Thea Gilmore is van 1979, hetzelfde geboortejaar als dat van puike tante Pink. Maar toch mooi een jaar eerder dan Christina en zelfs twee jaar voor Britney. Ik weet het, het zegt niets. Zelf deel ik mijn jaar met helden als Arnon Grunberg en Beck, maar ook met een zekere Volkert van der G. Het enige dat Thea Gilmore met de andere dames gemeen heeft, is dat ze al jaren een succesvol zangeres is. Haar succes hangt echter niet af van hippe hits en vette roddels, maar van degelijke albums en serieuze interviews. Uit die interviews blijkt dat mevrouw Gilmore een fan is van Elvis Costello, Joni Mitchell en The Replacements. Tot nu toe bleef haar faam beperkt tot de UK, waar ze al aan haar zesde album (!) toe is. Tijd dat Robinson zich eens gaat bemoeien met Thea.

Platgetreden paden

Om uit te kunnen maken hoe vernieuwend haar nieuwste plaat Avalanche is, ben ik verplicht haar eerdere platen terug te beluisteren. En dat is zeker geen opgave, maar wel een hele klus voor een zo jonge zangeres. Op Burning Dorothy (1998), Lipstick conspiracies (2000), As if (2000), Rules for jokers (2001) en demo-verzamelaar Songs from the gutter (1996-2002) staan een enorme berg aan zelfgeschreven toegankelijke songs. Zoals elke doorgewinterde singer-songwriter is ze thuis op het grensgebied van blues en folk. Daarnaast verkent ze als een neo-traditionalist de popkant van haar songschrijverschap. Deze eerder door Sheryl, Jewel en Heather platgetreden paden weet ze met nieuwe flair te bewandelen. Gilmore’s laatste plaat Avalanche is echter niet vooruitstrevend in het genre, ook niet in vergelijking met haar eigen vroege werk. Eerder is sprake van continuatie van degelijk vakvrouwschap.

Vernieuwing : 15/25

Eerlijk delen

De up-temposongs en de slome songs hebben de buit eerlijk gedeeld. De helft van de songs klettert als een verfrissende lawine naar beneden, terwijl de resterende helft neerdwarrelt als een relaxte sneeuwbui. Rags & bones, Juliet en Mainstream zijn de opvallendste up-tempo’s van Avalanche. Mainstream echoot wel erg duidelijk Billy Joels We didn’t start the fire, terwijl ze zich qua tekst juist probeert af te zetten tegen het gemiddelde: ‘Are you gonna swim the mainstream?’ vraagt ze zich verbaasd af. Het kost even tijd, maar als ik die neem, ontdek ik ook de schoonheid van de gedragen songs. Begeleid door een eenvoudige band worden die ballads nergens dweepziek, maar behouden ze hun singer-songwriter simpelheid. De afwisselende muziek lijkt zelfs haar stem te kleuren, want die klinkt telkens anders. Denk ik referenties aan Anni Lennox of Meredith Brooks te horen, komt een geheel andere connotatie aan de Cowboy Junkies weer boven.

Muzikale vorm: 19/25

Vage verhalen met scherpe zinnen

In haar teksten doet Thea Gilmore vooral vaag. Ze zingt over lawines die komen en hoofden die zullen rollen, herinneringen, landschappen, roddels over de wereld en hoe alles z’n gangetje gaat. Bij vlagen levert dat toch wel goede inzichten op over de mens en hoe die met de dingen omgaat. De teksten zijn zeker niet zo persoonlijk zoals je van een singer-songwriter verwacht. Of heeft ze soms haar biografie zo in metaforen verpakt dat ik het er niet uithaal? Have you heard gaat over de simpele waarheid die ronddwaalt en in twijfel wordt getrokken. De song doet vermoeden dat Gilmore goed naar Leonard Cohen heeft geluisterd. De opsommingen die ze maakt zijn mooi verwoord en zitten vol met dubbelzinnige betekenissen.

Inhoud: 15/25

Degelijk maar afwisselend

Voor degene die na Dido niet genoeg van Engelse zangeressen kunnen krijgen, maar ook voor degene die nou eens genoeg van die Dido hebben, luister naar Thea Gilmore. Haar jongste plaat Avalanche is toegankelijk, maar tegelijk erg afwisselend. De cd kent niet echte uitschieters of missers, maar dankzij de veelzijdigheid valt er in de degelijkheid genoeg te ontdekken. Zo is de opvallendste song een aan Tom Waits herinnerend telefoongesprek. In Razor Valentine bezingt Thea door de telefoon in rauwe metaforen de liefde. Zelfs de gitaren zijn op z’n Waits afgesteld. Op Avalanche hoor je de aangeklede singer-songwriter, dus met complete band. Om ook de uitgeklede Thea Gilmore te beluisteren moet je terug naar oudere platen waarop ze enkel met gitaar te horen is. Robinson prefereert een combinatie van beiden en brandt een schijfje voor onderweg naar zijn eiland.

Hits & missers-balans: 18/25

De kans dat Thea Gilmore mijn eilandgast wordt, is: 67/100

Robinson van Nierop

Robinson’s collectie tot nu toe

01. 78% Dayna Kurtz Postcards from downtown
02. 77% Eddi Reader Sings the songs of Robert Burns
03. 76% Erin McKeown Grand
04. 75% Bic Runga Beautiful collision
05. 73% Natalie Merchant The house carpenter’s daughter
06. 72% Tasha’s world Tasha’s world
07. 67% Thea Gilmore Avalanche
08. 66% Erykah Badu Worldwide underground
09. 64% Ani di Franco Evolve
10. 42% Madonna American life
11. 26% Heather Nova Storm
12. 24% Ilse de Lange Clean up