"Doe alles wat je doet met hart en ziel," aldus de leus van de Kecks bij hun beetje-doorbraak begin jaren negentig. Nu heb je aan de tekst niet genoeg. Met bas, toetsen, gitaar en drums eronder en de kraakstem van De Leeuw die de regels zingt, ben je al een heel eind. Nog beter wordt het als je de muzikanten erbij ziet. Ze stralen een gevoel uit. En dat gevoel is rock & roll, jeugd en melancholie, want zonder melancholie geen jeugd en dus geen rock & roll.

Nog drie weken te gaan, nog een stuk of tien optredens en dan is het gedaan met de Tröckener Kecks. Reden om nog maar eens te gaan kijken. De aankondiging om uit elkaar te gaan heeft ze een uitverkochte tournee bezorgd. De gemiddelde leeftijd in de zaal is dertig en die op het podium tien jaar ouder. De meezingfrequentie toont de ware fan. De grote schare diehards zingt van a tot z alles mee, maar als 'Hart en ziel' en "Nu of nooit' voorbij komt, veert de rest ook op. Even een stukje jeugd herbeleven.

De grootste hits worden gespeeld van een band die geen echte radio- of top 40hits gehad heeft. Hier trekt Tivoli zich niets van aan. Het publiek onthaalt de meeste nummers als hits. Hun laatste album >tk was goed, maar ze spelen er niet overdreven veel van. Het prachtige 'Amoureus gebied' wordt door toekomstig schrijver Rick de Leeuw prachtig voorgedragen. Spoken word heet dat tegenwoordig.

"Zou je niet tegenstaande de recente gebeurtenissen, toch nog een verblijf op amoureus gebied in overweging willen nemen, alsjeblieft."

'Ik denk nooit meer aan jou' is een uitvinding. Natuurlijk is het ene zeggen en het tegenovergestelde bedoelen niet nieuw in een tekst. Alleen laten de Kecks het publiek de zin telkens herhalen, waardoor de bedoeling versterkt wordt. Geen idee wie de 'jou' uit de tekst is, maar als een propvol Tivoli minutenlang niet aan je denkt, moet 'jou' zich wel vereerd voelen. De teksten gaan naar verloop van de avond wel op elkaar lijken. Nooit, altijd, nergens en jou zijn de meest gehoorde woorden en thematisch gezien speelt melancholie de belangrijkste rol. Het regent natuurlijk 's nachts als je loopt langs de gracht en denkt aan hoe het ooit … Het gevoel dat ze overbrengen is niet alleen terugkijkend, er is ook passie voor het huidige bestaan.

Rick de Leeuw brengt al jaren de rock & roll aan de man. Hij is een ervaren podiumpersoonlijkheid. En daar zit wellicht de drang om ermee op te houden. Kijkend naar zichzelf is hij er misschien wel achter gekomen, dat hij al jaren op dezelfde wijze de show maakt. Z'n houding op het podium is verworden tot een pose, die van de basist Theo Vogelaars idemdito. Goed herkenbaar voor de vaste fans, maar om als artiest zo te blijven doorgaan, misschien iets te veel gevraagd. Drummer Gerben Ibelings krijgt voor de zoveelste keer, net als vroegere drummer Leo Kenter, water over zich heen, wat hij spetterend wegdrumd. Misschien wil hij ook wel eens een avondje droog blijven.

De show heeft wel z'n resultaat. De mannen geven het beste van zichzelf en ze nemen het publiek mee. Het is wel degelijk speelplezier, maar toch ook de roes van het afscheid. Waarom komen ze anders tot vier keer terug voor een toegift. Het nummer waarmee ze vroeger afsloten, wordt niet gespeeld maar door het publiek gescandeerd: 'Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, niet naar huis toe, oehoehoehoehoehoe.'