10: Erin McKeown! Wie?

Erin McKeown? Nog nooit van gehoord! Tot het programmaboekje van het Crossing Border festival 2003 op mijn deurmat viel. Volgens organisator Louis Behre wordt deze 28-jarige uit Virginia de publiekslieveling. Volgens haar site debuteerde de nu 25e jarige (!) met de veredelde demo Monday morning cold (1999) wat al snel resulteerde in de volwaardige cd Distillation uit 2000. Zelf begint ze ‘het namedroppen’ met Judy Garland, Björk, Elvis Costello, Liz Phair en Randy Newman. Recensenten voegen daar nog Rickie Lee & Norah Jones, Django Reinhardt, Aimee Mann en Natalie Merchant aan toe. Ze maakt oddball punk cabaret pop, althans dat zegt ze zelf. Behre beweert dat de journalisten er alternatieve hillbilly met jazz-invloeden van zullen maken. Robinson heeft niet veel meer nodig om mee te doen met deze lofzang. Toch eerst maar eens naar haar muziek luisteren.

Grand is Erin McKeown’s derde plaat, maar de eerste die mij ter ore komt. Bij terugbeluistering blijkt Distillation een jazzy folkplaat vol autobiografische tragiek en humor. Op Grand zijn de jazz en folk gebleven, maar krijgen ze gezelschap van swing en pop. De nummers over haar zelf zijn verdwenen of verpakt in onschuldige fictie. Muzikaal gezien ga ik een heel eind mee met bovenstaand genamedrop. Ik zou er zelfs nog wat namen aan toe willen voegen. Erin McKeown is het jonge nichtje (pas 22) van Michelle Shocked, Dayna Kurtz en Ani di Franco die net als haar tantes een voorliefde heeft voor old fashioned music. Het kost McKeown weinig moeite om ondanks deze berg aan oude referenties toch origineel en oorspronkelijk te zijn.

Vernieuwing : 19/25

Alternatieve hillbilly met jazz-invloeden

Grand gaat heerlijk huppelend van start met Slung-lo, een song die zich totaal niet conformeert aan de tekst: ‘I had my rock, I had my roll, but I couldn’t find my spark.’ Vorm en inhoud komen echter perfect samen op Cinematic, waarin een verliefdheid met film-metaforen wordt beschreven. Precies midden in het woord jump-cut zit een break die geen regisseur beter had kunnen plaatsen. Op de achtergrond horen we de vocalen van 80’s-helden The Go-go’s, The B52’s en wijlen Kirstie MacColl. Althans zo klinkt het, het is echter Erin in het kwadraat. Toch sterk voor iemand die geboren werd in 1984! Verder herinnert de plaat vooral aan veel oudere muziek. Swing of jump ’n jive heeft de overhand maar ook walsjes en folkballads blijven niet uit. Deze veelzijdigheid eist muzikaal gezien wel zijn tol. Enkele rustige songs kunnen de aandacht niet vasthouden door de nadrukkelijke aanwezigheid van de hoeveelheid aan spetterende songs.

Muzikale vorm: 19/25

Judy Garland! Wie?

McKeown ziet Grand als een cocktailparty, waar je rondloopt en hier en daar een verhaaltje meepikt. Erin’s feestje klinkt vrolijk, maar als je beter luistert, ontdek je een diepere bodem in het cocktailglas. Ze komt langs Arthur Miller die een verhaal over Hitlers’ danseres vertelt (An innocent fiction) en langs Igor Stravinski die een melancholische brief aan Vera schrijft. Ze verkiest de vrede in een verhitte discussie over oorlog (Civilians). En als ze James ziet, adviseert ze hem nog even dat hij uit moet kijken met hetero-jongens: ‘Love at first sight, it may be / but first love on sight, James, is crazy.’ Maar telkens keert Erin terug bij die filmster uit het midden van de vorige eeuw; Judy Garland. Die heeft veel te vertellen over de showbizz, over haar privé-leven (Cinematic / Cosmopolitans) en over hoe een echte dame behoort te zijn (How to be a lady). Niet vreemd dat Erin ook nog even in een Garland-cover haar geluk bezingt (Lucky day). Toch opvallend dat een meisje van 16 zoveel opheeft met een actrice uit de jaren 40! McKeown maakt van deze verhaaltjes slimme songteksten vol woordgrapjes en spelletjes.

Inhoud: 19/25

McKeown zit in de gevarenzone. Ik vind haar leuk, maar ze is nog zo klein (het gerucht gaat dat ze nog geen 13 lentes telt). Ondanks deze leeftijd brengt ze een zeer overwogen album uit dat bol staat van het speelplezier en dat veelvuldig teruggrijpt op oude muziek. De songs die muzikaal minder op hun plek lijken (A better wife / Envelopes of glassine) blijken tekstueel wel interessant genoeg. Uitschieters zijn het vrolijke Cinematic en het melancholische Vera.
Neuriën, zoemen, of te wel de neus en het strottenhoofd in trilling brengen waardoor een zoemend geluid ontstaat. In Born to hum houdt Erin McKeown een pleidooi om dit vrolijke verschijnsel vooral te gebruiken als je niets meer weet te vertellen. Het zette mij spontaan aan om mee te neuriën. Daarnaast maakt ze definitief een einde aan de onduidelijkheid over haar leeftijd:

Hits & missers-balans: 19/25

De kans dat Erin McKeown mijn eilandgast wordt, is: 76/100

Robinson van Nierop

01. 78% Dayna Kurtz Postcards from downtown
02. 77% Eddi Reader Sings the songs of Robert Burns
03. 76% Erin McKeown Grand
04. 75% Bic Runga Beautiful collision
05. 72% Tasha’s world Tasha’s world
06. 66% Erykah Badu Worldwide underground
07. 64% Ani di Franco Evolve
08. 42% Madonna American life
09. 26% Heather Nova Storm
10. 24% Ilse de Lange Clean up