• Uitvoerende(n): Roisin Murphy
  • Titel: Ruby blue
  • Label: Echo / PIAS
  • Datum bespreking: 17 Juli 2005


13. Molokosolo

Denk Moloko en zie Roisin Murphy. Moloko is wel degelijk een band met muzikanten en songschrijvers, maar Roisin Murphy is het gezicht van de band. De zangeres, entertainer en songschrijver Murphy heeft nu een soloplaat uit, terwijl ze benadrukt dat Moloko niet uit elkaar is. Afgaande op Ruby Blue, haar solodebuut, maakt het voor de muziek weinig uit; Murphy brengt, net als Moloko, eigenzinnige muziek.

In de Fransman Matthew Herbert heeft ze een nieuwe muzikale partner gevonden, die haar stem, teksten en muziek van een kader voorziet. En dat kader is geen grote stap voor- of achteruit ten opzichte van Moloko. De songs stralen nog immer een disco-feel uit, vermengd met horten en stoten uit de rock en met vreemde geluidjes en geluidseffecten. Het verschil is miniem, maar wel aanwezig. Zo staan er diverse songs op Ruby Blue die verwijzen naar de jazz en swing. Maar het blijft een Murphy-knipoog en wordt nergens meelopen met de heersende opleving van de populaire jazz. Het gebruik van blazers is opvallend in vergelijking met eerder Moloko-werk. Bijvoorbeeld in Sinking feeling en Night of the dancing flame werken de blazers om het funky effect te versterken, terwijl op Through time juist de laidback-sfeer (haast Braziliaans!) onderstreept wordt door wat perfect geplaatste blazers.

Ruby blueEen voorbeeld van de gel uidseffecten is het begin van Dear diary waar opwindende en aflopende wekkers te horen zijn. Het ratelende geluid van het opwinden van een wekker blijft als ritme-element de hele song door terugkomen. Ondertussen doet Murphy een boekje open over dat ze zelfs tegen haar dagboek blijft liegen: ?I keep living a lie.? Een trompet en een bas zorgen voor de constante begeleiding en de melodie werkt verfrissend.

Ramalama (Bang bang) is met z?n holle paukenslagen (vast gesampelde beschuitblikken of zoiets) een typisch Moloko-nummer. Geperfectioneerde bombast met contrasterend de fluisterstem van Roisin die de coupletten zingt. Als ze eenmaal aan de refreinen toe is, gaat ze geheel mee met de paukenslagen en zingt ze in koor bombastisch mee.

De geluidseffecten geven het album een meerwaarde, doordat je als luisteraar telkens weer nieuwe dingen ontdekt. Het maakt van Ruby Blue een experimenteler album dan de laatste Moloko (Statues), niet zozeer beter of slechter, eerder anders. Juist door het experimentele karakter van het album, valt de slottrack extra op. In Closing of the doors klinken enkel een piano, een summier aanwezige trompet en een relaxt zingende Roisin Murphy. De ballad heeft iets jazz-achtigs, maar ook genoeg soul en weet vooral door z?n eenvoud te imponeren.

Ricco van Nierop

Chicksinger 2005 tot nu toe: