Stand-up Danser

De 15^e editie van Crossing Border begint met dans. CB overschrijdt graag de grens tussen muziek en literatuur, maar daarvoor is er de rest van week nog genoeg tijd. Eerst moderne dans in de klassieke Schouwburg. Bij binnenkomst oogt het niet druk, wie gaat er ook naar het theater op maandagavond? Dan zijn er toch nooit voorstellingen? Dat is te merken ook, want onder de bezoekers veel acteurs en dansers. Wat een gezoen over de stoelen heen!

Gelukkig gaat het licht uit en begint een strijkkwartet te spelen. Een vreemd strijkkwartet, want ze zijn met z’n vijven en het vijfde lid heeft een hele lange sax in zijn handen. Het geluid dat eruit komt lijkt op dat van een tuba, dat mij aan tekenfilmmuziek doet denken. Maar voor ik Dombo of Dribbel voor de geest kan halen, schiet Nigel Charnock het podium op. Strakke broek, strak shirt en strak wapperend jasje. Geheel in sync met de muziek beweegt hij over het podium. In zijn openingssequentie danst hij de strakheid uit zijn lijf, lichaam en kleding. Daarbij doorbreekt hij direct ook maar de grens van de vierde wand. Letterlijk springt hij van het podium en duikt de eerste rijen in (waar overigens haast niemand zit). Eenmaal terug lijkt de danser plaats gemaakt te hebben voor een stand-up comdian.

Charnock met microfoon in de hand improviseert grappen over de Nederlandse taal, de geringe opkomst vanavond en over Crossing Border (why is that singular and not plural? You only want to cross one border? Hop over to Luxembourg and come back?). Om het festival te dienen, doet Charnock niet alleen een dansje maar zal hij ook Shakespeare-sonnetten voordragen, terwijl het vijfkoppige kwartet voor de muziek zorgt (Is that enough crossing border for you? Vraagt hij ons).

Halverwege de voorstelling duikt hij nogmaals het publiek in met een plastic zak snoep die hij rondstrooit en later met een polaroidcamera om foto’s te maken van lesbiennes en homo’s in de zaal. Vooral de wijze waarop hij telkens in en uit de serieuze dans- of Shakespearestukken stapt, geven zijn performance glans. Midden in een sonnet, vertelt hij een grap over de actualiteit. Halverwege een onderonsje met een toeschouwer in de zaal, merkt hij dat het strijkkwartet alweer bezig is met een stuk waar hij op zou moeten dansen en hij rent het podium op en haalt even snel alle pasjes in die hij gemist heeft om weer precies goed uit te komen bij het slotakkoord.

Nigel Charnock is een goed danser, een aardig sonnetten-voordrager en een grappige stand-up comedian. Maar bovenal is het een kunstenaar die zich niet verheven voelt dankzij zijn stand-up mentaliteit. En natuurlijk is hij de enige homo in de stad, zoals hij zelf al meldde. Tot woensdag dan, want dan komt Rufus.

Crossing Border is glansrijk van start gegaan. Op naar meer. Tot morgen. Tot CB-dag 2

Ricco van Nierop