Titel: School of Rock
Regisseur: Richard Linklater
Hoofdrol(len): Jack Black, Joan Cusack, Mike White
Datum bespreking: 5-2-2004
 

Voor degene die de naam Jack Black niets zegt, herhaal ik het nog één maal. Jack Black is ‘kick-ass-funny’. Dit had u nog kunnen weten uit eerdere filmcolleges van mijn hand over Orange County, High Fidelity en Lord of the Piercing. Daarnaast herinnert u zich vast nog die muziekles over parodieën, waarin een grote rol was weggelegd voor Tenacious D. En welke acteur is de helft van dit komische muziekduo? Ja, wederom onze Jack. Vandaag vertel ik u over mister Black’s grootste commerciële succes; The School of Rock.

Dewey Finn (Jack Black) zit in een niet-succesvolle rockband, maar droomt verder. Als hij laat is met de huur, begint hij onder valse voorwendselen als leraar op een kakschool. Dat gaat geheid mis, want hij slaapt voor de klas en geeft de kinderen een dag vrij. Het echte verhaal begint als hij de muzikale kwaliteiten van zijn leerlingen ontdekt. Stuk voor stuk blijken het klassieke muzikanten in de dop. En dat is vloeken in de Rock ’n Roll-kerk van Dewey Finn. Hij start een nieuw project waarin hij de kinderen de rockmentaliteit aanleert. Niet alleen hoe je een solo speelt, maar ook hoe je je benen erbij moet spreiden en het haar voor je ogen moet hangen. De niet-muzikale leerlingen worden groupies, art-designers en roadies. Een belangrijke plek is weggelegd voor de bewakers, die moeten checken of het stijve hoofd van de school niet in de buurt komt.

Het verhaal kan eigenlijk niet clichématiger; de leerlingen en de rock ’n roll-leraar groeien naar elkaar toe en zodra de schoolleiding en de ouders erachter komen, gaat het fout. Totdat ze natuurlijk hun kinderen zien optreden. Ik sta in deze les voor een zware taak. Na de wezenloze inhoud van de film, moet ik u toch nog overtuigen van de kwaliteit van de film. Misschien kan ik beginnen met een citaat; als Finn belaagd wordt door woedende ouders, probeert hij ze met de volgende woorden te overtuigen van zijn goede wil: ‘I touched them, and they touched me.’

 

Regisseur Richard Linklater en scenarist Mike White stopten de film vol met dit soort grappen. Humor waarbij Black niet altijd maar leuk en aardig doet met zijn kinderen. Inside-humor die veel met rock-clichés te maken heeft. Humor die Jack Black past als de frons op zijn gezicht als een twaalfjarig meisje meldt geen groupie te willen zijn van haar klasgenoot met de gitaar: ‘Maar een groupie is zo ongeveer het belangrijkste voor een rock-groep!?’

Nog niet overtuigd van de klasse van deze clichéfilm? Jammer dan voor u. U gaat er een zeer vermakelijke film aan missen. Tot slot van dit korte college nog even de belangrijkste leerpunten op een rijtje:

• School of Rock valt of staat met het soort humor in combinatie met de vertolker ervan;
• Die vertolker heet Jack Black;
• School of rock is geen kinderfilm, maar een film voor grote kinderen die maar niet volwassen willen worden en nog even doordromen over hun weergaloze rockverleden;
• En die dromers kunnen zich met gemak identificeren met Jack Black.
• Tot slot, om het hierna nooit meer te hoeven herhalen: Jack Black is kick-ass funny.

Oscar Krieger