Terwijl Harry doorleert, kan Frodo met pensioen. 2004 was
het jaar van Jesus en Adolf, Shouf shouf en Simon, de tranen van een grote
fantasievolle vis en de serene verschijning van Scarlett Johansson. En de
onbevlekte zielen hebben het eeuwige leven in de film. Althans volgens de
webrecensenten van dienst die voor onderstaand jaaroverzicht samenwerkten.
Naast al deze onzin van binnenuit de bioscoop, was 2004
natuurlijk het jaar van de moord op Theo van Gogh. De filmmaker die alleen het
afgelopen jaar de tv-serie (Medea) en
twee films (Cool, 06/05) afleverde. En natuurlijk het pamflet Submission.
Van Gogh zal gemist worden in de bioscoop en daarbuiten.
De webrecensenten van dienst:
VW: VW van VW
& LePaulski ft. JB, zoekt nog naar lezers die hun eindejaarlijst
inleveren voor hun filmpoll van 2004.
JB: JB van VW
& LePaulski ft. JB, laat VW lekker doorzoeken en bekijkt zelf de films
vanaf Curaçao.
Quin: Mattijs Grannetia van Quin’s review, stelde zich tot doel alle releases van 2004 te zien. Hij kwam een eind - zie zijn
website - maar wordt niet opgenomen in het recordboek van Guinness, maar in een
instelling voor celluloidverslaafden onder leiding van Dr.
Quinn.
JvdB: Joris van den Berg van Spunk, baant zich een weg door bergen heerlijke popcorn en ontdekt zo af en toe een arthouse-filmpje.
HdV: Harrie de Vries
van 8Weekly, is altijd actueel, maar
draait zijn ogen niet om voor het complete klassieke werk van Bogart of Kurosawa.
LS: Liesbeth Smit van de Recensent, heeft na het zien van de leuke Incredibles een schadeclaim ingediend bij Disney vanwege geestelijke schade, opgelopen na het depressieve Bambi. Ze wacht nog op antwoord en geld van Dagobert.
OK: Oscar Krieger van de
Recensent, heeft een half jaar last gehad van een post-iffr-syndroom,
waardoor hij spontaan de weg naar het filmhuis kwijt was, omdat hij alles al
gezien beweerde te hebben.
Filmtitels in de onderstaande tekst
linken naar recensies van de afzonderlijke auteurs en/of websites
Wat doe ik hier?
De meest nutteloze bioscoopuren van 2004
VW: Het spant tussen The Passion of the Christ
en Big Fish. De eerste had te stellen met overdreven aandacht, afkeur en waardering terwijl de tweede vooral met zichzelf worstelde. Ik kies voor Big Fish waar ik meer van verwachtte en die mijn desinteresse voor circuspraal alleen maar verstevigde.
JB: Het sterrenensemble dat besloot mee te doen aan de remake/parodie (wat was het eigenlijk?) van The Stepford Wives zal nog wel eens ’s nachts wakker schrikken en hopen dat het allemaal een nare
droom was. Wat een ellende.
Quin: Battle Royale
II en Fighting Fish.
BRII was een ongekende (en veel te lange) aanfluiting en een schande voor de naam Fukasaku. Fighting Fish was op alle fronten een dramatische vertoning. Slappe actie, nog slappere dialogen en tergend slecht acteerwerk.
JvdB: Feestje, Fighting Fish en Gay!. Drie hopeloos mislukte pogingen tot een commerciële film die alle planken missloegen. Sommige filmmakers zouden echt
nooit meer films mogen maken, laat staan geld krijgen. Troy, Garfield
en Van Helsing mogen er overigens ook wel zijn...
HdV: SNOWFEVER
LS: Het scenario van The Emperors Wife
(Julien Vrebos) was om te huilen zo slecht en de acteerprestaties maakten het
er niet beter op. Met een vreemde vergiftigingsscène rond twee Afghaanse
windhonden was het dieptepunt bereikt. En de weg naar de uitgang snel gevonden.
OK: In the cut.
Een erotisch en spannend bedoelde thriller van de voorheen
interessante regisseur Jane Campion, met de voorheen ‘leuke’ actrice Meg Ryan
en de voorheen en sindsdien gelukkig afwezige pornosnor van Mark Ruffalo.
Weg met die ondertitels!
De beste Vlaamse/Nederlandse film van 2004
VW: De Dominee was een van de weinige
Nederlandstalige films die ik dit jaar zag en eindigt bovenaan vanwege het
degelijke verhaal, sterke camerawerk, aardige actiescènes en de overtuigende
Peter Paul Muller als Klaas (Bruinsma).
JB: De enige Nederlandse film die ik dit jaar heb meegepikt
is Boy Ecury uit 2003, over een Antilliaanse verzetsheld (en broer van
mijn lerares Papiaments). Verre van hoogstaand, hoewel muziek en beeld wel in
orde waren.
Quin: Om eerlijk te zijn heb ik dit jaar maar vier films van Nederlandse bodem gezien: In Oranje,
Fighting Fish, Cool! en Pluk van de Petteflet. Uit dit rijtje komt Pluk voor mij als de beste uit de bus: een heerlijke kinderfilm voor zowel jong als oud.
JvdB: De film die het Nederland van nu neerzette zonder
lang stil te staan bij die dingen die ons onderscheiden van andere landen. De
film met de briljante dialogen en het drama dat nergens melodramatisch wordt en
overal ruimte liet voor humor.
Simon dus.
