‘Just tell me that it’s something new,’ zingt Tanita Tikaram in de eerste song van haar jongste cd. Ik hoor een soft-focus-stem, lichte popmuziek, uitgevoerd met wat klassieke instrumenten. Tanita zingt verder: ‘That’s just the old sound’. En ik kan haar geen ongelijk geven. Tanita ben ik sinds begin jaren 90 uit het oog verloren en ik vraag me bij de release van haar zevende album af hoe erg dat is.
Het is eind jaren 80 en de lichte popmuziek is dankzij Sting, en in mindere mate dankzij
Black (aka Colin Vearncombe -
denk aan zijn hitje Wonderful Life), populair. Zij vullen de basis
rockbezetting aan met klarinet, viool, saxofoon en dergelijke klassieke
instrumenten. Een klarinetsolo is even net zo gewoon als een gitaarsolo.
Daarnaast is er een grote groep vrouwelijke
singer-songwriters in opkomst. Suzanne
Vega en Maria
McKee (Lone Justice) nemen het voortouw en later volgen Michelle Shocked, K.D. Lang, Tracy Chapman, Syd Straw, Melissa Etheridge, Edie Brickell en The Indigo Girls, om enkelen te noemen.
Girls, die allerlei soorten muziek maken, maar gemeen hebben dat ze niet alleen
maar fun willen hebben, maar ook over het echte leven songs schrijven.
Tanita Tikaram en ook Julia Fordham zijn twee singer-songwriters die in diezelfde periode vanuit Engeland naam maken met lichte popmuziek. Tikaram brengt in 1988 haar debuutplaat Ancient Heart uit, waarop de hit Twist in my sobriety (met hobo-solo!). Het album verkoopt vier miljoen exemplaren. Muziek waarbij je aan je eigen smaak gaat twijfelen als blijkt dat je ouders het ook ‘best mooi’ vinden. Hits volgen, een tour, Amnesty-werk, een tweede plaat en nog een tour, een derde plaat, wat minder hits, maar stevige albumverkopen in Scandinavië, een vierde plaat, geen hits, maar wel een kleine tour voor trouwe fans, een vijfde plaat en een nietszeggend filmrolletje. Het is 1996, Tanita Tikaram – dan pas 26 – is opgebrand. In 1998 gooit ze het roer om en doet rustiger aan, terwijl ze in haar muziek juist wat meer durft te experimenteren en los te komen van haar oude sound. Op The Cappuccino Songs (6e cd, 1998) zijn invloeden van jazz en Braziliaanse muziek te horen.
Ondertussen is het 2005. Het heeft zeven jaar geduurd sinds haar laatste album. Bij wijze van inhaalslag heb ik het complete werk uit de bieb gehaald en ontdek dat ze na haar debuut nog genoeg prachtige songs heeft gemaakt. Qua sound is het wel erg veel van hetzelfde. Haar nieuwste album Sentimental past in die lijn, al valt er enig nuanceverschil aan te wijzen. Zo wordt haar donkere stem op enkele songs vergezeld door andere donkere stemmen. De stem van haar Italiaanse begeleider Daniela Ronconi klinkt in het wonderschone, maar treurige Forever en in het duet Everyday is new. Verrassend genoeg komt ook de herkenbare stem van Nick Lowe twee maal voorbij. En als er geen man voorradig is, weerklinkt haar stem in de cello en trombone van haar Italiaanse orkestje. Zoals in het enigszins opgewekte Heart in winter. Tikaram nam haar plaat grotendeels live op in een klein theater in Italië. Haar sound is daardoor nog warmer en zwoeler dan voorheen. Dat maakt Sentimental een stemmig album.
En net als haar eerdere werk, verdient het aanbeveling niet te goed naar haar teksten te luisteren als je de relaxte stemming erin wilt houden:
So many years, I let pass by
Watching the sun in the morning
Without feeling the warmth on me
(Everyday is new)
Tanita Tikaram is met dit album terug van weggeweest, maar niet om weer hits te scoren. Gewoon om wat liedjes te zingen, die een fractie anders klinken dan haar eerdere werk. Toch is het een aangenaam weerzien, vanwege de mooie songs en de melancholische stemming. Tanita mag weer zeven jaar gaan uitrusten, zodat we haar weer haast vergeten zijn in 2012 als haar volgende album verschijnt.