Perfectie binnen handbereik

Aan het begin van het afsluitende concert van Crossing Border, dat van Cass McCombs en zijn band in het Koorenhuis in Den Haag, stapte Angel Olsen het podium op. Eerder op de avond had de zangeres een indrukwekkend optreden in het Paard van Troje verzorgd. Cass McCombs en Angel Olsen, een gouden combinatie.

Maar om nou te zeggen dat het een geslaagde‘guest appearance’ was… Olsen bleef achteraan op het podium staan en het zag eruit alsof ze met het achtergrondkoortje meezong. Te horen was dat niet, ook niet voor haarzelf, want ze pulkte meermaals aan het handvat van de microfoon, waar kennelijk de aan/uit-knop zat. Na het openingsnummer zwaaide ze Cass gedag en verdween ze weer achter het gordijn.

Cass McCombs is hier nog niet zo bekend, maar hij heeft al een respectabel oeuvre op zijn naam staan. En in dat oeuvre bevindt zich een prachtig duet. Het heet ‘Dreams-come-true-girl’ en staat op Catacombs (2009). Hij zingt het met actrice/zangeres Karen Black. Black was ten tijde van de opname zestig jaar oud en stierf vier jaar later. Haar zang op dat nummer is, om het maar even kort aan te duiden, perfect. Niet in de laatste plaats vanwege de tekst ‘All the troubles in my past, that’s just what they are’ – een tekst die door Blacks zang een zeldzame diepgang krijgt.

Weinig zangeressen zouden het Black na kunnen doen, maar Angel Olsen kan het. Met haar 29 jaar heeft ze misschien nog niet helemaal de levenservaring die je zo schrijnend bij Black hoort, maar dat compenseert ze ruimschoots met haar intensiteit. Misschien, dacht ik, begon het concert wel een kwartier te laat omdat hij het duet nog even met Angel Olsen wilde oefenen.

Ze was ook niet weg. Tijdens het tweede nummer stak Olsen haar hoofd tussen de gordijnen door en tussen het tweede en het derde nummer stak ze over naar de coulissen. Vanuit mijn positie (binnen spuugafstand van Cass McCombs) kon ik haar zien zitten. Ze zat op de grond aandachtig te luisteren, af en toe haalde ze haar telefoon tevoorschijn (Olsen appt met twee duimen, als dat geen leuk weetje is).

McCombs verzorgde met zijn band een gloedvol optreden, met een set die voornamelijk bestond uit liedjes van zijn prachtige nieuwe cd Mangy love (2016), en de voorganger Big Wheel and others (2013). Eindelijk, tegen het einde van het optreden, zette de band ‘Dream-come-true-girl’ in. Ik hield Angel Olsen nauwlettend in de gaten, maar ze maakte geen aanstalten om op te staan. Dat is niet heel vreemd, op de cd-versie duurt het ook even voordat Karen Black invalt. Maar ik werd toch een beetje ongerust toen ik Cass McCombs voor de tweede keer hoorde zingen: ‘All the troubles in my past, that’s just what they are’. Er volgde een breed uitgesponnen instrumentaal gedeelte. Hoewel perfectie maar een pas of tien verwijderd was, bleef Angel Olsen op de grond zitten. Het liefst was ik even die coulissen ingestapt om haar tot actie te manen. Maar aan het eind van het instrumentale gedeelte bleek het liedje afgelopen. En nog een nummer later was het concert voorbij.

Echt. We hadden niets te klagen. Het concert van Angel Olsen was prachtig. Het concert van Cass McCombs was prachtig. Het geluid van Crossing Border-nieuwe stijl is minder perfect dan we in de Schouwburg gewend waren, maar toch nog heel acceptabel. We moeten niet te veel willen. Het was mooi. Maar eerlijk is eerlijk: het was niet perfect.

Edwin Fagel

Cass McCombs, foto: Kristel Snellen

Lees verder over Crossing Border: