Vorig jaar stopte Sarah Bettens ‘voorlopig’ met K’s Choice en bracht een mini-cd uit onder haar eigen naam. Go was enkel de opmaat voor een volwaardig soloalbum dat sinds deze week in de winkels ligt. Scream is de lawaaierige titel van die plaat, waarop Sarah schreeuwt, maar gelukkig ook fluistert.
Sarah Bettens heeft privé nogal een koerswijziging doorgemaakt de afgelopen jaren – ze verliet haar man en ontdekte de vrouw – maar muzikaal gaat Sarah gewoon verder waar K’s Choice ophield. Alleen tekstueel denk je nu ineens alles met behulp van deze enkele biografische feitjes te kunnen duiden.
Scream gaat over de gevolgen van een belangrijke beslissing, over het vinden van zekerheid en over de tevredenheid en rust die de nieuwe situatie met zich meebrengt. De teksten die Bettens hiervoor gebruikt zijn algemeen, de voorbeelden en metaforen zijn universeel herkenbaar en niet specifiek alleen op Sarah Bettens van toepassing. Wel zo handig voor de toehoorders.
Opener Scream is een hard rocknummer. En waarom? ‘I found out that volume can make up for content drought; Scream until you lose your breath.’ Ze moest het even kwijt. Wanneer Bettens de gitaren hard laat raggen, klinkt het alsof ze zich moet bewijzen; “kijk mij eens, ik kan best ook hard klinken.” Not insane, de eerste single, is daar ook een goed voorbeeld van. De song is hard en draaft daarin te ver door. Alhoewel deze songs live zeer genietbaar kunnen zijn, is Bettens beter op haar plaats in de minder harde songs. Bijvoorbeeld in de drie songs die vorig jaar ook al op haar mini-cd stonden; Go (waarin ze in het diepe springt) en Fine (waarin ze merkt van de sprong te genieten) en Don’t stop (waarin ze, beneden gekomen, tonque-in-cheek-levenslessen uitdeelt). Bettens stem past goed bij deze dynamische popsongs, die nergens gaan irriteren. Come over here is wat dat betreft het meest in het oor springend. Een zeer smakelijk basloopje stuitert door het liedje heen, waardoor het de gitaarrock vrolijk maakt. Natuurlijk gaat ook deze song over een beslissing in het leven waardoor mensen zich van je af zullen keren. Toch maar doen, zingt Sarah: ‘Embrace the color in your life’.
De Sarah Bettens waar een grote groep fans op zit te wachten, is de kippenvel-bezorgster. Dat haar stem al jaren bejubeld wordt, is vooral aan de rustige songs te danken. Op Scream doet Bettens vier geslaagde pogingen tot imponeren. Turn around is een pianoballad, waarin de warme rauwe stem van Sarah even treurig klinkt als de tekst: but the past is so much fun / and all the memories are sweeter, ‘cause the’re gone. Meer tranen dan kippenvel dus. Sister is een stemmige gitaarballad met een prachtige tweede stem van Emily Sailers. Jammer dat deze Indigo Girl het bij deze ene bijdrage houdt op dit album. Een genot voor het oor, hoewel niet zozeer vanwege het kippenvel. Op Don’t let me drag you down is het dan wel raak. Verantwoordelijk daarvoor is de combinatie van strijkers en stem. Treurig doorleefd, maar toch positief. De echte rillingen komen aan het eind. In het liefdesliedje met piano, I’m okay is Sarah Bettens breekbaar, maar gerustgesteld in haar geliefde.
Scream is een sterk album, waarop Sarah Bettens zichzelf vindt, ergens tussen hard en zacht in.