Titel: A Home at the end of the world
Regie: Michael Mayer
Titel: The Notebook
Regie: Nick Cassavetes
Titel: Before sunset
Regie: Richard Linklater
Datum bespreking: 04-10-2004
 

Omdat de film je zo’n warm en week gevoel van binnen geeft, kijk je je lief aan. Je lief lijkt gevangen in de film, maar draait zich naar je om. Er zijn van die films die werken als heroïne; het goede gevoel dat je al had, wordt op euforische wijze versterkt. Films waarin alles op z’n plek lijkt te vallen. Films die over jezelf gaan, of in ieder geval lijken te gaan. Films die je niet achteraf moet analyseren of kritisch recenseren. Drie van deze films zijn deze week aan de beurt bij de Recensent.

A Home at the end of the world

Bobby (Colin Farrel) komt als jongen bij Jonathan (Dallas Roberts) in huis wonen nadat zijn broer en zijn beide ouders om de beurt overlijden. De beste vrienden groeien uit elkaar, maar ontmoeten elkaar weer in het New York van begin jaren ’80. Bobby valt voor Clare (Robin Wright Penn), de huisgenoot van Jonathan. Terwijl de laatste ondanks vele vriendjes, nog steeds zijn oude vriend Bobby adoreert.

Deze berg aan informatie is direct ook de makke aan A Home at the end of the world van Michael Mayer. De jonge jaren worden er doorheen gejast, waardoor de tragedies en bijbehorende verwarring weinig impact achter laten. Maar als je deze grote drempel hebt genomen, stap je wel in een verhaal over echte liefde. Echt, want vol van tegenstrijdigheden. Tegenover lust staat haat, naast liefde staat rouw en tegenover de mogelijkheid van de volmaakte liefde staat de onmogelijkheid van diezelfde liefde. Schrijver van het geheel is Michael Cunningham, die eerder zijn boek The hours perfect verfilmd zag worden. A Home…is niet zo’n uitmuntende film, maar kent wel dezelfde overtuigingskracht. Hierdoor geloof je naar het einde toe in de mogelijkheid van volmaakte liefde tussen de drie hoofdpersonages. Voor de meeste verliefde bioscoopstelletjes zal drie net één persoon teveel zijn om er eens lekker op los te identificeren. Maar voor degene die verder kijken dan het getal, valt er veel te halen in A home at the end of the world.

Tip: neem niet alleen je lief mee, maar ook die ander.

 

The Notebook

Een oude man leest elke dag een verhaal voor aan een oude vrouw in een tehuis. Elke dag hetzelfde liefdesverhaal over Noah en Anne. De welgestelde Anne leert de arbeider Noah in de zomer voor de Tweede Wereldoorlog kennen. Een lange hete zomer. Tot blijdschap van haar ouders verliezen ze elkaar uit het oog. Hij gaat in dienst en bouwt daarna een bouwval om tot huis en zij verlooft zich met een ideale schoonzoon.

In The Notebook van Nick Cassavetes ligt het er wel erg dik bovenop wie de oude voorlezer en de oude luisteraar zijn. Het enige spannende is nog of ze elkaar pas nu weer zien na 50 jaar of dat alles al veel eerder is goed gekomen. De voorspelbaarheid en zelfs de clichés staan een perfecte romantische film echter niet in de weg. Ryan Gosling en Rachel McAdams spelen het jonge stel vol van energie en liefde, terwijl de uitgebluste energie bij het oude paar James Garner en Gena Rowlands juist goed van pas komt. Ook in beeld en verhaal ontkom je niet aan de liefde waarmee deze film is gemaakt. Een film voor de zwijmelaars, die maar wat graag in het celluloid willen wegzinken.

Tip: neem niet alleen je lief mee, maar ook je ouders.

Before sunset

Jesse (Ethan Hawke) is in Parijs om zijn boek te promoten en komt Celine (Julie Delpy) tegen, de vrouw die hem negen jaar terug inspireerde tot het schrijven van zijn roman. Ze halen herinneringen op aan die ene dag in 1995. En ze praten over wat er had kunnen gebeuren als ze elkaar waren blijven zien. De klik tussen beiden is direct weer aanwezig; ze praten over intieme zaken, dollen met elkaar en het komt zelfs tot bekvechten. Maar als de zon ondergaat, moet hij een taxi, moet hij een vliegtuig; moet hij naar huis.

Het boek dat personage Jesse schreef over die ene dag in 1995, is al verfilmd. Het klinkt wat cryptisch, maar 1995 verscheen de film Before sunrise van Richard Linklater. In die film zien we Hawke en Delpy voor het eerst als Jesse en Celine elkaar tegenkomen en een dag in Wenen doorbrengen. Nu is het negen jaar later en regisseur Linklater durfde het aan een vervolg te maken op een op zich al afgerond verhaal. Zijn twee hoofdrolspelers schreven zelfs mee aan het script van Before sunset. Net als deel 1 bestaat ook deel 2 geheel uit praten en lopen. De wereldstad is veranderd, de personages zijn ouder geworden, maar dat kletsen gaat maar door. Het levert opvallend lange scènes op, met haast alleen maar dialogen, van in feite maar twee hoofdrolspelers. Drie zaken waarin de film afwijkt van het mainstream aanbod van de hedendaagse film. Drie zaken waarbij een film gigantisch de plank kan misslaan. Maar de dialogen zijn intelligent, geestig en nergens saai. De acteurs passen in hun rollen als een hand in een handschoen. Jesse en Celine zijn jaloersmakend relaxt of juist weer inlevend neurotisch. En de beelden van Parijs spreken voor zich. Before sunset is goed op zich zelf te bekijken, maar voor het serieuzere zwijmelwerk kan het geen kwaad Before sunrise er eerst eens bij te pakken. Als je dan na drie uur nog niet overkookt van verliefdheid, kun je beter doorgaan met je spelletje patience.

Tip: neem ALLEEN je lief mee.

Oscar Krieger