5: Ilse's poetsdwang

Ze ligt er al weken. Die nieuwe Ilse de Lange. Elke week probeer ik het een paar keer. Gewoon omdat het de zangeres is met de mooiste stem van Nederland. Met die stem zong ze twee wisselvallige platen vol, waarbij vooral de ballads overtuigden. Live komt De Lange het best tot haar recht, zoals op de Dear John-plaat, met John Hiatt covers. Oké, hiervoor had ze ook een betere songwriter ingehuurd dan bij haar andere platen, maar ze klinkt tenminste niet zo gepolijst als in de studio. Nu is daar Clean up, poging nummer drie. Robinson is een doorzetter en kan zich een onbewoond eiland niet voorstellen zonder de stem van Ilse. Dus draaien maar met die cd. Zing maar Ilse, zing.

Dankzij haar stem en die liveplaat heeft De Lange een aardig krediet opgebouwd in mijn oren. Maar dat het mij weken kost om een oordeel te vormen, zegt vooral iets over de mindere kwaliteiten van haar laatste werkstuk. Clean up is in veel opzichte een volwassener product dan World of hurt en Livin’ on love. Vanaf plaat één bevindt ze zich tussen de country en de pop. Haar de Nederlandse Shania Twain noemen, vind ik een belediging. Twain is de countryversie van Celine Dion en Dion is haast net zo erg is als de herrie die voortkomt uit een draaiorgel met een aapje erop. Toch lijkt De Lange’s perfecte populaire countrymix niet zover verwijderd van die van Twain. Ook niet na haar grote schoonmaak.

Vernieuwing : 05/25

Rondom De Lange klinken altijd grote namen. Mannen uit Nashville of L.A., die nog met de één hebben gewerkt en voor de ander hebben geschreven. Dat zit wel goed, denk je dan. Tussen idee, uitvoering en productie gaat het echter mis. Er zit ergens een schakel die De Lange haar rauwe eigenheid ontneemt. De country wordt te poppy, de ballads te vlak, de koortjes te soft en de muziek te goed. Luister maar eens naar Heavenless, Follow of Machine people. De professionele studioartiesten op deze plaat, komen volgens mij nooit die studio uit om van het leven te genieten. Het is dat de titel Clean up inhoudelijk een aparte uitleg verdient, maar muzikaal volstaat de aanduiding Clean.

Muzikale vorm: 05/25

Tekstueel lijkt Clean up haast een conceptalbum. Ilse’s grote schoonmaak, blijkt alleen al uit de songtitels; Clean up, New beginnning, Here I am, Machine people. Voor degene die het niet weten; De Lange is door mensen in de bizznizz slecht behandeld en rekent met hen af, om vervolgens met frisse moed opnieuw te beginnen. Zoals het goede muziek betaamt, kun je elke song ook als een liefdesliedje opvatten en vallen er geen directe verwijzingen naar de muziekindustrie te ontdekken. Zonder voorkennis zou je daarom zweren dat ze in de steek is gelaten door haar lief. Maar ze heeft enkel de blues van de bizz. Met of zonder voorkennis, de songs op deze plaat blijven tekstuele niemendalletjes. Wat weer goed past bij de muzikale omlijsting.

Inhoud: 08/25

Verkeerd beeld

Ilse de Lange heeft iets te goed schoongemaakt. Waar ik op haar vorige albums nog geraakt werd door de prachtballads, vallen hier hoogstens enkele aardige songs te ontdekken. Not waitin’ for you is bijvoorbeeld een stevige song, waarin De Lange lekker staat te zingen. Verder is het zoeken naar de Ilse die ik graag hoor. Maar misschien heb ik wel een verkeerd beeld van deze zangeres, wil ik dat ze die rauwe plaat maakt, die totaal niet bij haar past. Terwijl Clean up de perfecte popplaat is van een zangeres die zich steeds meer van de country naar de luisterpop beweegt. Alleen ik hoor er geen bezieling in, deels door die onbeduidende teksten en duffe studiomuzikanten, maar ook deels door haar weggemoffelde stem. Toch behoudt ze haar krediet en zal ik bij plaat nummer vier weer nieuwsgierig luisteren. En dat alleen vanwege haar stem.

Hits & missers-balans: 06/25

De kans dat Ilse de Lange mijn eilandgast wordt, is: 24/100

Robinson van Nierop

1. 78% Dayna Kurtz Postcards from downtown

2. 72% Tasha’s world Tasha’s world

3. 64% Ani di Franco Evolve

4. 42% Madonna American life

5. 24% Ilse de Lange Clean up