Najaars top 15, afl 1

Chicksinger verzamelde 15 dames die met hun nieuwe cd’s deze herfst kleuren. In de eerste aflevering aandacht voor een Britse hype met een vreemde voornaam (Pixie Lott), een mislukte plaat van een voormalig Noors wonderduo (Susanna & The Magical Orchestra), maximonstermuziekjes van een punkdame (Karen O & The Kids), een bijna vergeten bassist (Meshell Ndeggocello) en een blanke Australische Macy Gray (Gin Wigmore). Volgende week meer najaarsdames.

15. Pixie Lott – Turn it up (Mercury)
Wie: Britse hype met rare voornaam (terwijl haar echte naam Victoria is!?). Al sinds haar 15^e zitten platenmaatschappijen achter dit wonderkind (lees winst/lustobject) aan. Lott is nu 18 en heeft haar muzikale en commerciële keuze gemaakt.
Wat: Debuutalbum dat volstaat met pure popliedjes gemaakt voor de tienermarkt.
Hoe: Pixie Lott heeft een vlakke stem, de songs (waarvan enkele van de hand van Lott zelf), de productie en de arrangementen zijn één pot nat met wat er in de i-tuneslijsten te vinden is aan wegwerppop.
Favoriet: Geen.
Klinkt als: Britney, en in het gunstigste geval als Pink (op ‘Mama do’).
Kijk/luister: Myspace

14. Susanna & the Magical Orchestra – 3 (Rune Grammofon)
Wie: Het Noorse duo Susanna Wallumrod (zang) en Morten Qvenild (toetsen), dat terug is na een, één cd-durend, solo-uitstapje van Susanna.
Wat: Derde cd, die in tegenstelling tot eerder albums niet volgepropt is met atmosferische, verstilde covers van klassiekers van Parton, Dylan, Prince, Cohen, maar bestaat uit – op één cover na - allemaal eigen composities.
Hoe: Het lijkt te simpel om te concluderen dat Susanna en Morten geen liedjes kunnen schrijven. Toch is de magie van die vorige albums nagenoeg verdwenen. Dat ze niet op kunnen tegen de beste songs van de beste componisten ter wereld is natuurlijk geen schande. Wat minder is, is dat de vertrouwde sound ook nagenoeg verdwenen is. Waar die covers op vorige albums spannende tracks werden door sferisch gebruik van allerhande elektronische toetsinstrumenten, krijgt Morten dit keer – misschien in een poging mee te doen met de ‘80’s hype (zie Florence & the Machine) – haast enkel vette klanken uit zijn vingers.
Favoriet: Het ingetogen ‘Recall’ en de Roy Harper-song ‘Another day’.
Klinkt als: Susanna & the Orchestral Manouevres in the mist.
Kijk/luister: Myspace

13. Karen O & the Kids – Where the wild things are (Interscope Records)
Wie: Karen Orzolek, leadzangeres van de punkband The YeahYeahYeahs. The Kids bestaat uit enkele van haar vaste bandleden samen met diverse muzikanten uit Amerikaanse alternatieve bandjes als Folk Implosion, Dead Weather, The Liars. Inderdaad zingt er ook nog stel echte kids mee.
Wat: Een soundtrack voor de live-action-verfilming van het klassieke prentenboek ‘Max en de Maximonsters’ van Maurice Sendak. Het betreft de nieuwe, zeven jaar lang verwachte, film van Spike Jonze (Adaptation, Being John Malkevich, ex-vriend van Karen O), die jammerlijk in Nederland tot in januari is uitgesteld.
Hoe: De speelsheid die in de vrolijke punkliedjes van haar vaste band The YeahYeahYeahs zit, heeft ze op deze plaat gemixt met rustige songs. Vooral die rustige songs halen de vaart uit de cd en maken het een echte soundtrack. In combi met de film (die duister schijnt te zijn) zullen ze wel op hun plaats vallen, maar voor muziekliefhebbers is dit niet meer dan een aardig tussendoortje van Karen O.
Favoriet: ‘All is love’ vanwege het vrolijke meezingeffect.
Klinkt als: TheYeahYeahYeahs met rustpauzes.
Kijk/luister: Myspace

12. Meshell Ndegeocello – Devil’s Halo (Downtown)
Wie: 41-jarige Michelle Lynn Johnson, die al 15 jaar een vaag bekende naam heeft als singer-songwriter en gast-bassist. Scoorde samen met John Mellencamp in 1995 een hit met de Van Morrison-cover ‘Wild nights’.
Wat: Haar achtste cd, waarop rock, funk, ambient, triphop en ‘80’s-synth-pop tot één geheel worden gesmeed.
Hoe: Ook bij Meshell klinken de jaren ’80 door. Songs als ‘White girl’ en ‘Love me down’ zitten vol elektronische geluiden en hol klinkende drums die zo van de Engelse popbandjes uit die tijd geplukt lijken. Toch overheerst een soort ambient geluid, dat in de verte refereert aan triphop en funk. De songs zitten tekstueel goed in elkaar en laten een Meshell horen die zoals gebruikelijk zich persoonlijk en politiek opstelt tegen de gevestigde orde in.
Favoriet: ‘Crying in your beer’ (de meest akoestische track).
Klinkt als: Ani di Franco meets Portishead.
Kijk/luister: Myspace

11. Gin Wigmore – Holy Smoke (Island / Universal)
Wie: 23-jarige Nieuw-Zeelands zing- en schrijftalent dat voor dit album hulp kreeg van de voormalige backingband van Ryan Adams, The Cardinals.
Wat: Debuutplaat waarop een prettige mix te horen is tussen rock en soul met uitstapjes naar de rockabilly.
Hoe: Wigmore heeft een raspende stem die vooral als ze uithaalt in de buurt komt van die van Macy Gray (luister eens naar ‘Too late for lovers’). De songs zijn te goed om voor vluchtige popdeuntjes door te gaan, maar een echte klassieker telt het album ook niet.
Favoriet: ‘Mr. Freakshow’ of de voortstampende single ‘Oh My’.
Klinkt als: Macy Gray die een rock-plaat opneemt.
Kijk/luister: Myspace

Lees aflevering 2 over Speech Debelle, Femke Japing, Anneke van Giersbergen, Kitty, Daisy & Lewis, Joss Stone hier.
Lees aflevering 3 over Anouk, Katzenjammer, Charlie Dée, Erin McKeown, Dayna Kurtz hier.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.