Artiest: T�t� Alhinho
Label: World Connection
Titel: Escondida
Artiest: Jolie Holland
Label: Anti/Epitaph Europe
Datum bespreking: 17 Juli 2005

10. Van de groene Kaap naar het oude Texas

Weemoedige eilandmuziek of vakantieclich's

Tété Alhinho woont in Praia op Santiago, één van de Kaap-Verdische eilanden. Mijn wereldmuziekkennis is niet zo groot dat ik het verschil hoor tussen de muziek van de diverse Groene Kaap-eilanden. Laat staan dat ik doorheb dat dit niet gewoon over zee weggewaaide fado is. Ondanks dit beperkte geografisch-muzikale coördinatievermogen, valt er genoeg moois te ontdekken op de eilandplaat van Tété.

Tété Alhinho maakt al sinds de jaren 80 muziek, soms vanuit Cuba, Portugal of dichter bij huis, in Senegal. Maar in haar thuisland, 500 kilometer voor de Afrikaanse kust van Senegal, brak ze door als zangeres van de groep Simentera. De gitarist en componist van die groep, Mario Lucio, is samen met Tété verantwoordelijk voor haar nieuwste plaat Voz. Op een enkele traditional na, zijn de songs van de hand van dit duo.

Op het eerste gehoor is Voz een sfeervolle zwoele zomerplaat, die aan vakantie doet denken. Zo'n vakantie waarop het geen moment van de dag afkoelt, je je voeten brandt aan het zand, maar ook aan het water. Elke avond zoek je in het restaurant tevergeefs naar een gerecht zonder vis en drink je ros' om je loomheid te bevestigen. En in de hoek maken twee gitaristen en een zangeres de sfeer compleet. En wanneer je 's nachts verkoeling zoekt bij de propeller boven je bed, zak je uiteindelijk vermoeid in een zweterige slaap.

Voz Als ik de teksten lees, blijken mijn eerste sfeerbeelden niet te kloppen. De vakantieclichés vervagen en worden vervangen door beelden van het normale eilandleven. Beelden die ook wel weer hun clichékanten hebben. Zo is de zee verantwoordelijk voor isolatie en afstand van het eiland, maar ook voor de verbondenheid van de eilanders. Daarnaast neemt de zee in twee van de drie liedjes haar geliefde mee en keert de geliefde maar in één van de drie liedjes terug over diezelfde zee. Al keren geliefden niet altijd terug, de zee neemt geheid saudade (sodade of nostalgie) mee. Ook nostalgie is zo cliché als de branding die maar blijft rollen, maar het heeft ook iets moois en treurigs tegelijk.

Het beetje voorjaarszon van de afgelopen weken haalde mij over te genieten van Tété Alhinho's jongste album Voz. Stiekem genieten, want het blijft overgewaaide zomermuziek.

Escondida Al bij de eerste klanken van het album van Jolie Holland schiet de naam Erin McKeown in mijn oren. En het is niet alleen het Texaanse accent of de slome countryswing die de vergelijking oproept. Vooral Jolie�s stem lijkt op die van Erin. Voor de kort door de bocht lezers: Jolie's plaat Escondida redt het niet bij Erin's Grand van vorig jaar. Maar ondanks dat Holland de eigenzinnigheid van McKeown mist, valt er genoeg te ontdekken op de debuutplaat van Jolie.

De leukste tekstuele vondsten van deze plaat zitten direct in de eerste song: "I fell in love with a boy who has a real live romance with a train." (Sascha) De song shufflet ergens tussen blues en jazz en heeft een fijne melodie. Na zo'n perfecte opener is Black stars toch een zware tegenvaller. Deze slome song kent geen relativerende momenten waardoor de zwarte sterren die om Jolie's hart cirkelen van zwaarte naar beneden zakken. Ronduit vervelend. Gelukkig trekt Jolie er niets van aan en keert vrolijk terug met Old fashioned morphine, een ouderwets voortkabbelend swingliedje. Juffrouw Holland rekt relaxt haar stem uit en de blazers hobbelen geheel onder de dope achter haar.

Tot zover de eerste drie songs, die representatief zijn voor het complete album. Er volgen nog twee duidelijk mindere nummers, maar het gros is zeer aangenaam. Vooral de lieve liedjes als Poor girl en Mad Tom of Bedlam luisteren lekker weg.

Het eindoordeel over Jolie Holland's Escondida hangt niet van die drie mindere songs af. Op zich blijft er nog een zeer goed album over. Het echte probleem zit in de vergelijking met Erin McKeown. Op het verder nog behoorlijk braak liggende terrein tussen de swingjazz, folk, blues en country in, mag Jolie net in de schaduw staan van de drie stappen originelere en eigenzinnigere Erin.

Ricco van Nierop
Illustratie: Gerard Monster

Chicksingers 2004, in juiste volgorde: