Titel: The story of a weeping camel
Regisseur: Byambasuren Davaa, Luigi Falorni
Hoofdrol(len): Ingen Melee (moeder kameel), Botok (kalf)
Datum bespreking: 30-08-2004
 

Eén van de publieksfavorieten van het Internationale Film Festival van Rotterdam was in januari The story of a weeping camel. 'Een documentaire over een Mongoolse kameel die haar kalf verstoot, wie gaat dat zien?,' schreef de programmakrant en alleen al daardoor kwamen er horden mensen op af. En terecht als je de beelden bekijkt. Enigszins teleurstellend was de toelichting van de makers over het in scène zetten van die beelden.

In de Gobi-woestijn, Zuid Mongolië leeft een nomadenfamilie met een kudde kamelen. Eén van de donkere kamelen heeft een zeer zware bevalling en krijgt uiteindelijk een wit kalf. Met als gevolg dat de moeder haar kalf verstoot. De familie probeert moeder en kind te verzoenen door ze dicht bij elkaar te zetten of ze zelfs vast te binden. Maar hoe graag het kalf ook wil drinken, ze wordt weggeschopt door moeder. Hoe bedoel je post-natale depressie? Twee jongens van de nomadenfamilie worden er op uitgestuurd om hulp te halen. Ze vertrekken, per kameel, door de woestijn naar een stadje. Onderweg overnachten ze bij de buren, kilometers verderop. Die hebben een tv, en ze zijn niet achter de tekenfilms vandaan te halen. Maar ze moeten door. De hulp die ze mee terugnemen bestaat uit een traditionele vioolspeler met zijn viool. Hij voert samen met de familie een ritueel uit voor moeder en kind met een prachtig verzoenend resultaat.

 

Met zo'n verhaal en vooral door de beelden van de woestijn, de primitief levende nomadenfamilie en hoe zij met hun dieren omgaan kan een filmhuishit niet uitblijven. Na de vertoning in Rotterdam ontvangen de makers een overdonderend applaus. Byambasuren Davaa (Mongolië) en Luigi Falorni (Italië) ontmoeten elkaar op de filmacademie in München en trekken met een filmploeg en een volledig uitgeschreven script naar Davaa's moederland. Het script komt tot stand door de verhalen die Davaa nog kende van thuis. In Mongolië aangekomen, zoeken ze bij hun script de perfecte nomadenfamilie. De tv wordt de deur uitgezet, om de familie nog iets primitiever over te laten komen. En er wordt gewacht tot de kamelen jongen zullen gaan geven en gehoopt dat er één verstoten zal worden. De filmmakers hebben geluk (enigszins schuldbewust lachen ze ten overstaan van de zaal met ontnuchterde filmfans) en krijgen zelfs een zeldzaam wit kalf in de schoot geworpen. De grootste risicofactor van de film was daarmee opgelost.

Hoe de film tot stand kwam, blijkt zeer ontnuchterend te werken. Maar hoe de film tot stand kwam, is niet van belang als je het resultaat bekijkt. Dan zie je een goed gecomponeerde tranentrekker met zeer mooie beelden van de Gobi-woestijn en haar bewoners. Daarnaast blijft het besef dat er wel degelijk kamelen zijn die hun jongen verstoten en violisten die ze weer bij elkaar brengen. Alleen schijnt elke nomadenfamilie een schotelantenne en een tv te hebben. Iedereen wil toch verleid worden door beelden.

Oscar Krieger

Op de website van het IFFR staat een interview met Luigi Falorni.