|
|
|
|
 Stel, je bent 26 en slikt al 17 jaar medicijnen op aandrang
van je psychiater.
Stel, je hebt al jaren niet echt meer iets gevoeld.
Stel, je psychiater is je vader.
Stel, je moeder glijdt uit in bad.
Stel, je gaat na negen jaar terug naar huis.
Stel, je tante zingt Three Times a Lady op de begrafenis van je moeder.
Stel, je klasgenoten van toen, zijn de grafdelvers van nu.
Stel, je tante heeft een blouse voor je gemaakt met hetzelfde patroon als dat van de badkamermuren en je gaat hem passen in die zelfde badkamer, raak je dan jezelf kwijt?
Stel, je ontloopt je vader, omdat je je medicijnen voor het eerst niet meer slikt.
Stel, je ontdekt op een feestje eindelijk de prettige effecten van marihuana.
Stel, je komt erachter dat je niet eens zoveel mankeert.
Stel, je ontmoet de man die het geluk vindt in het kijken naar zijn vrouw en kind, terwijl hij woont in een boot op het droge aan de afgrond van een eindeloze krater.
Stel, je begint wat te voelen voor het meisje dat een helm draagt op haar werk, dat haar zoveelste huisdier in het massagraf in de achtertuin begraaft, dat originele momenten met bijbehorende originele
geluidjes verzint om de dag goed te maken.
Stel je begint wat te voelen.
 Stel, je herkent jezelf in alle bovenstaande hypothesen.
Dan ben jij Andrew Largeman en speel jij de hoofdrol in de film Garden State.
Maar in dat geval weet je dat zelf ook wel. Of je moet onder invloed zijn, wat
niet eens zo vreemd is gezien je historie en de omstandigheden. Als je dan toch
Andrew Largeman bent, lees dan nog even verder:
|
|
Beste Andrew Largeman,
Ik hoop dat het steeds beter met je gaat. Dat je over de
dood van je moeder heen bent en dat je vrede hebt gesloten met je vader. En
bovenal dat je steeds meer bent gaan voelen. Voor dat prettig gestoorde meisje
bijvoorbeeld. Of voor de wereld om je heen.
In de verbazingwekkend eenvoudige film over jouw
verwarrende leven,Garden State, komen
enkele scènes voor die grote indruk op mij maakten. Als je samen met je nieuwe
vriendin en vriend bij de krater komt waar dat echtpaar in die boot woont. En
dat je na dat bezoek naar de rand toegaat en het uitschreeuwt. Die schreeuw
vatte je hele gevoel samen, jaren van onderdrukte gevoelens kwamen in één
keer naar buiten. Zelfs in mijn bioscoopstoel voelde ik me bevrijd.
In een andere scène zoek je de
confrontatie met je vader. Juist dan krijg ik een beter inzicht in
je vader. Tot die tijd zag ik hem vooral negatief, door met jouw ogen mee te
kijken. Tijdens die confrontatie wordt hij een mens van angsten en treurnis en
liefde. De hand die jij uitstrekt en aan zijn borst drukt heeft een verwarrend
en tegelijk verwarmend effect. Op die zielige pa van je en op jou.
Als ik het zo opschrijf Andrew, lijkt het alsof ik alleen
de dramatisch kanten in me opgenomen heb. Maar gelukkig bevat de film genoeg
relativerende scènes, vol excentrieke mensen en droge humor. Het huishouden van
je vriendin, Sam, bijvoorbeeld, waar de zoveelste hamster overlijdt, levert al
genoeg gegniffel op. De filmvertoning is een gebeurtenis op zich, omdat er
allerlei soorten humor in zitten. Soms zat ik in m´n eentje te lachen en soms
tegelijk met de rest van de bezoekers. En die man naast mij lachte op momenten
die volgens mij totaal niet humoristisch waren. Die blouse van je tante zorgt
voor een halve zaal met lachers en het ridderkostuum voor een volle zaal. Over
de viltstiftletters BALLS op je voorhoofd werd zelfs buiten de zaal nog
nagelachen.
Volgens heb je enorm getroffen met Zach Braff die het scenario schreef, de film regisseerde en ook de hoofdrol speelt. Ik kende deze
nieuwkomer niet en was blij verrast met het heldere verhaal en zijn wezenloze
verschijning. En over Nathalie Portman (Star wars, Closer, Cold Mountain)
zal ik jou ook niet horen klagen. Je kunt je een ergere vriendin voorstellen.
En ze houdt nog van goede muziek ook.
Ik beloof je dat ik mijn vrienden zal vertellen over Garden State, vooral
degene die al een tijdje niets meer beweren te voelen. Een lesje ´originele
momenten´ kan iedereen wel gebruiken. Dank voor het inkijkje in je steeds
helder wordende verwarrende leven.
Het ga je goed,
Oscar Krieger
|
|
|
|
|