HdV: The last victory (docu
van John Appel)
LS: Simon was goed vanwege het scenario en vanwege Cees Geel. Toch wel een puntje van kritiek: Nadja Hupscher is geen meisje van twintig. Zelfs niet als ze het probeert te spelen. Waarom Caro Lenssen niet
gebeld?
OK: Zonder twijfel Simon van Eddy
Terstall. Zijn sterkste film, omdat hij met een forse hoeveelheid drama
aankomt, maar zijn bekende (relativerende) stadshumor niet vergeet. Het
zuiden van Martin Koolhoven is een goede tweede. En het Waalse Aaltra rolt
daar droogkloterig achteraan.
Scarlett en enkele mannen
De opvallendste actrice/acteur van 2004
VW: Na vele verdienstelijke bijrollen viel me nu pas op wat
een prachtige acteur Paul Giamatti is met zijn nukkige vertolking van Harvey
Pekar in het geinige en ontroerende American Splendor.
JB: Jim Carrey’s ingetogen spel in Eternal Sunshine of the
Spotless Mind heeft op mij de meeste indruk gemaakt. Wat is die man van
vele markten thuis.
Quin: Ben Affleck omdat hij het dit jaar weer niet voor elkaar kreeg om zijn carrière op de rails te zetten (Jersey Girl,
Paycheck,
Surviving Christmas) en Robert DeNiro omdat hij zo ontzettend hard zijn
best doet om zijn carrière de grond in te boren (Shark Tale,
Godsend, Meet the Fockers).
JvdB: Bruno Ganz die Adolf Hitler (Der
Untergang) neerzet als een mens. Een gedurfde zet van de acteur en
uiteindelijk een briljante prestatie. En Scarlett Johansson voor de vrouwen, ze
is de eeuwige sereniteit en zegt zoveel door niets te doen.
HdV: Scarlett Johansson (
Girl with the Pearl Earring,
Lost in Translation)
LS: Sean Penn in 21 Grams was
meesterlijk. Maar Scarlett Johansson spande de kroon in 2004: jong,
mooi, spannend, lief en vooral veelbelovend.
OK: Naomi Watts, Benicio del Torro en Sean Penn behoren
al enkele jaren tot mijn favoriete karakteracteurs. Niet altijd wil de optelsom
van grootheden groots werk opleveren. Dit jaar wel, getuige Inarritu’s drama 21 Grams.
Natte ogen, afgekloven nagels of kletsende dijen
De scène van 2004
VW: Mijn zakdoek en dijen hebben weinig te verduren gehad
in de bios. Wel heb ik witte knokkels en kramp in de kaken gekregen bij de
zenuwslopende gletscherkruiptocht van Joe Simpson (Brendan Mackey) in Touching the Void.
JB: Er waren veel grappige scènes in Starsky & Hutch,
maar de scène waarbij de homoseksuele gevangene die ze ondervragen hen tot
allerlei vunzige dingen dwingt deden mij van mijn bioscoopstoel rollen. Verder
niet gesnotterd dit jaar.
Quin: Dan moet ik teruggaan naar een
film van eind 2003 (die ik pas in 2004 zag): In America.
Biggelende tranen wanneer de oudste dochter Christy aan het eind van de film
het huis binnen komt, haar vader huilend achterlatend op het balkon, en zegt
tegen Samantha Morton: "Father wants you." Zo simpel, zo mooi.
JvdB: De vrienden van Simon
die plaatsnemen rond zijn aanstaand sterfbed. Het kraantje van zijn infuus
wordt opengedraaid. Simon neemt afscheid en we zien hem in een flashback weer
staan op een rots. “Best hoog”, en hij springt. Tranen en kippenvel, zelfs nu
ik dit hier neertyp.
HdV: gelachen: Shrek 2 / gehuild: Big fish drie keer in de
bioscoop gezien in 2004 en alle 3 x tranen in m'n ogen bij de
'ziekenhuisscène' waarin Will Bloom het verhaal van het sterven van zijn vader
aan hem vertelt...
LS: Tranen van het lachen om de Japanse 'gezelschapsdame'
die Bill Murray in Lost in Translation
op visite krijgt. Vol overgave stort zij zich meteen bij binnenkomst aan
zijn voeten en roept: 'lick my stocking'. Haar rollenspel vol semi-erotische
onderwerping, woest gespartel en gehijg is vervolgens totaal onbegrijpelijk,
maar de ravage in de hotelkamer is binnen drie minuten compleet.
Ontroerd door de sprookjesachtige afscheidsscène die zoon Ewan McGregor uiteindelijk
toch aan zijn stervende vader Albert Finney vertelt in Big Fish (Tim
Burton). De hele reut aan verzonnen personages komt voorbij om de man een
laatste groet te geven: van de Siamese tweeling tot de droevige reus tot de
vastgelopen dichter, tot het volk zonder schoenen en de circusbaas. Wat maakt
het uit dat het verhaal misschien niet waar was, als decorum en fantasie het
leven een stuk leuker maken?
OK: De kerstman zuipt, kotst, scheldt en besteelt
samen met een lilliputter winkels. Het klinkt als een stel foute pubergrappen,
maar door het acteerwerk van Billy Bob Thornton en het geinige scenario is Bad
Santa een geweldige zwarte antifamiliefilm geworden. Vol met hilarische
scènes; ‘Fuck me, Santa,’ schreeuwt de brave huismoeder uit The Gilmore
Girls. En Billy Bad Santa houdt zich niet in.
