Ondanks deze titel, gaat dit artikel niet over Joseph Conrad’s Heart of darkness. Al zou de titel van dat klassieke boek wel weer kunnen slaan op zangeres Dayna Kurtz. Vorig jaar brak Kurtz door in Nederland, met de goed ontvangen en goed verkopende plaat Postcards from downtown. De plaat vermengde een eigenzinnige stem met ingenieuze duistere teksten en aan Tom Waits refererende melancholiebluesmuziek. Dayna heeft tussen de vele optredens (vooral in Nederland) tijd gevonden om met een opvolger te komen.

Al direct met de titel van Beautiful yesterday zit je middenin de melancholieblues. De titelsong is één van de drie eigen composities op dit album. Met een overschot van driekwart, kun je met recht spreken van een coverplaat. Doet dat per definitie terugverlangen naar de plaat van gisteren? Ja en nee. Ja, want nu wordt de drie-eenheid van stem, muziek en tekst doorbroken. Nee, want alleen al door haar stem worden de teksten en muziekjes van anderen wonderschoon.

Those were the days is misschien wel het bekendste nummer op de plaat. De song is van oorsprong Russisch en heette in de jaren 20 nog Darogai dli myou. Begin jaren 60 vertaalde ene Raskin het en maakte Mary Hopkin er de bekende arbeidsvitaminehit van*. Dayna Kurtz weet het doorgespoelde liedje weer spanning mee te geven, al lijkt ze niet veel meer te doen dan het uitvoeren. Elke zichzelf respecterende singer-songwriter doet naast een Carole King-, een Bob Dylan- en een Townes van Zandt-song ook een Cohen-compositie. Kurtz’ uitvoering van Leonard Cohen’s Everybody knows (1987) lijkt zoals die hoort: schijnbaar vrolijk lallend, maar tekstueel scherp cynisch. Jammer genoeg heeft Kurtz twee essentiële coupletten weggelaten, waardoor de angel uit de song wordt getrokken. En dat terwijl ook nu iedereen het weet en niemand het wil weten dat de plaag eraan komt en dat we in de ellende zitten. Met de Prince-track Joy in repetition (van Graffiti bridge) is dan weer niets mis. Evenzo is de met vriendin Norah Jones gezongen Ellington-blues I got it bad helemaal niet slecht. Mijn favoriet, komt van Dayna’s live-repertoire. Parlez-moi d’amour is melancholisch zoals een Franse chanson behoort te zijn. Het is alleen te hopen dat Dayna niet overkomt wat Lucienne Boyer overkwam. Deze chansonniere uit de eerste helft van de twintigste eeuw werd haar lijflied zo zat, dat ze aan het eind van haar carrière aan haar publiek vroeg: ‘Parlez-moi d’autre chose!’*

Uit de eerste eigen compositie op Beautiful yesterday komen de volgende regels:

And if I could say one thing
I’d tell time that he’s a bastard

(Music box)

Deze zinnen doen beseffen hoe jammer het is, dat Miss Kurtz nog niet toe was aan een geheel nieuwe plaat. Music box is ook direct de mooiste eigen song. De titeltrack, Beautiful yesterday, kent ook een goede tekst, maar daar blaast een strijkorkest de intieme sfeer teveel op. De derde Kurtz-compositie Love where did you go? is weer ouderwets klein qua geluid en wanhopig qua tekst:

De mysterieuze Dayna Kurtz heeft op dit album plaatsgemaakt voor een zeer goede vertolker van andermans mysteries. Dat resulteert in een zeer geslaagde coverplaat, maar niet in een volwaardige opvolger van Postcards from downtown. Dankzij de drie eigen composities is het verlangen naar meer Kurtz echter alleen maar aangewakkerd.

Ricco van Nierop Illustratie: Gerard Monster

Chicksingers 2004, in juiste volgorde:
01. Dayna Kurtz – Beautiful yesterday
02. Joss Stone – The soul sessions
03. Ani di Franco – Educated guess
04. Ane Brun – Spending time with Morgan
05. Amy Winehouse – Frank
06. Lorna Hunt – Sentimental bedlam
07. Ricky Koole – Who’s Suzy?
08. Norah Jones – Feels like home
09. Powderblue – Powderblue
10. The Riplets – Love special delivery boy
11. Ruthie Foster – Runaway soul
12. Trijntje Oosterhuis – Strange fruit
13. Katie Melua – Call off the search

*bron: The Originals, Arnold Rijpens