Uitvoerende(n): Juliette Lewis & The Licks
Titel: You’re speaking my language
Label: Hassle Records / Vital
Datum bespreking: 31-05-2005
 

'These days it seems like there’s a lot of girls who sing and some of them are good and some of them are not.' - Dan Bern in zijn ode Chick Singers

11. PJ Harvey-light

‘Hé leuk, nieuwe plaat van The Riplets?’
‘Nee.’
'Ik hoor het al, het is PJ Harvey.’
‘Nee joh.’
‘O, even denken. Misschien die griet van Kurt Cobain? Kom, hoe heet ze? Dat ranzige type.’
‘Courtney Love, bedoel je?’
‘Ja, die.’
‘Nee, ook niet.’
'The Gogo’s dan??’

Actrice Juliette Lewis heeft haar topdagen begin jaren negentig. Ze speelt in films van Martin Scorsese (Cape Fear, 1991), Woody Allen (Husbands and Wives, 1992), Lasse Hallström (What's Eating Gilbert Grape, 1993), Dominic Sena (Kalifornia, 1993), Oliver Stone (Natural Born Killers, 1994), Nora Ephron (Mixed Nuts, 1994) en Roberto Rodriguez (From Dusk Till Dawn, 1996). De laatste jaren valt ze niet meer zo op, vanwege mindere rollen of mindere films.

Juliette Lewis is echter niet voor één gat te vangen. Sinds twee jaar rockt ze met haar band The Licks op het podium en sinds kort ook op cd. Hun debuutplaat You’re Speaking My Language bevat 12 songs die het midden houden tussen The Riplets, PJ Harvey, Courtney Love en ja, The Gogo’s. Het rijtje kan met gemak uitgebreid worden met namen uit de pop-punk-rock-hoek. Zolang het maar lekker-in-het-gehoor liggende rock is, met een ruig randje.

Juliette Lewis & The Licks starten stevig met vier rocksongs. Juliette zingt, schreeuwt en snauwt, terwijl haar band clichérock speelt. De muziek komt goed overeen met de teksten. Ook daarin veel geschreeuw (‘You got your digs in a twist’) en veel gemeenplaatsen (‘And you’re raising your fist’). Toch vallen er zo nu en dan zinnen op die de cliché rocktekst overstijgen: ‘I beat your dog, cause he hit my cat.’ Oké, ’t is nog geen poëzie, maar ook niet voor de poes. Ze zingt het zelf: ‘No rhyme or reason / watch your television.’ Al gaat dat natuurlijk over de door haar gehate American boy en niet over haar eigen teksten.

 

In This I know nemen The Licks gas terug, wat een flets tienerpopliedje oplevert. Beter gaat het met de ballad By the heat of the light waarin Juliette zich verplaatst in een kat die het liefst de warmte opzoekt. De song wordt rustig opgebouwd en blijft heel kaal, wat het effect ten goede komt.
Qua punkgevoel komt So Amazing het dichtste in de buurt. In 2 minuut 19 en een doorgedraaide uptempo-beat stuitert Juliette door haar goede gevoel heen: ‘It’s so amazing, when you’re feeling strong.’
Got love to kill en Seventh Sign zijn de leukste liedjes van het album. Gewoon omdat ze zo smakeloos ouderwets klinken als 20 jaar oude westcoast punkpop; doffe drumroffels op de achtergrond, simpel gitaarwerk en vrolijke melodieën die op de golven meedeinen. The Gogo’s revisited!

De band doet haar naam eer aan. De hoekige gitaarlicks vliegen je om de oren en maken de songs lekker strak en herkenbaar. Juliette Lewis heeft een goede rauwe stem. Neem daarbij de niet bijster interessante teksten en je hebt de light-versie van PJ Harvey.

Ricco van Nierop

Chicksinger 2005 tot nu toe:
- Tanita Tikaram – Sentimental
- Tori Amos – The Beekeeper
- Aimee Mann – The Forgotten arm
- De La Vega – Falling into place
- Emeline Michel – Rasin Kreyol
- Leoni Jansen – Three magic little words
- Ane Brun – A temporary dive
- The Tiny – Close Enough
- Kathleen Edwards – Back to me
- Cathy Rivers - Ascención
- Sarah Bettens - Scream
- Karin Giphart - And she bites
- Ani di Franco - Knuckle down
- Kirsten - Vanilla