Geachte muziekliefhebbers,

In mei van het afgelopen jaar vroeg ik de redactie van de Recensent om twee weken verlof rond kerst. Eindelijk zou ik werk maken van een oude droom en naar een onbewoond eiland vertrekken. Als tegenprestatie vroeg de redactie mij een rubriek te starten waarin ik op zoek ging naar mijn favoriete desert-island-records. Aangezien ik geen zin had in weer zo’n Allertijdengevoel, koos ik niet voor het verleden, maar voor recente cd’s. De voorselectie was een kwestie van positieve discriminatie op basis van sekse en verwachtingen; alleen potentieel interessante zangeressen liet ik toe op mijn onbewoonde eiland. Al was het maar om mijn, voor 75% uit mannen bestaande, platencollectie te feminiseren. Vandaar dat ik me in dit overzicht niet uitlaat over de nieuwste meesterwerken van Radiohead of Belle & Sebastian.

Ik mail deze tekst vanuit het internetcafé in Settlement. Ik ben dus aangekomen, maar gezien de drukte in het café, is het hier zeker niet onbewoond. Het bleek financieel onmogelijk een echt onbewoond eiland te bezoeken, aangezien de helikopterbedrijfjes duizenden dollars vragen om mij en mijn platenkoffer naar bijvoorbeeld Fifla te brengen. Maar zolang een riant appartement aan het strand van Christmas Island mij ter beschikking staat, kan ik niet klagen over de vele eilanders en toeristen die mijn onbewoonde droom komen bevolken. Over naar het onderwerp van dit overzicht, beginnend met de dames die ik onderweg tegenkwam.

Thuisblijvers

Dat ook potentieel interessante dames kunnen tegenvallen, blijkt wel als ik mijn koffer pak. Met gemak laat ik enkele vrouwen thuis. Mary J Blige’s meest recente plaat, Love & life is een zwaar tegenvallende opvolger van No more drama. Ik laat de cd verder stofvangen, net als die laatste van Ilse de Lange. Wederom een geweldige zangeres die op zoek naar diepgang in de vervlakking verdwaalt. Over Heather twijfel ik nog even, maar miss Nova is al jaren niet vernieuwend meer. Storm brengt haar niet terug op het oude niveau en haal ik weer uit mijn koffer. Die naast mijn snorkelgerei, korte broeken en toilettas toch nog zo’n 19 cd’s bevat.

Opdringerige voornamen

De twee uur die ik voor vertrek van mijn vlucht naar Singapore aanwezig moet zijn, besteed ik nuttig. De platenzaak van Schiphol heeft tussen de vele dvd’s nog net één schap met cd’s staan. Zal ik nog een titel toevoegen aan mijn lijst met dames? De keus is beperkt, ik vind enkel dames die alleen bij hun voornaam bekend zijn en overal opdringerig aanwezig zijn. Tijdens mijn luistersessie vallen de meest uitgeklede dames het snelst af. En dat enkel vanwege de muzikale kwaliteit. Ondanks dat Britney, Christina, Beyoncé en Kylie hun wegwerppop laten aankleden door de beste schrijvers en producers heeft hun muziek weinig om het lijf. Jammer genoeg valt ook Pink’s Try this in die categorie, terwijl ze toch één van de tofste popsingles afleverde; het door Beck geschreven Feel good time. Missy Elliot, Nelly Furtado en Alicia Keys kunnen mij meer boeien. Stuk voor stuk maken ze afwisselende albums met veelal zelfgeschreven songs. Ik ga echter niet tot koop over, omdat ik me al moet melden bij Gate 6B. Door de vertrekhal schalt Dido’s laatste plaat. Ik ren naar mijn vliegtuig, om maar zo snel mogelijk van deze uiterst duffe, commerciële versie van Beth Orton af te komen.

Middelmatige medepassagiers

Tijdens de vlucht van 14 uur houden niet de eerste de beste dames mij gezelschap. Met het tropische Christmas Island in het vooruitschiet, is Emmylou Harris totaal misplaatst in mijn speler. Sinds haar wederopstanding van acht jaar terug, klinkt elke Emmylou-plaat als een hartverwarmende kerstcd. Op zich niets mis mee, maar Stumble into grace is mij op dit moment wat al te zoet. Minder zoet, maar zeker niet beter was die laatste Madonna-cd. Eén geluk: als ik de missers oversla, duurt de cd nog maar 8 minuten. Ani di Franco’s Evolve haalt de gehele speeltijd zeker uit. Tussen het irritante jazzgepiel ontdek ik steeds meer interessante teksten. Een groeiplaat net als de comebackcd van Edie Brickell, alhoewel ik er tot drie maal toe bij in slaap val. Maar de rentreeplaat van The Bangles maakt mij weer wakker. Hun Doll revolution klinkt ouderwets simpel, maar wel zo opgewekt. Long before the daylight is de titel van de tegenvallende laatste cd van The Cardigans. De spirit lijkt er uit bij de Zweden. Wat niet het geval is bij Erykah Badu, terwijl de gehele pers juist over haar en haar cd heen viel afgelopen jaar. Worldwide underground kan niet tippen aan haar eerdere werk, maar blijft prima te pruimen. Ook de eerste cd’s van Thea Gilmore zijn beter dan haar laatste Avalanche. Toch is Thea Gilmore een aanvulling voor het singer-songwritersgenre. Dat gezegd hebbende, geef ik de piloot opdracht te landen.

