De uitvaart, de afwezigheid en de ontlading

De 15^e Crossing Border is begonnen. Deze week zal de Recensent dagelijks vanaf het festival een bericht sturen. Over muziek, literatuur en alles wat daartussen zit.

Lees hier de andere verslagen van Crossing Border 2007:
Dag 3: Woensdag 20/11/2007: Rufus, Kubus en Bang Bang
Dag 2: Dinsdag 20/11/2007: Kawada, Ian Britt, Dierenpark
Dag 1: Maandag 19/11/2007: Nigel Charnock - Fever

Een vreemde Crossing border-dag voor de Recensent. Tweemaal start CB om elf uur en tussendoor is er de afwezigheid. Om 11 uur in de morgen drommen leerlingen van diverse middelbare scholen uit de regio zich samen in de grote zaal van de Koninklijke Schouwburg. Twee maanden hebben zij gewerkt aan een project waar ook een band, een kunstenares, twaalf schrijvers en heleboel andere mensen aan meededen. CB ontwikkelt in hun dagprogrammering al sinds enkele jaren projecten met kinderen, scholieren, ouderen en andere specifieke doelgroepen. Het CB-principe is zeer herkenbaar in hun derde mythe-project. De aanleiding is de mythe Zwaar beladen met zielen: vissers varen bomvolle boten naar Engeland, alwaar de namen van de doden worden afgeroepen, waarna de boot leeg terugkeert. Met dit verhaal in het hoofd, is kunstenares Natasja Kensmil gaan tekenen, de jonge band So What is een song gaan schrijven, 700 scholieren zijn gaan schrijven, waarna twaalf jonge schrijvers hun verhalen af hebben gerond. Tot slot is vormgeefster Esther Krop het geheel gaan vangen in een grote prachtige publicatie (minimaal A3-formaat) die deze ochtend gepresenteerd wordt.

Ondanks het zwaar beladen onderwerp, gaat het er luchtig aan toe. Schrijvers en schrijvende scholieren worden kort geïnterviewd, terwijl het publiek joelt bij elke medeleerling die ze herkennen, So What speelt de mysterieuze song ‘Sister Dance’, waarin de regel ‘I sail the sea on the Crossing Border’ voorkomt en de kunstenares legt uit waarom ze van die dolende figuren heeft getekend: ‘de visser bevrijdt met zijn overtocht juist de mislukte levens. Die wilde ik in beeld brengen. Hun ziel kan vervolgens vrijuit gaan.’

Als na een uur de band nog twee songs speelt, wagen enkele medeschrijvers zich op het podium om zich al dansend te ontladen. Waarom ook niet, je staat als scholier niet elke dag op het podium van de Schouwburg als ook je verhaal nog eens voor het eerst in druk is verschenen.

Na de zwaar beladen uitvaart, volgde een elf uur durende afwezigheid. Ondertussen is het wederom 11 uur, als ik mij weer bij de Schouwburg aanmeld. De eerste volle CB-avond is in volle gang, misschien zelfs al aan het eindigen. De literaire en muzikale hoogtepunten zijn vast al geweest (Spinvis, Annelies Verbeke, Johnny’s Landing – althans dat gok ik), maar ik ben op tijd voor de ontlading van de dag: Akron/Family. Bij The Akron/Family weet je absoluut niet wat je kunt verwachten. Dat is een vreemde stelling, aangezien ze twee jaar terug een geweldig concert gaven op Crossing Border. Ik weet dus dondersgoed wat ik kan verwachten en ze voldoen aan die verwachting en ze overtreffen die verwachting. Ze hebben lak aan die verwachting. Twee jaar terug eindigde ik de recensie over hun optreden met de volgende woorden: ‘The Akron Family, vergeet die naam. Zo snel mogelijk, het liefst nu, want dit was een eenmalige belevenis.’
Vergeten, is me niet gelukt. Ik zag de naam in het programmaboek van dit jaar staan en dacht maar één ding: daar moet ik heen! En het is de band wel gelukt: wederom een eenmalige belevenis. Voor details over wat men speelde en hoe, verwijs ik u naar hun volgende concerten. Ga en vermenigvuldigd u! Voor mij part tijdens het optreden, zolang je maar in de maat meeklapt, zingt of brult met de drie baardenmannen die freakfolk spelen waar Devendra Banhart nachtmerries van krijgt, die hiphoppen als uitgeklede Beastie Boys, die samenzingen als volleerde Beach Boys en die de gospel preachen alsof ze geloven in een leven na de dood en het liefst gister nog aan dat leven zouden willen beginnen.

Dat de avond, net als de ochtend, eindigt met meer toeschouwers dan muzikanten op het podium, is dan ook helemaal niet zo vreemd. De heren zitten vast op de boot naar de overkant…

(Uit Uw Afwezigheid II, Edwin Fagel)

Tot zo dadelijk dus, voor meer CB

Ricco van Nierop