6: Eddi's perfecte feestje

‘It’s got to be-hi-hi-hi-hi-hi-hi pe-erfect,’ zong Eddi Reader eind jaren 80 met haar toenmalige groep Fairground Attraction. Aanstekelijk en met een goed gevoel voor jazz, swing en folk vulde de groep anderhalve plaat, waarna Eddi Reader solo ging. Na haar debuut Mirmama uit 1992 werd het echter bijzonder stil rond deze dame. Latere cd’s vielen niet op, of haalden de oversteek van het Kanaal niet. Tot er begin van deze zomer weer heerlijke klanken van het Engelse eiland afkwamen. Robinson gaf zich bij voorbaat over toen Sings the songs of Robert Burns hem bereikte. Het is dan ook louter uit plichtsgevoel dat Robinson nog even de criteria doorloopt.

Eddi Reader heeft zich in haar carrière begeven op het raakvlak van folk, jazz, pop, skiffle en swing. Geen genres die bol staan van de vernieuwing. Toch valt er nog veel te ontdekken in haar muziek. Naast traditionele songs, heeft ze haar stijl zo ontwikkeld dat soms moeilijk is uit te maken of het nu om jazz of folk gaat. Het is muziek voor warme herfstfeestjes in Engelse tuinen, met lekker veel zoete hapjes. Typisch Schots/Engels, want gebaseerd op oude rijmpjes van Robert Burns. Maar nergens stijf, want Eddi Reader zingt haar hele omgeving los. Of het nu die enkele folk-begeleiders zijn, een geheel symfonieorkest, of de luisteraar: stilzitten is er nooit bij. Zelfs niet bij de ballads.

Vernieuwing : 14/25

Op Sings the songs of Robert Bruns werkt Reader met de beste muzikanten uit Engeland, Schotland en Ierland. Althans, dat schrijft Eddi in haar dankwoord. De namen zeggen mij niets, maar welke song je ook opzet, het klinkt perfect. Dus ik neem het graag van haar aan. Die muzikanten zijn opgedeeld in een folkgroep en het Royal Scottish National Orchestra, onder begeleiding van Kevin McCrae. Vooral de folksongs Willie Stewart/Molly Rankin en Charlie is my darling springen er muzikaal gezien uit. Het gedragen Ae Fond kiss kende ik nog uit haar Fairground-tijd, maar krijgt hier een extra lange uitvoering met orkest. Het orkest heeft duidelijk een dienende rol, wat ik niet betreur, terwijl de kleine folkbezetting af en toe naar de voorgrond mag treden. De melodieën/arrangementen van Reader zijn helder en overtuigen snel.

Muzikale vorm: 20/25

Robert Burns schreef de meeste teksten op deze cd. Hij schreef ze echter al aan het eind van de 18^e eeuw. Als jongen kwam Burns in een Schotse havenstadje en hoorde er de verhalen van zeemannen, waarna hij ook zijn eigen ervaringen in gedichten en liedjes omzetten. Reader koos en bewerkte liefdesliedjes (My love is like a red red rose), natuurpoëzie (Wild mountainside) uitdagende (Jamie come try me) en vieze liedjes (het om begrijpelijke redenen onverstaanbare Brose and Butter). Als we de maatstaven van de huidige poëzie erbij nemen, blijft er van die Burns weinig over. Als liedjesmaker kan hij met zijn frivole romantische versjes echter nog goed mee.

Inhoud: 20/25

In de drie weken dat de cd nu in mijn speler draait, heb ik al minstens de helft van de songs als favoriet bestempeld. Noem het wispelturig, noem me een fan, maar dat die songs om aandacht vechten, blijft overeind. Huidige stand van zaken is dat er niets mooier is dan Winter it is past. Een song waarin de folkbegeleiders het orkest ontmoeten op de eerste lentedag en Eddi hen vol herfstachtige weemoed toezingt:

Eddi is de ideale zangeres voor weemoedige vrolijke buitenfeestjes. Deze plaat is daar de soundtrack voor. Als je wilt dat die feestjes alleen met mooi weer plaatsvinden, zet de plaat dan voor het laatste lied uit. Het traditionele nieuwjaarslied Auld Lang syne is namelijk de enige misser van de plaat.

Hits & missers-balans: 23/25

De kans dat Eddi Reader mijn eilandgast wordt, is: 77/100

Robinson van Nierop

1. 78% Dayna Kurtz Postcards from downtown
2. 77% Eddi Reader Sings the songs of Robert Burns
3. 72% Tasha’s world Tasha’s world
4. 64% Ani di Franco Evolve
5. 42% Madonna American life
6. 24% Ilse de Lange Clean up