Als je de aandacht voor nieuwe cd’s bekijkt de afgelopen maand, dan waren het zoals altijd weer de zangers en hun bandjes die de het meeste opvielen. Misschien was het in februari ook wel een beetje terecht, gezien er nieuwe cd’s waren van Radiohead, Dazzled Kid, Daniel Lohues, Bright Eyes, Charles Bradley, The Low Anthem (oké, deze band is één kwart vrouwelijk) en James Blake. Maar minder aandacht betekent niet per se minder kwaliteit voor de dames van februari: Pien Feith, PJ Harvey, Jody Blackwell, Jessica Lea Mayfield, Julianna Barwick en Diane Birch.

Jody Blackwell – Come & gone (Tresspass Music)
‘Hé, dat lijkt wel. Kom, hoe heet ze? Die jaren ’70 zangeres. Joni Mitchell? Nee, met een donkere stem. Roberta Flack? Nee. Joan Armatrading. Ja, die – net zo’n stem, maar dan een beetje met de sound van die andere zangeres uit de jaren ’70. Die lange, blonde die wat met die kale zanger had… je weet wel. Captain & Tenille, Sonny & Cher? Nee joh, ze zongen samen Mockingbird. Elton John & Kiki Dee? Nee, man! Veel meer in de luisterliedjeshoek – singer-songwriters. Ja, ik weet het al weer: James Taylor en Carly Simon. Met andere woorden: Jody Blackwell klinkt als een mix tussen Joan Armatrading en Carly Simon. Liefhebbers van beide zangeressen die wel eens wat anders willen horen, moeten dus niet bij Blackwell zijn. Willen ze meer van hetzelfde maar dan in een nieuw jasje, is Blackwell wel hun vrouw. En diegenen die Blackwell eerst ontdekken en goed vinden (want het is een prettige gemoedelijke sound en het zijn aardige songs die ze schrijft), worden natuurlijk doorverwezen naar de best aardige albums van Simon en de nog altijd goede cd’s van Armatrading.

PJ Harvey - Let England Shake (Island)
Na haar verstilde album White chalk (2007) volgde een zwalkende plaat (A woman a man walked by, 2009) met John Parish. Geheel terecht valt nu te melden dat PJ Harvey een comeback maakt. De sound van haar nieuwste album is weer harder dan White chalk en de songs zijn beter dan op de Parish-plaat. Terugkeren naar de ‘90’s-sound doet ze niet, want Polly Jean schreeuwt niet meer (althans in de studio), maar de gitaren rocken (met minder distortion) en PJ zet haar stem op. Opvallend aan dit album zijn de onderwerpen, veel over Engeland, over oude oorlogen in vergelijking met de huidige tijd (ze vergelijkt een mislukte strijd van Engeland in Turkije, 1915, met de huidige bemoeienissen van de UK in Afghanistan). Zeer politiek historisch verantwoord en daardoor minder persoonlijk en daarmee inhoudelijk minder interessant. Blijft over de goede muzikale composities, lekker raggende gitaren en haar karakteristieke stem. Haar oude fans zullen het ermee moeten doen, nieuwe fans zal ze er niet mee maken (of het moeten geschiedenisstudenten zijn met een voorliefde voor gematigde punkzangeressen).
PJ Harvey & Parish - A woman, a man
PJ Harvey - White Chalk
PJ Harvey - Uh Huh Her
PJ Harvey - Stories from the city, sea

Julianne Barwick – The Magic Place (Konkurrent)
Julianna Barwick is duidelijk een geval apart, haar (tweede) album The Magic Place staat vol vocalen. Nog zonder te luisteren ligt de vergelijking met Björk’s Medulla voor de hand. Maar ga je eenmaal luisteren, verdwijnt Björk al snel uit je gedachten. Inderdaad is dit een album waar (bijna) geen instrumenten op voorkomen. Maar dit is een andere wereld: een zachte, kalmerende stem dwarrelt je oren in, overlapt door meer van diezelfde stem. Hele koorpartijen loopt (van het werkwoord loopen) Julianna in haar eentje bij elkaar. Ze legt haar opnametechniek, die bestaat uit het simpelweg inzingen van klanken en deze overdubben en loopen, uit in dit youtubeje. Barwick maakt muziek die soms dicht bij The Cocteau Twins en Enya ligt, maar ook Joanna Newsom staat goedkeurend toe te kijken. Verdere vergelijkingen moeten in de (modern) klassieke hoek (koorwerken) gezocht moeten worden. Julianna Barwick is een betoverende sirene die zichzelf tot in het oneindige heeft vermenigvuldigd.

