Evenement: Film by the sea
Locatie: Scheveningen
Datum bespreking: 16-09-2003
 

De organisatie meldt dat er prijzen zijn uitgedeeld en er meer mensen kwamen kijken. Kortom, het filmfestival Film by the sea was een succes. de Recensent heeft hier van meegenoten en dompelde zich onder in 15 films in vier dagen zonder de vorige week genoemde pepmiddelen. Een prestatie waar je u tegen kunt zeggen, maar waar ik vooral nog van gaap. En deze laatste lichamelijke reactie is zeker niet te wijten aan de bekeken films. Hemeltergende drama’s, indrukwekkende politieke films, Italiaanse Fellini’s en een enkele comedy. In deze tweede impressie is er voor al deze films weinig aandacht, later in het jaar alle aandacht voor weinige van deze films.

1. Fellini, de perfecte poppenspeler

Het festival daalde voor het eerst ook in Scheveningen neer. De bezoekersaantallen bleven daar echter ver achter bij die van Vlissingen. Vandaar dat er ook nauwelijks sprake was van een festivalsfeer. Om 12 uur ’s middags ben ik de enige die zaal 7 inloopt voor een documentaire over filmmaker Fellini. Net als de Chaplin-docu is er sprake van een stoet mensen die vertellen hoe Fellini was. Met dat verschil dat de acteurs ook durven melden hoe slecht Fellini was. Zo is – een zichzelf wel erg leuk vindende – Donald Sutherland kritisch op de dode meester. Hij meldt dat hij zich niet meer dan een pop voelde die precies moest doen wat Fellini zei. Fellini zelf wist dit echter al lang en meldt over acteurs: ‘Poppen kunnen goede marionetten zijn als de poppenspeler een goede marionettenspeler is.’ De beste poppen van Fellini waren op het festival ook te zien, zo draaide La Dolce Vita met Marcello Mastroianni en Anita Ekberg. Italiaanse lekkernijen aan de Hollandse kust.

- Fellini, I’m a born liar (Damian Pettigrew, 2002/Ita, Fra, Uk)

- The magic of Fellini (Carmen Piccini, 2002/Vs)

2. Italiaanse herinneringen

De Italiaanse cinema bestaat niet alleen uit zoetigheid of spaghettiwesterns. Het familiedrama van Ricordate me (Remember me) doet denken aan de zeer geslaagde trieste film La Stanza del figlio (De kamer van mijn zoon) van Nanni Moretti (2001). Ook hier staat een gezin centraal met vader, moeder, tienerdochter en tienerzoon. Allen met hun eigen problemen. Wat ze gemeen hebben, is dat ze anders herinnerd willen worden dan ze nu zijn. Vader en moeder herinneren zich oude vervlogen dromen en gaan deze alsnog uitvoeren met slechte gevolgen, omdat hun dromen geen rekening houden met elkaar. De kinderen doen er alles aan om nu hun dromen uit te laten komen. En daar moet ook een emotionele rekening voor betaald worden. ‘Niemand houdt van trieste dingen,’ zegt een man in de film. Maar God, wat een goede trieste film is dit. Distributeur Buena Vista moet niet meer twijfelen en deze film direct aan de zalen verkopen, zodat meer mensen kunnen genieten van het verdriet.
Hetzelfde pleidooi houd ik voor Passato Prossimo van beginnend regisseuse Maria Sole Tognazzi. Een onderhoudend drama over eind-twintigers die op een keerpunt in hun leven staan. De groep oude vrienden komt nog één maal in het oude vakantiehuis van één van hen bij elkaar. Met behulp van flashbacks blijkt hoe rooskleurig het leven vroeger was. Melancholie, lol, moeizame relaties en een onduidelijke toekomst zijn de trefwoorden van deze film. In de mooiste scène komt dit allemaal bijeen. Eén van de vrienden heeft zojuist een leuke herinnering opgehaald en ze zitten zwijgend, maar glimlachend naast elkaar. Als de camera langs al hun gezichten is geweest, herhaald hij deze beweging; op ieders gezicht valt nu enkel droevigheid te lezen. Met toepasselijke melancholische muziek van Nick Drake op de achtergrond.

