Alanis’ zelftherapie levert weer een nieuwe sessie op, Sarah McLachlan breidt haar serene oeuvre verder uit en voor de liefhebber galmt After forever opnieuw de donkerte toe. In Chicksinger deze week geen aandacht voor deze grote dames, maar voor enkele betrekkelijke nieuwelingen. Dames die totaal niet met elkaar te vergelijken muziek maken; gospelblues, jazz-soul en nedercountry. Wat de zangeressen gemeen hebben, is dat ze hun materiaal zelf schrijven. Ruthie Foster is aan haar derde, Powerblue aan haar tweede plaat toe en Amy Winehouse is geheel nieuw. Alhoewel haar sound wel erg bekend voorkomt.

Of seksuele voorkeur er toedoet bij muziek? Ach, natuurlijk niet zegt de ratio in mij. Maar muziek is gevoel. En mijn gevoel bij Ruthie Foster is toch bevooroordeeld als ik weet dat ze openlijk lesbisch is en gospel maakt. Dat vind ik bij voorbaat al stoer in het homofobe Texas, waar de zangeres vandaan komt. Muzikaal gezien maakt Foster op Runaway soul gospel vermengd met blues. Nergens duikt een kerkkoor op en ook klinken nergens cliché bluesgitaren. En toch is het overduidelijk gospel en overduidelijk blues. Tekstueel gezien zoekt Ruthie ook het midden. Zo wordt nergens God overdreven bejubeld en ook nergens de fles. Vreemd genoeg handelt de titelsong niet over een afgedwaalde ziel, maar juist over een teruggekeerde ziel. Diezelfde ziel vindt haar thuis in Home, maar in Hole in my pocket is ze weer wanhopig op zoek naar een middel om de weglekkende ziel te behouden. Ondanks dat ze tekstueel wat jojoot tussen persoonlijke hoogte- en dieptepunten (wat wil je anders met een combi van gospel en blues) zijn Home en Hole in my pocket wel potentiële mainstream hits (denk radio 2, denk Oletta Adams). Runaway soul is een down-to-earth-plaat, waarbij het positieve overheerst. Een beetje als de hoes, waarop Foster en partner op een kerkhof zitten, in de zon.

Of ras er toedoet bij muziek? Natuurlijk niet, luister maar naar de zwart klinkende witte Amy Winehouse. Net als Joss Stone is ze Engels, blank en nog geen twintig. Amy brengt soul en jazz alsof haar achternaam Badu is. Het begint al met het la-di-da intro van haar cd Frank, waarbij Amy’s fraseringen haar voorgangster kopiëren. Dan mag Amy wel denken dat niemand het doorheeft, omdat ze zojuist die laatste Badu-plaat heeft uitgeleend, maar de luisteraar weet wel beter: ‘Lent you Outsidaz and my new Badu / While I was thinking you didn’t have a clue’ (You sent me flying). Maar genoeg Badu. Winehouse schreef met anderen zo goed als alle songs. In Fuck me pumps geeft ze af op de elkaar beconcurrerende societyladies van een generatie voor haar; ‘At least your breasts cost more than hers’ ‘Don’t be mad at me, cos ya pushing thirty’ ‘So dust off your fuck me pumps.’ Heerlijk humoristisch egocentrisme (luister ook naar de song Amy, Amy, Amy). De meeste tracks gaan over relatieperikelen, zoals bijvoorbeeld In my bed: ‘Oh, it’s you again / Listen this isn’t a reunion / So sorry if I turn my head’. Waar Badu een vleugje hiphop in haar jazzsoul stopt, doet Winehouse het met een mespuntje lazyladyjazz (denk Sarah Vaughn). Frank is voor een epigoon een zeer origineel album.

Of nationaliteit er toedoet bij muziek? Natuurlijk niet. In de Euro Americana chart, een lijst samengesteld door Europese radiomakers en muziekjournalisten (waaronder ondergetekende), behaalde de Nederlandse groep Powderblue vorige maand de koppositie. Een lijst die verder veelal door Amerikaanse muzikanten wordt gevuld. De overkoepelende term Americana (country, roots, etc, denk: ouwe lullenmuziek) is in Nederland een zeer populair genre. Misschien dat daarom Powderblue aanslaat. De groep bestaat uit Jac Bico (voorheen Loïs Lane, Tambourine) en wat los-vastleden, maar spil is zangeres, songwriter Marjolein van der Klauw (singer-songwriterwinnares Grote Prijs 1998). Hun tweede plaat, ook Powderblue getiteld, biedt voornamelijk eenvoudige country. De sjokkende tempo’s werken effectief. Een paar keer luisteren en je onthaasting is een feit. De relaxte stem van Marjolein doet daar nog een schepje bovenop. In zo’n staat zou je haast vergeten om naar de teksten te luisteren. Dan mis je toch mooi de wonderschone eenvoud van bijvoorbeeld het thuisgevoel van een kind: ‘Just give her upstairs, downstairs and life is sweet for a little girl’ (Upstairs, downstairs). Powderblue brengt ogenschijnlijk simpele songs, die geen diepgravende zielenroerselen blootleggen, maar toch voor de nodige rake beschrijvingen zorgen. En dat alles gegoten in zeer relaxte country.

Ricco van Nierop Illustratie: Gerard Monster

Chicksingers 2004, in juiste volgorde: 01. Joss Stone – The soul sessions
02. Ani di Franco – Educated guess
03. Ane Brun – Spending time with Morgan
04. Amy Winehouse – Frank
05. Lorna Hunt – Sentimental bedlam
06. Ricky Koole – Who’s Suzy?
07. Norah Jones – Feels like home
08. Powderblue – Powderblue
09. The Riplets – Love special delivery boy
10. Ruthie Foster – Runaway soul
11. Trijntje Oosterhuis – Strange fruit
12. Katie Melua – Call off the search