Drie maal anders, drie maal raak

Chicksinger is van alle markten thuis. Dat is zowel een zegen als een vloek. Hoe verklaar je dat je zowel de stem van Ilse de Lange als die van PJ Harvey mooi vindt? En hoe behandel je al die nieuwe cd’s van zeer diverse zangeressen? Maar naast vragen levert zo’n brede interesse/smaak ook veel genot op. Zo heeft de Chicksinger de afgelopen weken naar de lo-fi-cd van PJ Harvey geluisterd, naar de radio2-cd van Stevie Ann en naar de pure ‘handklap’ pop van KT Tunstall. Drie zeer verschillende cd’s met drie maal hetzelfde resultaat.

Ilse, Trijntje en Anouk hebben lang het alleenrecht gehad, maar sinds enkele jaren duiken er overal nieuwe Nederlandse zangeressen op die zich kunnen meten aan dit trio. Charlie Dée, Marike Jager, Eva en, niet in de laatste plaats, Stevie Ann. Deze Limburgse dame brengt in 2005 haar debuutalbum Away from here uit, waarmee ze veelvuldig op de radio te horen is en in de prijzen valt. Ondertussen is haar tweede album Closer to the heart uit. Hierop schudt Stevie met het grootste gemak country (´Wait up for me´), blues (´Love song´) of stevige pop (´I’ve listened to Buddha´) uit haar gitaar.
De stem van Stevie Ann komt echter het best tot zijn recht in de ballads, waarvan er op deze cd genoeg staan. ´Old bricks´ klinkt direct als een klassieker dankzij een sterke persoonlijke tekst en een meeslepende melodie. De titeltrack ´Closer to the heart´ is de mooiste van de hele cd. De minimale begeleiding van een akoestische gitaar en een sax brengen de stem van Stevie Ann naar grote hoogten. Dankzij deze twee instrumenten doet het geluid sterk aan oude ballads van Sting denken. En dat is een compliment, want toen was Sting op zijn best.
Stevie Ann heeft een afwisselend tweede album gemaakt. Een typisch radio2-album vol met relaxte, goed in het gehoor liggende muziek. En dan te bedenken dat Stéphanie Struijk (wat haar echte naam is) na twee jaar rockacademie gedesillusioneerd stopte en het liedjesschrijven zat was. Gelukkig heeft Stevie doorgezet.

PJ Harvey gaat ondertussen alweer zo’n 15 jaar mee. Muzikaal gezien bewoog ze zich altijd tussen alternatieve punkpop en rafelrand-singersongwriter muziek. Natuurlijk maakte ze uitstapjes richting de pure pop (‘To bring you my love’) of richting de alternatieve muziek (de Dance Hall-cd met John Parish) en werkte ze sporadisch als beeldhoudster, actrice en dichteres. Maar na haar vorige, rustige rock-cd Uh huh her is Harvey nu terug met White Chalk. En ze is bijna onherkenbaar.

Mijn eerste idee na beluistering van dit zevende album is: heeft PJ soms les gehad bij Joanne Newsom? Niet dat ik ergens een harp ontdek op White Chalk, maar de songs zijn opvallend apart. PJ Harvey begeleidt zichzelf haast enkel op piano, een gitaar is in de verste verte van het Engelse landschap niet te ontdekken. Daarnaast stuwt ze haar stem de hoogte in, waar een oude fan als ik helemaal niet bij kan met zijn oren.
Een tweede en derde beluistering leren echter dat de Newsom-vergelijking niet helemaal klopt. In tegenstelling tot Newsom maakt PJ Harvey nog steeds korte liedjes (tussen de twee en de vier minuten) die een kop en een staart hebben. De refreinen daartussenin zijn misschien wat minder meezingbaar dan op haar succesplaten. Maar een song als ‘To talk to you’ is wonderschoon met lang aangehouden stem en rustige piano. En zo komen er per beluistering telkens ontdekkingen bij. Een ware groeiplaat. Een mooi rustig uitstapje. Althans dat hoop ik, want definitief afscheid nemen van de dame die ooit ‘Sheelanagig’ schreeuwde, gaat mij nog te ver.

Na haar sterke eerste plaat Eye to the telescope uit 2005, is Katie Tunstall alweer terug met een opvolger. Logisch, want ze had grote hits als ‘Suddenly I see’, ‘Black horse & cherry tree’ en ‘Other side of the world’. En je moet het ijzer breken als het heet is. De voormalige Oi Va Voi-zangeres heeft zich bewezen als een van de beste popzangeressen van nu.
Drastic Fantastic wijkt muzikaal niet erg af van haar debuutplaat. Ook hier gaat het om goed in het gehoor liggende pop met een hoog meeklap gehalte. De Schotse zangeres kenmerkt zich door haar ritme en tempo, haar songs zijn haast allemaal up-tempo. Het album is daarom een zeer vrolijke plaat geworden. Omdat KT telkens met sterke melodieën komt, gaat de cd toch niet vervelen.
‘Hold on’ is een prototypisch Tunstall-liedje. Het is snel, er wordt druk met handen geklapt en KT heeft haar eigen stem gedubd en zingt zo vrolijk met zichzelf mee. Aan het eind van de plaat staan ineens drie ballads op rij, alsof ze die even ergens kwijt moest. ‘Beauty of uncertainty’ is daarvan de meest overtuigende, met onderhuidse basloopjes die je besluipen en met een laidback-klinkende Tunstall. Het snelle ‘Saving my face’ is wat mij betreft de sterkste track, waarvan niet alleen de melodie maar ook de tekst blijft hangen.
Drastic Fantastic is op minieme punten beter dan Eye to the telescope. KT Tunstall zal er geen nieuw of ander publiek mee winnen, maar maakt wel haar huidige fans tevreden.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.