- Ricordate me/Remember me (Gabriele Muccino, 2003/Ita)

- Passato Prossimo/Present perfect (Maria Sole Tognazzi, 2003/Ita)

3. Amerikaans drama & comedy

Robert Duvall maakte furore als acteur (Godfather) en doet ook af en toe en poging tot schrijf- en regiewerk. Zijn jongste poging Assassination tango gaat over een huurmoordenaar (Duvall zelf) die een laatste klus uitvoert in Buenes Aires. Doordat zijn toekomstige slachtoffer in het ziekenhuis belandt, heeft Duvall ineens tijd over en ontdekt de tango. Waar het verhaal spannend had moeten zijn, is het langdradig, waar het hartstochtig had kunnen zijn, blijft het geklungel in de marge van een slecht scenario. Drie keer niks en één keer kijken is al te veel.
 

In één keer raak is Barbershop, die al goed liep in de VS, maar nog niet gepland staat in de Nederlandse bioscopen. Calvin (Ice Cube) heeft de slechtlopende kapperszaak van zijn pa geërfd en wil meer. Als hij de boel verkoopt aan een ‘zakenman’ die er een stripclub van wil maken, krijgt hij snel spijt. Tijdens de film zien we waarom; de zaak heeft een sociale functie waar de kerk en het buurtcentrum jaloers op kunnen zijn. Een goedige warme film waarin de meeste humor komt van komiek Cedric the Entertainer die een heerlijk overdreven binnensmonds pratende oude man speelt en tegen al het zwarte bewustzijn ingaat. De wederopstanding van Eddie Murphy, maar dan zonder Eddie Murphy.

- Assassination tango (Robert Duvall, 2002/Vs)

- Barbershop (Tim Story, 2002/Vs)

4. Homo & katholiek, foei!

‘Politiek drama’ dacht ik in eerste instantie, maar in Conspiracy of silence komt geen politicus voor. Het zijn hoge katholieke mannetjes die er een drama van maken als de jonge priester in opleiding Daniel uit de kamer van een medestudent komt. Op verdenking van homoseksualiteit kan hij vertrekken. Daarnaast pleegt een reeds aangestelde priester zelfmoord vanwege een wel aanwezige homoseksuele relatie. Het spel tussen de slachtoffers en hun journalist en de starre katholieke kerk kan beginnen. Sociale druk om de kerk niet te beschamen wordt versterkt door pressie vanuit de kerk zelf, wanneer zij beweert het gezin van de journalist te kidnappen. Deze film verdient meer dan de tientallen bezoekers op dit festival. En ach ja; er zit een boodschap achter. Maar zolang die boodschap voor vrijheid is en tegen de katholieke instellingen, hoor je mij niet klagen.

- Conspiracy of silence (John Deery, 2003/Uk)

5. Vooruit filmblik

Nog snel even wat festivalfilms die zeker in de bioscopen gaan draaien. Vanaf 18 september draaien de sobere absurde animatiefilm Les triplettes des Belleville en de spannende broeierige Swimming pool van Ozon. Deze beide Franse films worden elders op de site besproken.

Pas in januari volgend jaar komt Calender girls uit. Een lekker truttige film die ergens terecht beschreven stond als ‘Full Monty in de menopauze’. Ook Engels maar dan uit Amerika en in Frankrijk spelend is Le divorce van Remains of the day-maker James Ivory. Met Naomi Watts die in scheiding ligt en ondersteund wordt door zusje Kate Hudson. Een film vol missers die half december in première gaat. In My life without me liggen de missers ook op de loer, zeker gezien het tearjerk-gehalte van het onderwerp. Jonge vrouw heeft nog enkele maanden te leven en verzwijgt dat voor man en dochtertjes. Een hartverscheurende film, waarin clichés voorbij komen zonder ze vet aan te zetten. Stephen Frears’ nieuwste film Dirty pretty things, is een drama over illegalen en donorenhandel en Michael Winterbottom’s In this world volgt twee Afghaanse vluchtelingen van Penshawar naar London. Beide films zijn sterk en maken indruk, al doen ze dat op geheel eigen wijze.

Meer over deze films: de week voor de première volgt een recensie op deze site. Deze recensent doet na dit festival zijn ogen toe. Voor even dan.

- Le triplettes des Belleville (Sylvain Chomet) première 18/09/03
- Swimming pool (François Ozon) première 18/09/03
- My life without you (Isabel Coixet) première 02/10/03
- Dirty pretty things (Stephen Frears) première 06/10/03
- In this world (Michael Winterbottom) première 13/10/03
- Le Divorce (James Ivory) première 18/12/03
- Calender girls (Nigel Cole) première 08/01/04

Ricco van Nierop