´In de journalistiek barst het van de bluffers en de schoften.’ Zo, die zit. De eerste zin die Stephen Glass in Shattered Glass uitspreekt, vat meteen de kern van de film samen. Volgens Glass, een jonge, briljante journalist, is er maar één manier om tussen dat gajes op te vallen: door bescheidenheid. Glass, een rol van Hayden Christensen (o.a. Star Wars I en II), werkt als redacteur bij de New Republic. Een klein, maar invloedrijk tijdschrift in Washington, volgeschreven door vijftien redacteuren, gemiddeld 26 jaar oud. Glass is op het eerste gezicht echt een talent: zijn verhalen zijn interessant en vol humor, zijn onderwerpen origineel. Glass schudt moeiteloos in één jaar zo’n veertig artikelen uit zijn mouw. Heel wat anders dan de rest van de redactie, die uit probleemgevallen en deadlinecrashers bestaat.

Glass’ bescheidenheid op redactievergaderingen -‘nou, ik weet niet of ik het wel afmaak’ en ‘dit wordt vast weer niks’- is gespeeld, want hij weet best dat de New Republic juist dankzij zijn stukken verkoopt. Eén van zijn meest opmerkelijke verhalen is Hacker Heaven, een artikel over een hacker, die na zijn inbraken bij een multinational met veel geld wordt afgekocht. ‘Waarom hebben wij dat verhaal niet’, vraagt een woedende hoofdredacteur van Forbes Digital aan zijn medewerker. ‘Geen idee’, is het antwoord. Die medewerker gaat op zoek, maar kan geen van de bronnen vinden. Eerst lijkt Glass in zijn haast zijn bronnen niet goed te hebben gecheckt, maar al gaandeweg wordt duidelijk dat er meer aan de hand is en Glass dit artikel, compleet met sfeerbeschrijvingen, volledig uit zijn duim heeft gezogen.

‘Thriller’ staat er bij wijze van aanbeveling op het dvd-doosje, en dat klopt: het bedrog wordt tergend langzaam ontmanteld. Er zijn geen doden, er vloeit geen bloed, maar de manier waarop de hoofdredacteur Glass ontmaskert, heeft iets van een goede detective. Het gegeven lijkt saai -de film speelt immers voor de helft op kantoor- maar wordt zo goed uitgewerkt, dat het spannend blijft. Hayden Christensen is subliem als aardige, maar eigenlijk licht-waanzinnige journalist, en ook Peter Sarsgaard, de hoofdredacteur, zorgt voor de nodige suspense: hij is uiteindelijk degene die Glass sluw in de val lokt en hem met zijn leugens confronteert. Want niet alleen Hackers Heaven blijkt fictie, de helft van de scoops van Glass is verzonnen. En dat is een schok, want bij zo’n blad als New Republic, met een heuse fact-checker in dienst, had dat nooit mogen gebeuren.

Shattered Glass is een mooi, rond verhaal over de verleiding van het liegen, en een goede film bovendien. Het is allemaal nog waar gebeurd ook: de schrijver van het script, zelf een Pulitzerprijs-winnende journalist, baseerde zijn verhaal op een voorval in 1998 bij Vanity Fair. Zijn boodschap: vergeet de waarheid, vergeet het mooie verhaal: journalisten gaat het maar om één ding en dat is hun naam in de krant.

Irene Start