Music (& Books) in my Head
Crossing Border: vrijdag

De raven zijn geland op de Grote Markt. Crossing Border is na jaren Schouwburg eindelijk weer eens verkast. De gezellige Grote Markt met z’n cafés, de sfeervolle Lutherse kerk, het verantwoorde Humanity House, de vrijplaats Het Koorenhuis en de popzaal Het Paard. Vrijdagavond was de vuurdoop voor deze locaties, al voelde het soms als een deja vu. Want zat vroeger Music in my Head/Walk the line hier niet, het vooruitstrevende muziekfestival van dezelfde organisatie dat jammer genoeg ter ziele is gegaan? Is dit Music in my head met boeken, of toch gewoon Crossing Border?

Tears & Marble Al vroeg in de publiciteitsstroom rondom het festival werd Barry Hay aangekondigd, niet als muzikant/frontman van de Earring, maar als onderwerp van de biografie die Sander Donkers schreef. Het boek kreeg echter al zoveel publiciteit dat het een beetje napraten lijkt. Interessanter is daarom de programmering van het jonge Haagse elektro-duo Tears & Marble. Het publiek is nog zoekende in blokkenschema’s en vraagt zich af waar de schrijvers zijn. Na de eerste song – sfeervolle elektro met fijne stem en trillende drums – volgt een mat applaus, waarop de zangeres zegt: ‘Jezus, dat mag wel iets harder, kom op zeg!’ De zangeres heet Bella van voren en Hay van achteren. De band heeft een tweede, voortreffelijke EP uit (Dark language) en heeft de toekomst. Over vijftig jaar schrijft een nieuwe Donkers de biografie en mogen ze terugkomen op CB.

Privédomein – Boeken dan, in de Blauwe Kamer, de bovenzaal van café Hoender & Hop – een volle avond over de dagboekenreeks van de Arbeiderspers: Privédomein. De biografiereeks bestaat vijftig jaar en viert dat met DJ Basje Boer (ook schrijver), muzikant Felix Strategier en verder enkel interviews en voorlezers zoals Christiaan Weijts, Ilja Leonard Pfeijffer, Hagar Peeters en een overvolle bak bij Arnon Grunberg (het nieuwste en 289^e deel in de reeks). ‘De meeste schrijvers in de reeks zijn echter dood,’ zo startte boekwetenschapper Lisa Kuitert de avond vrolijk ‘en daardoor moeilijk in de markt te zetten.’ Toch is er van het Ernest Hemingway-deel al veel verkocht. Arie Storm vertaalde Hemingway: ‘Ik was geen Hemingway-adept, hij staat argwanend tegenover bijvoeglijke naamwoorden.’ Nina Polak leest er een passage uit waarin Hemingway collega-schrijver en vriend Scott Fitzgerald in Parijs ontmoet: ‘Scott: ‘Je weet dat ik met niemand anders heb geslapen dan Zelda.’ Ernest: ‘Nee.’ Scott: ‘Dat komt door de geringe afmeting van mijn geslacht.’ Ernest: ‘Ga naar het Louvre en kijk naar de standbeelden. En dan naar jezelf.’

Emiliana Torrini & The Colorist De IJslandse zangeres Torrini maakt al jaren fijne platen ergens tussen pop en folk in. Eerder dit jaar werd ze gevraagd door het Belgische Colorist Orkest voor een samenwerking. The Colorist bestaat bijna enkel uit percussionisten. Dat laatste is niet helemaal waar, er zijn twee violisten, een bassist en een toetsenist, maar verder slaat elke muzikant ergens op; drums, calabassen, flapamba’s, mbar, xylofoons, stenen en glazen bollen (met gekleurde ballen erin?). Het resultaat is fantastisch, opzwepend en opvallend divers. De veelal oude songs van Torrini krijgen een smaakvolle nieuwe jas. Emiliana is in opperbeste stemming, op die te strak zittende bh na dan: ‘It’s an honour to play here with this 1000-people band, but my bra is about to burst. I’m gonna explode.’ Toch danst ze heerlijk op de jungle drums van ’t orkest. Een goed gevuld Paard danst mee.

