Evenement: Parkpop
Plaats en datum: Den Haag, 29-06-03
Datum bespreking: 30-06-03
 

Het Zuiderpark in Den Haag is het mooiste park van Nederland, misschien wel van de wereld. Op zonnige dagen barbecuen de Turkse families, skaten de blanke dertigers achter hun kinderwagens, joggen de Hindoestanen hun rondjes, spelen al hun kinderen met elkaar en leggen tieners hun jassen als doelpalen neer. Eén dag in het jaar, als de zon op z’n hoogst staat, moeten echter de voetballen wijken, is het barbecuen geregeld in eetkraampjes en worden de groene velden geplet door een 375.000 liefhebbers van muziek en vooral van het leven.

De programmering van Parkpop is altijd in orde. Geheid staan er één of twee reggaebands (dit jaar: Ska-P & Morgan Heritage), enkele Nederlandse publieksfavorieten (Krezip & Brainpower), wat onbekend rootswerk (Kathleen Edwards), heerlijke crossover (Ozomatli), enkele gouwe ouwen (De La Soul & Luka Bloom & Youssou N’Dour) en wat bands die al een klein beetje naam hebben gemaakt (Van Katoen & 16 Down & An Pierlé). Geen gewaagde programmering, maar ook niet geheel op safe gespeeld.

Welke oorlog?

Kathleen Edwards kreeg pas aan het eind door dat ze voor een groot veld stond te spelen. Ze klapte in haar handen en het halve veld deed haar na. ‘He, this works,’ zei ze verbaasd. Haar door Aimee Mann en Shawn Colvin geïnspireerde rootsrock is toch een stuk ruiger dan dat van haar voorbeelden. De rustige songs komen niet geheel over, maar opvallend genoeg blijft het toch druk voor het podium van deze hier onbekende zangeres.
En dat terwijl op het andere podium een band het parkpopfeest echt goed op gang brengt. Ozomatli speelt ska-punk-salsa-latin-rock-hiphop-jazz-funk-dub-rumba (meer dan 10 genre-aanduidingen krijgt deze 10-koppige band niet) en dat soms binnen één en hetzelfde nummer. Tijdens een jam is het de bedoeling van de band dat het publiek minutenlang het peace-teken maakt ‘because we’re against this war.’ ‘Which war?,’ hoor ik achter mij roepen. De bandleden houden het zelf het langste vol, misschien omdat ze zich als Amerikanen iets meer schamen dan de feestende Hollanders in het veld.
Toegiften zijn op Parkpop verboden, maar Ozomatli lost dat op haar eigen manier op. Na de laatste song stappen de bandleden van het podium af en lopen tussen het publiek door. Totaal unplugged spelen ze verder op trompet, koebel en grote trom en zorgen zo voor zomercarnaval in Den Haag.

Schotse rokken

Het heeft maar weinig met heteroseksualiteit of zelf maar met ethiek te maken. Het is eerder een kwestie van hygiëne en esthetiek dat ik niet van blote mannenbasten houdt. Gelukkig valt er ook genoeg schoons te zien op het parkpopveld. Vanwege het weer of de afnemende trend weinig gothic-jurken dit jaar. Aanstormende trend: Schotse rokken. Zoals altijd veel geverfde haren, ik zag zelfs een meneer lopen met een zilvergrijze coup. Vooral in de leeftijdscategorie 15-20 heeft men ’s morgens lang voor de spiegel gestaan om de extentions, piercings en rode haren op de juiste plek te krijgen. Ach, ziet niet iedereen er mooi uit, als de zon schijnt. Maar kijk, daar is Harrie weer, die probeert zijn buik in shape te houden door nog een biertje te halen.

Geen fiets, maar een skippybal

Luka Bloom denkt een thuiswedstrijd te spelen, maar dan moet hij toch wat sneller met covers of oude hits komen. De man woonde ooit in Groningen en kwam in 1991 op een fiets het Pinkpoppodium op. Vervolgens wordt hij daar uitentreuren aan herinnerd. Door veelvuldig in Nederland op te treden heeft hij een vaste fanbase, maar die staan hier toch niet allemaal vooraan. Of ze zijn erg duf, want op gang komen, ho maar. De simpele formule van man met gitaar en mooie liedjes gaat mij ondertussen wat vervelen.
Daar heeft An Pierlé nog geen last van dat probleem. Met haar tweede plaat op zak weet ze ondertussen haar stempel van Belgische Tori Amos van zich af te werpen. Qua zang komt ze soms meer in de buurt van Nina Hagen. De ruigere songs van Helium Sunset slaan goed aan bij het publiek. Was ze twee jaar terug nog een timide veelbelovende zangeres, nu is ze een ware performer met een opwindende show. Moge haar skippybal nog lang onder haar kont stuiteren.

‘Spetterend optreden’

Professioneel gezien blijft Krezip de beste band van Nederland. Maar als het zo goed gaat, liggen routine en gemakzucht op de loer. Met hun optreden op Paaspop wisten ze me met gemak te overtuigen, nu kost het wat meer moeite. Het is alsof ze de spuitbus met ‘spetterend optreden’ van de plank hebben gepakt en die over de 100.000en toeschouwers heen spuiten. Alleen moet die spuitbus na elk optreden verdund worden om nog wat over te houden. Het publiek heeft lak aan mijn waarneming en ik ook als zangeres Govaerts haar kont swingt en haar stem raspt voor That’ll be me. Stil blijven staan is geen optie meer, hoe rustig de song ook is.

De La ‘S avonds

Volgens mijn collega-recensent Olaf Risee die dit weekend naar Werchter afreisde, waren de heren van De La Soul op zondagochtend nog niet uitgeslapen. Het vernietigde zijn jeugdsentiment (lees hiervoor zijn Werchter-verslag). De reis van Midden-België naar Den Haag zal hun goed gedaan hebben. In de vroege avond stonden de drie heren toch maar mooi te bewijzen dat old-school hiphop ook simpel kan (lees hierin een verwijzing naar de overdreven band-show van Brainpower). Twee draaitafels en wat microfoons en klaar is kees. De heren hadden er zin in en brachten veel oud materiaal (Potholes in my lawn, Me, myself & I). Degene die dachten zich rustig te houden werden door mc’s Postnuos en Trugoy opgezweept totdat we er lamme armen van kregen. Draaitafelist Maseo hield de vaart erin door naast zijn plaatjes en samples veelvuldig bulderend te lachen. Resultaat: jeugdsentiment nog volledig in stand.

Als afsluiter mocht Youssou N’Dour zijn Afrikaanse ding komen doen. Naast veel Afrikanen herbergt Den Haag ook veel grijze wereldwinkeldames. Dat bleek maar weer aan de overgebleven feestgangers op deze zondagavond. Maar wat kunnen die swingen, alsof ze ervoor gemaakt zijn, die dames. N’Dour heeft minstens 10 man/vrouw bij zich en houdt het publiek in beweging met zijn afro-pop vol echoënde gitaren en percussie. Bij zijn grote hit Seven seconds kan zijn achtergrondzangeres niet tippen aan Nehneh Cherry, maar een kniesoor die daar op let. Het is tenslotte parkpop, volksfeest nummer 1.

Het is ondertussen maandagmorgen, het eens zo groene veld is wit van het afval. De mensenmassa heeft plaatsgemaakt voor wat schoonmakers, afbouwers en een eenzame doorweekte jogger. Het regent in het mooiste park van Den Haag.

Ricco van Nierop