Huiskamerrealisme

De foto's op deze pagina zijn gemaakt door Michella Kuijkhoven van 3voor12/Den Haag. Deze dagrecensie is in samenwerking met 3voor12/Den Haag tot stand gekomen en zal ook aldaar te lezen zijn.
Zie ook: Chell's view

Lees hier de andere verslagen van Crossing Border 2007:
Dag 1: Maandag 19/11/2007: Nigel Charnock - Fever

‘Ik was niet blij toen je zei: Ik kies voor Jezus, want toen kwam ik op de tweede plaats.’

Mooie eerste woorden op dag 2 van Crossing Border (CB) en op avond 103 van Live in your living room. De woorden worden eenstemmig gezongen door Jan O (O, die van Les Charmeurs) en Hans Vandenburg (Ja, hij van Gruppo Sportivo) aanvoerders van Dierenpark. De locatie is het kantoor van de organisator Crossing Border. Maar CB heeft enkel zijn benedenruimte geleend aan reizend festival Live in your living room (LIYLR).

De opzet van LIYLR is simpel: 3 bands spelen om beurten 2 korte semi-akoestische sets in een gewone huiskamer. Voor één keer zijn ze uit de huiskamer getreden om in het Crossing Border-pand te spelen. Alsof je thuis bent, doet de man van de koffie ook de techniek, wat heerlijke koffie oplevert, maar een onversterkte band. Maar Dierenpark kruipt ook zonder versterkers tot in de oren van alle aanwezigen. Zeker als ze enkele geinig vertaalde covers spelen. Dit genre lijkt de laatste jaren weer in opmars. Zo geniet Jan Rot (50) niet enkel aanzien met klassieke Passie-vertalingen, maar ook met zijn vernederlandste popliedjes. Daarnaast doen Joyce-vertalers Henkes en Bindervoet (waarvan minstens de helft in de zaal aanwezig – om de kunst af te kijken?) gewoon het hele Beatles-werk en Dylan-repertoire. Maar ik dwaal af: ook Vandenburg en co scharen zich bij deze heren met veel taalvondsten en semi-lulligheden. Waar de oude Dandy Warhols ‘Heroine is so passe’ zongen, piepen de Dierenjongens ‘Een paardestaart is zo passé’. En de zaal doet mee.

Als tweede mag singer-songwriter Ian Britt het kleine podium betreden. Zijn stem en intense manier van zingen eisen direct de volle aandacht van het al lichtelijk vrolijk geworden publiek. Maar met de feestvreugde is het snel gedaan. Ian had ooit een shitty job, net als iedereen in de zaal en zingt daarover: ‘you pay peanuts, but I’m not a monkey’. Hoge poëzie is wat anders, maar daarover later deze week meer vanaf CB. - Notenkraker Hans Vandenburg staat echter al te denken over de vertaling. - Ian Britt zingt voornamelijk over de liefde en waar dat fout gaat. En als dat dan fout loopt, heeft het publiek profijt, want deze jongen kan een potje mooi zingen over treurigheid. En het wordt nergens blues, want zijn gitaar is gemaakt van het zelfde hout als die van Bob Dylan of van Josh Ritter. Introverte folk, that’s what it is.

Act nummer drie is de heft van de Vlaamse band Kawada. Enkel Joeri (zang, toetsen, ukelele), Thijs (trombone, zang, viool) en Eva (sax, sax, sax) mochten de grens over. De andere bandleden komen zeker de volgende keer. Joeri Cnapelinckx is het bastaardkind van Stef Camiel Carlens (Zita dEUS Jr.) aangezien hij de eclectische aard heeft van deze aartsvader van de Belgische pop. Uptempo songs zijn tegelijk gevoelig en kabbelende bootliedjes worden getorpedeerd door a-tonale blazers. De meeste songs die ze spelen staan op hun nog te verschijnen debuutalbum (februari 2008). Als dit nog maar de helft van Kawada is, hoe goed gaat die plaat dan wel niet zijn?

Na de tweede set van Kawada, volgt wederom Ian Britt. Even lijkt de stemming omgeslagen, als hij met een wonderschone song komt over een perfecte liefde (The shape of us), maar als hij klaar is met zingen, bekent hij dat ook die liefde alweer over is. Ach Ian, had ons toch in de waan gelaten. ‘Thanks for coming to my livingroom,’ zwaait Ian Britt af. Het zouden prachtige slotwoorden van deze recensie zijn, ware het niet dat het Dierenpark nog een set vrolijke songs komt spelen. Ze spelen hun hit ‘Jij bent alles wat ik heb’. En iedereen zingt mee. Misschien niet zozeer vanwege de bekendheid van de song, maar vanwege het feit dat ik met het noemen van die titel ook de hele liedtekst heb weggeven. Ook met één zin kun je een mooie song maken, blijkt maar weer. Een mindere zin is:’Ik krijg je maar niet uit mijn hoofd’, maar toch vrolijkt die ene zin de hele zaal op. Of komt het door de gratis drank? Nee, het moet de Kylie Minogue-cover zijn waarmee Dierenpark deze tweede Crossing Border-avond en deze 103^e Live in your livingroom afsluit.

Tot LIYLR # 104 (In Gent, met oa. Sukilove) of dichterbij: Tot DAG 3 van CB (in Den Haag, met Rufus)

Ricco van Nierop