Regisseur: Steven Brill
Titel: Mr. Deeds
Hoofdrolspeler(s): Adam Sandler, Winona Ryder, John Torturro, Steve Buscemi
Datum bespreking: 01-12-2002
 

In het begin van de jaren 80 was het zaterdagmiddag vaste prik. Om 16:00 uur een zwart-witfilm op de BRT. Veel melodrama’s, film-noirs en musicals. Veel Cary Grant, James Stewart en Bette Davis. Bij een western of historisch epos ging ik buiten spelen. Eén van die films, Mr. Deeds Goes to Town vond ik een prachtfilm, passend in het Frank Capra-oeuvre. De kleine man die met zijn eerlijkheid het materialisme van de grote wereld trotseert.

In de nieuwste versie van de 66-jaar(!) oude film mag Adam Sandler Longfellow Deeds spelen. Mr. Deeds is een simpele plattelandsjongen die een enorme erfenis krijgt die hij in New York mag komen ophalen. Er zijn echter kapers op de kust die zijn geld èn zijn verhaal willen. Journalist Babe Bennett (Winona Ryder) is de kaper die zijn verhaal wil, en wel zo ranzig mogelijk. Dus verleidt ze hem tot een wilde nacht ‘on the town’. Hij laat zich verleiden (tot een leuk potje eieren gooien naar auto’s met cameo John McEnroe) door haar charmes en wordt de volgende morgen wakker met een kater die hij op tv en in de roddelpers terugvindt. De kapers die achter zijn geld aan zitten, leiden hem ook om de tuin. Gelukkig laat hij zich ook verleiden tot de liefde die hem uiteindelijk uit de penarie helpt.

Tuttig

‘Simpele plattelandsjongen’, ‘penarie’, ‘kapers’, ‘om de tuin’. Wat een stel tuttige woorden om het verhaal te beschrijven. Niet voor niets, de film is zo tuttig als Louis de Funes, Herbie, Disney en ook als andere Sandler-films als Big Daddy. Niet dat er iets mis is met dit soort ‘tuttige’ humor, vooral niet als je je weer even 13 wilt voelen. Toen je nog zo makkelijk in de lach schoot om de stomste grappen (Deeds gooit zeven katten uit een brandend huis die op de gekste manieren op hun pootjes landen). Maar ik wil me helemaal geen 13 voelen en niet om snotwijzerig te doen, maar ik genoot toen van Herbie en van Capra.

Winona zal gemist worden, maar waarom eigenlijk?

Wat deed ik dan in de bioscoop? Had ik me nu ook al laten verleiden door Winona Ryder? Deze actrice kan bij mij veel fout doen. Wat ze de laatste jaren dan ook uitgebreid deed. En dan heb ik het niet over haar shopliftersmentaliteit, maar over haar acteerprestaties. Ze speelde eigenlijk niet meer in een behoorlijke film sinds Reality bites uit 1994. Na een aardig, maar klein rolletje in S1mone was ik echter weer enigszins hoopvol. Maar nee, in een foute film als Mr. Deeds blijft ze niet overeind. Zelfs na deze zeperd (over tuttig taalgebruik gesproken) mag ze echter nog steeds mijn klerenkast komen leegroven.

Ouderwets goed

Frank Capra was de belangrijkste reden voor het feit dat ik me onder mensen half mijn leeftijd begaf. De regisseur maakte in 1936 een mooie comedy waarin de naïviteit en humor niet tuttig werden, maar warm overeind bleven. Het verhaal en veel elementen en grappen zijn in de, door Steven Brill geregisseerde, remake overgenomen. Er is echter te vaak gekozen voor flauwe grappen en te weinig voor het thema ‘aantasting van de eerlijkheid’. Mijn nieuwsgierigheid naar de remake bracht mij een teleurstelling die mij deed twijfelen aan het origineel. Dus nog maar eens bekeken die oude film. Met de weinig verrassende uitkomst; dankzij de goede en rappe dialogen is-ie beter, alhoewel ook duidelijk ouderwets en enigszins sentimenteel.

Zonde van Sandler die toch oprecht leuk was in The Wedding Singer. Zonde van de aardige bijrollen van John Turturro en Steve Buscemi. Zonde van Winona Ryder (als ze deze week wordt veroordeeld en zich drie jaar lang niet kan revancheren). Zonde van het mooie originele verhaal. Maar, zo zag ik in de gids, niet zonde van de BRT, die nog steeds ouwetjes vertonen op de zaterdagmiddag. Dus niet buitenspelen tot Deeds goes to town langs is gekomen.

Oscar Krieger