Jessica Lea Mayfield – Tell me (Nonesuch)
Jessica Lea Mayfield brak twee jaar terug door met haar debuut Blasphemy, deed wat sessiewerk voor de band van haar producers (The Black Keys) en is weinig veranderd op haar tweede album. Gelukkig maar, want het Amerikaanse antwoord op Laura Marling heeft weer een album vol lieve folkliedjes gemaakt om vrolijk van te worden, als ze – dankzij haar nasale geluid – niet zo depri klonken. Tell me is wat steviger dan haar vorige cd, al moet je daarbij niet aan The Black Keys denken. Hoogstens plugt ze af en toe een gitaar in een versterker, waardoor de drummer ook iets meer van zich laat horen. Of maakt ze gebruik van wat extra elektronica (bijvoorbeeld op titeltrack ‘Tell me’) om haar akoestische fans op het verkeerde been te zetten. Is JLM langzaam op weg een eclectisch rockbandje te worden? Nee, dit is nog immer een zangeres met gitaar (en voortreffelijke liedjes) die enkel iets aan haar instrumentkeuze heeft veranderd.
Jessic Lea Mayfield - With Blasphemy, so Heartfelt

Pien Feith – Dance on time (V2)
Pien Feith heeft wel degelijk de metamorfose doorlopen van zangeres met gitaar naar eclectisch bandje. Ze is dan ook al langer bezig dan DWDD ons wilde laten geloven toen ze daar (in het beruchte live-minuutje) geïntroduceerd werd als nieuwe zangeres met debuutcd. Muziekliefhebbers, bijvoorbeeld uit de omgeving Utrecht of chicksinger-volgers, weten wel beter. Pien Feith treedt al jaren - zowel solo als met band - op en bracht in 2005 een EP uit, in 2007 gevolgd door een prima cd, The Wilderness Sound. Daarna stapte ze in het bandproject Neonbelle, dat ook resulteerde in een album. Als je al haar liedjes op chronologische volgorde beluistert, hoor je een duidelijke ontwikkeling. Begonnen met luisterliedjes van een zangeres-met-gitaar, kwamen al snel de stevigere songs van zangeres-met-band en vervolgens sloop er steeds meer elektronica in haar sound. Dance on time is, zoals de titel al doet vermoeden, een zeer dansbare plaat, waarop de gitaar zo goed als verdwenen is. Ondanks de elektronica, copy-paste-remixers en de goed klinkende arrangementen, blijven de songs van Feith wel echte liedjes. Liedjes met een kop en een staart en goed in het gehoor liggende melodieën. Tel daar haar warmbloedige (maar zeker niet behaagzieke - eerder afstandelijke) stemgeluid bij op en Pien Feith zou zomaar eens door kunnen groeien van de kleine zaaltjes naar de grote zalen en festivals. En dat verdient een van de best bewaarde muzikale geheimen van Nederland zeker.
Neonbelle - In a cabin with...
Pien Feith - The Wilderness Sound
Pien Feith - EP (2005)

Diane Birch & The Phenomenal Handclap Band – The Velveteen Age (S-Curve Records)
Ten tijde van haar debuut, Bible Belt (2009), vond ik haar te licht. Diane Birch laveert op die plaat ergens tussen soul en gitaarliedjes in en heeft vooral een te dunne stem om echt krachtig te kunnen zingen. Ook de liedjes zijn niet blijven hangen, blijkt nu ik de plaat terugluister. Toch was er genoeg nieuwsgierigheid aanwezig om haar nieuwe cd te gaan beluisteren. Ze zal het zelf vast een tussendoortje of zijproject noemen, deze 6-track-cd. Ze heeft een band met een lange naam om zich heen verzameld en doet enkel covers. En niet zomaar een greep uit haar favoriete songs, nee ze doet songs die allemaal uit de jaren ’80 stammen en in die tijd vast allemaal in de Britse indie-charts stonden: ‘This Corrosion van Sisters of Mercy, ‘Kiss them from me’ van Siouxie, ‘Bring on the dancing horses’ van Echo & The Bunnymen, ‘Atmosphere’ van Joy Division, ‘Primary’ van The Cure, ‘Tarantula’ van This Mortal Coil en ‘A Strange Kind of Love’ van Peter Murphy (Bauhaus). Maar van de galm, echoënde gitaren, navelstarende zang, vleugjes gothic en depri stemming is niets te merken op The Velveteen Age. Ze maakt luchtige soulpopsongs van de oude NME-favorieten. Niet bijster goed, maar stiekem toch wel erg leuk.
En haar stem lijkt wel iets op die van die mooie jaren ’70 zangeres. Kom hoe heet ze? Suzi Q? Nee, ze zat in een heel populaire band en had iets met een van de bandleden. Kaagman van Earth & Fire? Nee, niet Nederlands. Annie Lennox van Eurythmics dan? Nee, dat is jaren ’80. Je bedoelt toch niet iemand van ABBA, hè? Zeker weten niet, ik heb het over betere muziek. Fleetwood Mac dan. Yep, en dan niet die blonde, maar die donkere. Volgens mij waren ze alle twee blond. Maar je bedoelt Stevie Nicks. Ja, daar lijkt Diane Birch een beetje op. Een beetje maar hoor.

Ricco van Nierop

Volgende maand waarschijnlijk aandacht voor: Selah Sue, Jennifer Hudson (?), Julia Stone en Nicole Atkins. Tips zijn welkom op dit adres.

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.