Hé Giphart. Is dat eh…, van eh…? Jazeker, de zus van. En nu over naar de muziek. Alhoewel het wel degelijk de literatuur is, die mij introduceerde tot de muziek. Haar naam kom ik tegen in een uitgeverscatalogus, waarin haar debuutroman wordt aangekondigd. De bijgeleverde bio vermeldt naast de voor de hand liggende titel schrijver ook die van singer-songwriter. En niet alleen de schrijver maar ook de zangeres debuteert dit jaar. And she bites heet de audio-uitlaatklep van Karin Giphart.

Rustig begint de cd met Rize and shine. Gewoon over wakker worden, zoals de titel al doet vermoeden. Akoestische drums met de hand betast en elektronische geluiden vormen de aangename soundtrack voor het snooze-gevoel van Giphart. In de tweede track Comfort in Nepal weet ze de sluimerstand nog even vast te houden, al rekt de stem van Karin G. zich wat meer uit. De muziek blijft low-key, wel komen er heel wat instrumenten en geluidjes aan te pas om dat voor elkaar te krijgen. Een trommelaar brengt meer leven in de dag in My vision as of now. Door het herhalen van de teksten en het toevoegen van geluiden, lijkt de songs in vaart toe te nemen. Giphart zoekt hier haar metaforen in digitale zaken:

all these bytes apologizing
the digital road as a one-way street
am at a loss for words am at a loss for love
so i've gone back to my roots

En zo gaat het nog even door. De tekst komt door die gezochte metaforen niet echt tot leven. De track Feel free daarentegen heeft een zeer scherp en geestig geformuleerd beeld als begin:

I used to be your julie andrews
you used to be my mountain high
in the valley down below they never knew
our voices flew up to the sky

Bergbeklimmen voor de gevorderde musicalliefhebbers! Deze mid-tempo popsong is meteen de meest toegankelijke/radiovriendelijke van de plaat. Ook in Deeper down-under verlaat Giphart de sluimertoestand en zet ze de versnelling iets hoger. Toch zijn de sterkste songs niet eens deze up-tempo-tracks. For the taking is een zeer trage song, die nergens over gaat, maar muzikaal gezien hebben Giphart en haar rechterhand Vincent Arkenbout niet stil gezeten. De song kent een spannende opbouw, en een ijzingwekkende sfeer die sterk doet denken aan het werk van The The.
En dan het tedere kleine Pouring. Een schitterend pianoliedje over een lange hete douche, heerlijk en helder als echte liefde, waar je zeker van bent. De stem van Karin Giphart is hier op haar best, namelijk breekbaar.

De sfeer van de gehele plaat is zeer rustig, aangenaam, soms ook wat duf; Karin Giphart heeft de snooze-functie aangezet en komt langzaam tot leven. Maar als ze dan wakker is, komt er meer tempo, meer heldere geluiden, meer ingetogen breekbaarheid en meer spanning. Muzikaal gezien hebben Giphart en Arkenbout een mooie mix gevonden tussen akoestisch en elektronisch. Iets dat doet denken aan Lilian Hak, die vorig jaar, ook al in eigen beheer, haar debuut uitbracht.
Voor degene die niet zijn weg gedut (bijvoorbeeld bij het wiegeliedje over het noodlot, May), wacht nog een vrolijke bonustrack over liegen en bedriegen in de traditie van Eddi Reader/Fairground Attraction. Om geheel wakker het album op repeat te zetten voor meer ontspanning.