent hebben gebouwd.

Ondertussen in het droge Theater hebben jonge schrijvers de ondankbare taak om het voorprogramma te vervullen van de hoofdacts The Futureheads en Razorlight. Vorig jaar ging Tommy Wieringa het gevecht nog aan met de fans van Van Der Graaf Generator en won hij dat ook enigszins. Dit jaar vecht Martijn Knol vooral met Allah: ‘een kapotte pantoffel kun je nog gebruiken om een deur klem te houden, maar wat heb je aan Allah’. Hij sorteert geen ophef in de zaal, hoogstens apathie. Vervolgens spelen The Futureheads de zaal plat met hun vrolijke Britse powerpop in de traditie van Killing Joke en The Jam. Een uur later verontschuldigt Aukelien Weverling zich al bij voorbaat dat ze nog verhalen komt voorlezen en dat de band snel komt. Ze blijft dit doen tussen haar verhaal door, waardoor ze de sympathie van een deel van het publiek krijgt. Razorlight speelt vervolgens de zaal aan gort met hun vrolijke Britse powerpop in de traditie van The Clash en Interpol. De band houdt echter al na drie kwartier en zonder toegiften op. Hoezo Up all night? Met morrend publiek als gevolg dat als beloning een half uur in de rij voor de garderobe mag gaan staan, omdat door het kortere optreden nu alle zalen tegelijk leeg gelopen zijn.

Ricco van Nierop

Verder lezen op de Recensent:
Crossing Border 2005 - verslag
Crossing Border 2004 - verslag
Crossing Border 2003 - verslag