Kat Kaufmann & Simone van Saarloos In het Humanity House zitten drie dames op barkrukken voor een mini-arena vol mensen. Toch kunnen er nog mensen bij en aangezien de enige deur zich rechts van het podium bevindt, levert dat aardig wat onrust en onderbrekingen op tijdens het gesprek dat Persis Bekkering voert met de Duitse Kaufmann en de Nederlandse Van Saarloos. Een gesprek over details, bij de één gaat het om muzieknoten en bij de ander over moleculen. ‘Every beautiful thought should be protected – not sat on by Kim Kardashian with her ass.’ Hoe langer de dames praten hoe meer overeenkomsten ze ontdekken – dat in hun beider boeken een gemaskerd bal voorkomt bijvoorbeeld, waarin de hoofdpersonen zich vermommen als haaien, ratten en een aap: ‘Thank god it’s not a sheep.’

Christophe Veekeman & Stef Heeren Terwijl oude muziekhelden in Het Koorenhuis (Tim Burgess van The Charlatans) en de Lutherse Kerk (Karl Hyde van Underworld) over hun boeken praten, maakt deze recensent de verkeerde keuze om alvast in het Paard te gaan kijken of Tourist LeMC al begonnen is. Maar nee, op het podium een Tom Lanoye-imitator met een country-hoed op. Performen kan de man, de poëzie poept hij in razendsnel tempo uit zijn mond, maar de versjes zijn te flauw om te onthouden. Gelukkig bracht hij muzikant Stef Heeren mee, die dit duo-optreden nog naar een hoger plan trekt.

Tourist LeMC Terwijl ster-debutant Lize Spit nog even snel voor haar eigen interview de concurrentie checkt, blijven we geheel in Vlaamse sferen in het Paard. De lichte hiphop van de Tourist LeMc kent bij onze benedenburen al veel fans en begint hier ook al aardig op te vallen. Hij mocht al drie maal aantreden bij DWDD waarvan de laatste keer een uurtje voor dit optreden. ‘Ik heb zitten marchanderen, opportuneren,’ zingt hij. Tourist heeft een toffe band bij zich, waarin vooral de (alt)saxofonist opvalt. In feite is hij de perfecte opmaat naar Franti zometeen, hij mixt hiphop met andere genres en heeft een boodschap die je naïef, idealistisch of lief kunt noemen: ‘Alle handjes in de lucht voor de liefde.’

Lisa Hannigan Voordat Franti aanvangt nog even terug naar de kerk voor de Ierse met haar engelenstem. Net als vier jaar terug op dit zelfde festival is Hannigan met haar band voortreffelijk bezig, de folk-songs klinken in deze hoge zaal bijna perfect. Dat haar recente album ‘At Swim’ compositorisch ietwat tegenvalt, is te horen als er meerdere nieuwe songs achtereen gespeelt worden. Het is mooi, prachtig zelfs, maar wat vlak. Als de band dan even vertrekt en Lisa twee oude songs solo speelt, weet je weer waarom je hier bent – in deze kerk, op deze aarde – om Hannigan ‘Passenger’ en ‘Little Bird’ te horen zingen.

Michael Franti is al een tijdje bezig, niet alleen deze avond als wij de zaal binnenstappen, maar ook als muzikant. Begonnen met punkrock in The Beatnigs, vervolgend met underground-hiphop met The Disposable Heroes of Hiphoprisy en een hele mix aan genres in Spearhead. De man stond in de vorige eeuw en het vorige decennium al vier keer eerder op Crossing Border. En niet voor niets, het is een feestje, ook al heeft hij slechts één muzikant bij zich, wat technische troubles en een ietwat krakerige stem. Hij moet het toch vooral van de sfeer hebben die hij neerzet – en niet alleen met behulp van zijn vrolijke, upliftende liedjes, maar ook dankzij zijn maatschappelijk bewuste teksten – die tegenwoordig bijna ontaarden in hippiepreken. Ach wat boeit het, gewoon even meezingen: ‘Noone should ever fear of living your authentic self.’ Twee vingers in de lucht.

Ricco van Nierop

Lees verder over Crossing Border:

Tears & Marble, foto: Van Nierop

Emiliani Torrini & The Colorist foto: Van Nierop

Simone van Saarloos en Kat Kaufman, foto: Van Nierop

Lisa Hannigan, foto Kristel Snellen