|
|
|
|
Vanaf de bank beoordeelt de Recensent actuele DVD's. Met de afstandsbediening binnen handbereik om niets te hoeven missen. Of om de bagger snel door te spoelen. |
01. Naam in de krant
´In de journalistiek barst het van de bluffers en de
schoften.’ Zo, die zit. De eerste zin die Stephen Glass in Shattered Glass
uitspreekt, vat meteen de kern van de film samen. Volgens Glass, een jonge,
briljante journalist, is er maar één manier om tussen dat gajes op te vallen:
door bescheidenheid. Glass, een rol van Hayden Christensen (o.a. Star
Wars I en II), werkt als redacteur bij de New
Republic. Een klein, maar invloedrijk tijdschrift in Washington,
volgeschreven door vijftien redacteuren, gemiddeld 26 jaar oud. Glass is op het
eerste gezicht echt een talent: zijn verhalen zijn interessant en vol humor,
zijn onderwerpen origineel. Glass schudt moeiteloos in één jaar zo’n veertig
artikelen uit zijn mouw. Heel wat anders dan de rest van de redactie, die uit
probleemgevallen en deadlinecrashers
bestaat.
 Glass’ bescheidenheid op redactievergaderingen -‘nou, ik
weet niet of ik het wel afmaak’ en ‘dit wordt vast weer niks’- is gespeeld,
want hij weet best dat de New Republic
juist dankzij zijn stukken verkoopt. Eén van zijn meest opmerkelijke verhalen
is Hacker Heaven, een artikel over
een hacker, die na zijn inbraken bij een multinational met veel geld wordt
afgekocht. ‘Waarom hebben wij dat verhaal niet’, vraagt een woedende
hoofdredacteur van Forbes Digital aan
zijn medewerker. ‘Geen idee’, is het antwoord. Die medewerker gaat op zoek,
maar kan geen van de bronnen vinden. Eerst lijkt Glass in zijn haast zijn
bronnen niet goed te hebben gecheckt, maar al gaandeweg wordt duidelijk dat er meer
aan de hand is en Glass dit artikel, compleet met sfeerbeschrijvingen, volledig
uit zijn duim heeft gezogen.
|
|
‘Thriller’ staat er bij wijze van aanbeveling op het
dvd-doosje, en dat klopt: het bedrog wordt tergend langzaam ontmanteld. Er zijn
geen doden, er vloeit geen bloed, maar de manier waarop de hoofdredacteur Glass
ontmaskert, heeft iets van een goede detective. Het gegeven lijkt saai -de film
speelt immers voor de helft op kantoor- maar wordt zo goed uitgewerkt, dat het
spannend blijft. Hayden Christensen is subliem als aardige, maar eigenlijk
licht-waanzinnige journalist, en ook Peter Sarsgaard, de hoofdredacteur, zorgt
voor de nodige suspense: hij is
uiteindelijk degene die Glass sluw in de val lokt en hem met zijn leugens
confronteert. Want niet alleen Hackers
Heaven blijkt fictie, de helft van de scoops
van Glass is verzonnen. En dat is een schok, want bij zo’n blad als New Republic, met een heuse fact-checker in dienst, had dat nooit
mogen gebeuren.
Shattered Glass is
een mooi, rond verhaal over de verleiding van het liegen, en een goede film
bovendien. Het is allemaal nog waar gebeurd ook: de schrijver van het script,
zelf een Pulitzerprijs-winnende journalist, baseerde zijn verhaal op een
voorval in 1998 bij Vanity Fair. Zijn boodschap: vergeet de waarheid, vergeet
het mooie verhaal: journalisten gaat het maar om één ding en dat is hun naam in
de krant.
Irene Start
|
|
|
|
|
