Wie in de jaren 90 wel eens een festival bezocht, regelmatig VPRO of Kink luisterde, zegt de letters P J genoeg. Toch zal de huidige generatie muziekontdekkers niet direct naar PJ Harvey's nieuwe plaat grijpen. Misschien dat een popmeisje als Avril Lavigne eens haar naam moet laten vallen, maar die schijnt alleen naar Sheryl Crow en Rancid te luisteren. Nee, PJ zal het vooral van haar oude fans moeten hebben. Die ze dan ook netjes bediend met haar nieuwe album Uh huh her.

Op haar vorige album, Stories... (lees de recensie van Olaf Risee), was haar punk behoorlijk gladgestreken. Dat leverde een iets te mooi album op, vandaar dat ik blij ben dat Polly Jean Harvey terug is bij haar rafelige sound. Waar ik het over punk heb, bedoel ik natuurlijk vooral de mentaliteit en de feel. Want muzikaal gezien is ze de erfgename van Patti Smith, Marianne Faithfull en misschien een beetje van Nick Cave. Muziek die wel ergens iets met pure punk te maken heeft, maar vooral bestaat uit rauwe songs vertolkt door gedreven eigenzinnige singersongwriter:

Who the fuck is het meest getergde nummer van PJ's nieuwste album Uh huh her. In muziek, maar ook in tekst. Wij weten natuurlijk al lang dat ze niet zo is als de meeste meisjes en dat ze niet van andermans bemoeienis gediend is. Daarom schreef ze niet alleen dit album zelf, maar produceerde ze de boel in haar eentje en bespeelde ze ook nog eens alle instrumenten. Who the fuck komt van kant A, van een cd die voor de gelegenheid is ingedeeld als een oude lp. Op kant A verder meer songs van de ruigere PJ. Songs als The life & death of Mr Badmouth en The Pocket Knife waar de oude Harvey (van Dry en Rid of me) te horen is. Het zijn heftige songs, die toch maar ze doen vooral teruggrijpen naar die oude albums.