Souvenirs uit Holland

Na een suffe overstapdag in Singapore check ik ’s avonds opnieuw in, voor vlucht nummer twee. In de reistijd van enkele uren laat ik de beste Nederlandse cd’s van 2003 voorbij komen. Tasha’s world bracht een verfrissend soulalbum uit dat al overal populair schijnt te zijn, behalve in Nederland. Wat volkomen onterecht is. Ook de voormalige Gothic-wegbereiders The Gathering scoren al jaren buiten Nederland goed, maar ik ontdekte ze pas sinds ze het Gothic-pad verlieten. Souvenirs is een sterk album dat meer met Massive Attack heeft dan met Sisters of Mercy om het maar eens zwart-wit te stellen. Dat de band van de jaren 90 nog gewoon bestaat, schijnt niemand te weten, maar Bettie Serveert bracht afgelopen jaar gewoon weer een heerlijk afwisselend album uit. Op Log 22 wisselt de band hun Velvet Underground-gitaarmuziek af met Cardigans-camp, maar gaan een Moloko-achtig discodreuntje niet uit de weg. Op de klanken van hun The ocean, my floor daalt het vliegtuig boven zee om op de plaats van bestemming te landen.

Vrolijke en indringende eilandbewoners

Na de laatste vlucht richting Christmas island, ben ik geradbraakt. Liggend in mijn hangmat, laat ik de laatste 8 eilandcd’s de revue passeren: 8. House carpenter’s daughter. Natalie Merchant, ooit van 10.000 Maniacs, keert succesvol terug naar haar folkroots. Om vrolijk van te worden.
7. Beautiful collision. De Nieuw-zeelandse ster Bic Runga kopieert de Zweedse Cardigans, maar doet dat zo goed, dat het overtuigt.
6. Failer. Kathleen Edwards cd stamt al uit 2002, maar de dame viel mij pas op, tijdens haar Parkpop-optreden. Dit Canadese rootsmeisje heeft met haar, aan Neil Young refererende, geluid een groeiplaat van jewelste gemaakt.
5. Statues. Nu ik het toch over optredens heb. Mede dankzij haar ongecontroleerde dans- en verkleedshow werd Roisin Murphy met haar Moloko geheel terecht liveband van het jaar. Hun album heeft heel wat draaibeurten nodig voor ik gewend ben aan de eigenzinnige muzikaliteit die in de songs verborgen ligt.
4. Grand. Eigenzinnig lijkt ook wel het sleutelbegrip bij Erin McKeown, de zangeres die dit jaar debuteerde op de planken van Crossing Border. Haar vrolijke cd zit vol verwijzingen naar Judy Garland, woordspelletjes en jaren 40 deuntjes.
3. The songs of Robert Burns. Eddi Reader gaat nog veel verder terug in de tijd. Ze zingt liedjes van een 18^e eeuwse Schotse bard en levert daarmee direct het fijnste folkalbum van het jaar af.
2. The trouble with being myself. Totaal andere muziek, maar Macy Gray klinkt minstens even vrolijk als Eddi. Haar derde plaat is een heerlijke doorgedraaide funkcd met bizarre teksten.
1. Postcards from downtown. De beste cd van het stapeltje is van Dayna Kurtz, de dame die dit jaar van oor tot oor, van mond tot mond en van hand tot hand ging. Postcards is een indringende plaat van een debuterende dertiger, die zowel aan Jeff Buckley als aan Tom Waits doet denken. Haar optredens in de lage landen (zie de concertrecensies over Dranouter en The music in my head) inspireren, maar telkens keert de luisteraar terug naar die plaat vol doorleefde verhalen.

Met Postcards from downtown eindigt Robinson’s zoektocht naar de ultieme plaat van 2003. Nu eerst eens echt van het eiland genieten voor mijn dagen erop zitten. Ik sluit dit mailtje vanuit downtown Settlement af met een verzoek aan mijn redactie: In het voorjaar van 2004 wil ik graag twee weken verlof. Zal ik aanloop van mijn verblijf op Paaseiland een rubriekje starten over de ultieme vrouwelijke hardcoreplaat?

Met de gebruikelijke wensen vanaf Kersteiland,

Robinson van Nierop

1. Dayna Kurtz Postcards from downtown
2. Macy Gray – The trouble with being myself
3. Eddi Reader Sings the songs of Robert Burns
4. Erin McKeown Grand
5. Moloko – Statues
6. Kathleen Edwards – Failer
7. Bic Runga Beautiful collision
8. Natalie Merchant The house carpenter’s daughter
9. Bettie Serveert – Log 22
10. The Gathering – Souvenirs
11. Tasha’s world Tasha’s world
12. Thea Gilmore – Avalanche
13. Erykah Badu Worldwide underground
14. The Cardigans – For what it’s worth
15. The Bangles – Doll Revolution
16. Edie Brickell – Volcano
17. Emmylou Harris – Stumble into grace
18. Ani di Franco Evolve
19. Madonna American life
20. Heather Nova Storm
21. Ilse de Lange Clean up
22. Mary J Blige – Love & life

De gelinkte titels in deze lijst, verwijzen naar de respectievelijke recensies in Robinson’s collectie