2. Ricky's roots

Het maken van een coverplaat lijkt simpel. Je hebt immers de gehele muziekhistorie tot je beschikking.
Toch blijkt het niet zo makkelijk om een originele keuze te maken uit de wereldwijde platenbak. Neem de laatste swing/jazzplaat van Trijntje Oosterhuis, Strange fruit. De American Songbook-liedjes als Summertime en I’ve got rhythm zijn klassiekers, maar al veel te vaak gedaan. Natuurlijk zingt Trijntje geweldig en heeft ze goede begeleiders, maar de plaat weet nergens mijn oren te prikkelen. Om weer te ontwaken uit de zeer comfortabele slaap die Strange fruit opwekt, probeer ik Ricky Koole, ook een Nederlandse chicksinger met een coverplaat.

Ricky Koole staat niet bekend als zangeres, maar als actrice. Ze speelde in De jurk, All Stars, Lek, Wilhelmina en veel in het theater. In diezelfde theaters doet ze nu een liedjesprogramma met weinig verassend een cd als gevolg. Alhoewel, de tracklist van Who’s Suzy? wel weer verassend is. De songs komen uit de pen van James Taylor, Bob Dylan, Carole King, Lowell George en Joni Mitchell. Verhalenvertellers, zoals Ricky Koole ze noemt, die allen groots waren toen Ricky geboren werd. Ze zal haar oren goed open gehad hebben toen ze ter wereld kwam.

Het gevaar met covers is dat je als luisteraar gaat vergelijken met het origineel. Zo begint Ricky Koole de cd onbedoeld met een hele foute keuze. Ik dacht openminded te zijn, maar ik blijk op dit specifieke terrein (King-covers) een strikt toelatingsbeleid te hebben. Aan So far away van Carole King’s Tapestry kom je niet. Niet dat Carole King zelf zo’n waanzinnig stemgeluid heeft, maar die gehele Tapestry-plaat is gewoon heilig. Ook al doet Koole nog zo haar best om haar eigen draai aan de song geven, mijn oren komt ze niet in.

Gelukkig voor mij doet Ricky geen verder beroep op Carole King. Wel brengt ze twee James Taylor liedjes; teder en treurig tegelijk, zonder zielig te worden. Another grey morning en Another day klinken vreemd genoeg een stuk persoonlijker als covers. Misschien omdat Taylor zelf meer beschouwer is, terwijl Ricky eerder in de huid van de (vrouwelijke) hoofdpersonen kruipt. Dylan’s Make you feel my love wordt gloedvol uitgevoerd, al weet ze Luka Bloom’s versie niet te overtreffen. Naast dit soort rustige songs, verrast Koole door ook up-tempo countrysongs te brengen. Bijvoorbeeld een stoere uitvoering van Drinkin’ in my Sunday dress van Maria McKee. Wie bij deze honkytonk niet wakker blijft?

Wat haar met Carole King niet lukte, doet Koole met gemak met Joni Mitchell. Ook A case of you komt van een standaardwerk uit begin jaren zeventig (Blue). Ricky zingt een stuk lager dan Joni, waarmee ze de song automatisch een ander geluid meegeeft. En zo kan het prima naast het origineel bestaan. Dit geldt in nog grotere mate voor de twee Lowell George composities. Trouble en Cold, cold, cold zitten Ricky zo goed, dat je zou vermoeden dat ze speciaal voor haar geschreven waren en niet dertig jaar terug voor de countryfunkbluesgroep Little Feat.

Doordat ze een fraaie greep deed uit countrysongs en singer-songwriter materiaal, doet ze iets dat ik Ilse de Lange graag zou zien doen. Kiezen voor kleine liedjes en niet per se voor nieuw poppy materiaal. Ricky Koole heeft weer niet zo’n exceptionele countrystem als De Lange, maar weet door haar songkeuze wel te overtuigen. Wie benieuwd is naar de Suzy uit de titel, dient de plaat en de songs goed tot zich door te laten dringen. Want de songs die Ricky verzamelde op Who’s Suzy? lijken wel allemaal over haar te gaan.

Ricco van Nierop Illustratie: Gerard Monster

1. Joss Stone – The soul sessions

2. Ricky Koole – Who’s Suzy?

3. Trijntje Oosterhuis – Strange fruit