13: Edie's rustige rentree

Eind jaren tachtig waren er vier belangrijke zangeressen. Michelle Shocked voor de pure politiekcorrecte folk, Suzanne Vega voor de poëtische folk, Tracy Chapman voor de maatschappijkritische folk en tot slot Edie Brickell voor de frivole folk. Deze dames bleven actief in de muziek, al was het met overduidelijk afnemende populariteit. Behalve Edie Brickell. Ze maakte een indrukwekkende debuutplaat Shooting rubberbands at the stars in 1988, waarvan What I am nog steeds haar bekendste song is. Daarna volgde een wat mindere tweede plaat met haar band The New Bohemians en een eerste soloplaat in 1994. Toen werd het stil, op die twee kleine nieuwsfeitjes na die ze met haar man Paul Simon produceerde. En ineens, midden in het gezinsleven, is daar Volcano. Robinson verwelkomt de wat oudere neo-hippie met open armen, al is het maar om O la la op zijn eiland te komen zingen.

Van de oude Brickell is nog wat over, gezien de vrolijke tekeningetjes in het cd-boekje. Maar al snel wordt duidelijk dat haar folkrock is ontdaan van springerigheid. De tekeningetjes waren een laatste hippie-oprisping. Het zou wat zijn als Brickell in vijftien jaar tijd geen steek was veranderd. Of die verandering ten goede is, kan nog niet worden vastgesteld na 1 keertje luisteren. Toch klinkt Volcano niet geheel nieuw. In feite borduurt ze voort op haar oude ballads (Circle) en laat ze haar meer rockende kant achterwege. Dit levert vooral een rustig album op, alsof een Norah Jones-virus in haar studio rond waarde. Niet een geheel dodelijk virus, maar wel enigszins versuffend.

Vernieuwing : 15/25

Like a Brickell over quiet water

‘Slow like a soft summer breeze’ zingt Edie in de opener Rush around over het feit dat ze vroeger zo gehaast naar school gestuurd werd en dat ze nu zo geniet van de rust. Deze oproep tot onthaasting zal de drukdrukdruk-generatie wel aanspreken. De song zet de toon voor de plaat. Het is folk die nog steeds haar basis kent in een rock-bezetting. Alle instrumenten zijn aanwezig om eens lekker uit te pakken, maar het is nog zo vroeg in de studio, weet je wat, we doen eerst een sloom liedje. Dat gaat lekker, nog maar eentje doen? Halverwege de plaat komt de band ietwat op gang (Once in a blue moon, Volcano) maar ondanks de titel komt het niet echt tot een uitbarsting. De cd zou niet misstaan in het repertoire van de meesters van de stille rock, The Cowboy Junkies. Laat dat een compliment zijn voor deze dame in rustig vaarwater.

Muzikale vorm: 18/25

Alles is relatie en alles relatief

Volgens de officiële gegevens is Edie Brickell nog steeds getrouwd met Paul Simon. Maar wat moet je dan met Not saying goodbye, waarin ze tot zes maal toe ontkent afscheid te nemen. En met The one who went away over een hij die weggaat bij zijn minnares en bij zijn vrouw terugkeert om met haar lepeltje lepeltje te liggen. De zangeres leeft mee met de verlaten minnares, maar wie huilt hier nu eigenlijk? ‘He’s right behind me lying spoons. But will she cry all night.’ Als dan ook nog eens More than friends een open brief blijkt aan haar geheime liefde lijkt het thema wel duidelijk. Natuurlijk betreffen het louter fictieve verhalen die mevrouw Brickell vertelt. Oo la la is ook niet meer dan een fantasie over vreemdgaan. Maar het had erger gekund. Als oud-hippiemeisje had ze makkelijk zoete liedjes kunnen gaan zingen over haar gezin. Ze doet het niet, maar houdt zich overwegend bezig met het (weinig diepgaand) bezingen van haar alom aanwezige thema. Een geluk bij wat huiselijk ongeluk.

Inhoud: 17/25

Volcano biedt de luisteraar het pure genot van Edie’s stem. Jammer dat ze op Volcano nergens ouderwets uithaalt of stevig rockt. We moeten het met een stille Brickell doen die over relaties zingt die in onrustig vaarwater zijn beland. De ietwat beheerste Brickell het wel wat vaker uit de ban mogen springen, als ze het toch over de treurige kant van de liefde heeft. Echt hoogtepunten biedt haar comebackplaat niet, maar gehele missers staan er ook niet op. Voorlopig houd ik het op een degelijke plaat met groeipotentie. Robinson gaat die slome songs van Edie Brickell een tijdje laten rijpen op zijn eilandje met favoriete platen. Al is het alleen al omdat hij wat met die titel Volcano heeft. Zijn het niet vulkanen die het in zich hebben om eilanden te doen ontstaan maar ze ook kunnen laten vergaan?

Hits & missers-balans: 15/25

De kans dat Edie Brickell mijn eilandgast wordt, is: 65/100

Robinson van Nierop

01. 78% Dayna Kurtz Postcards from downtown
02. 77% Eddi Reader Sings the songs of Robert Burns
03. 76% Erin McKeown Grand
04. 75% Bic Runga Beautiful collision
05. 73% Natalie Merchant The house carpenter’s daughter
06. 72% Tasha’s world Tasha’s world
07. 67% Thea Gilmore Avalanche
08. 66% Erykah Badu Worldwide underground
09. 64% Ani di Franco Evolve
10. 42% Madonna American life
11. 26% Heather Nova Storm
12. 24% Ilse de Lange Clean up