Geattendeerd door pakkende singles en gegrepen door gloedvolle optredens zijn mijn verwachtingen telkens weer hoog. Maar de Anouk-albums Together alone, Urban solitude en Graduated fool stellen gedeeltelijk teleur. Neem van deze platen de opvallende en sterke songs en je hebt een inspirerend en zeer hoogwaardig rockalbum bestaande uit 12 tot 15 tracks. En dat is een goede score, als je het vergelijkt met haar collega’s in de pop-rock-hoek. Maar het betekent tegelijk dat minstens de helft van haar werk niet interessant is. Een groot aantal voor de hand liggende rocksongs vult de albums tot de driekwartier vol is. Is het tijd mijn eisen aan te passen? Of weet Anouk met haar vierde plaat, Hotel New York,te verrassen?
Track voor track
Met haar singles is nooit veel mis, zo ook de eerste track
Girl. Wat een vrolijk uptempo rockliedje! Lekkere
niets-aan-de-hand-muziek, hoewel er een niet-weten-waar-je-thuishoort-tekst aan
ten grondslag gaat. Maar wat geeft het, zingen maar. Op track 2 wordt Anouk
vocaal bijgestaan door een gospelkoor van meerdere Anouks. God weet waar die
vandaan komen, maar het klinkt geweldig. Misschien is Heaven knows wel
zo’n geweldige song door de reggae die eens in de zoveel songs door Anouks
aderen stroomt.
De wake-up call komt jammer genoeg al bij track 3. In More
than you deserve rekent Anouk af met een vreemdganger uit het verleden. Zou
het door deze thematiek komen dat ze zoveel ouderwets machtsvertoon (harde
gitaren, drums, stem) gebruikt? Gelukkig is er enkel sprake van een kleine
terugval; track 4 zet in met relaxt gitaarwerk en Anouk’s lage stem. Bij de
song Falling sun houden Anouk en haar band zich in, met goed resultaat. De eerste echte ballad heet Lost (track 5):
‘Lost in this world / I even get lost in this song / This music’s irrisistible
/ your voice makes my skin crawl.’ Het zijn de aanzwellende
strijkers waardoor het net geen onweerstaanbare song oplevert. Tracks 6 (Alright)
en 7 (Help) zijn twee uptempo rockliedjes, niet bijster origineel, maar
ook niet irritant. Dit komt vooral doordat de muzikanten zich in dienst stellen
van de stem, die hierdoor goed kan excelleren.
Leuk en aardig allemaal, echt goed wordt de
Haagse/Rotterdamse (binnenkort Amerikaanse?) pas met Our own love (track
8). Vanaf de eerste noten al een prachtige, warme song over – waarom ook niet –
huiselijk geluk. Datzelfde geluk dat ver te
zoeken is in Jerusalem (track 9), omdat de hel is losgebarsten en wel in
de zangeres zelf: ‘One thing I know for sure / I am a danger to myself, how
come / I need some guidance, to get me out of this hellhole / Jerusalem, can
you help me find my way back Jerusalem.’ Een stuwende rocksong waarvan de
muziek afkomstig is van manlief van de Postmen. Hard kan dus wel degelijk
zonder met een ouderwetse gitaar/drum-geluidsmuur aan te komen.
Met track 10 zet Anouk de positieve lijn nog even door. One
world is een ballad over rouwverwerking. Het verschil in dynamiek tussen
couplet en refrein geven de song meer diepte.
Bijna aan het eind van de driekwartier gaat het alsnog
goed mis. I spy (track 11) is een rocksong, die in oubolligheid
verzandt. Dit is voornamelijk te wijten aan de keuze van de instrumenten. Want wat doen die lelijke
sirene-geluiden in deze song. Of beter: wat doen ze in deze tijd?
Na de rouwverwerking van zojuist kan een ‘stukje’
verlatingsangst ook geen kwaad. Vooral niet omdat het de laatste track van het
album betreft en omdat het een sterke song is. In Fading (track 12)
verwoordt Anouk op sterke, maar tere wijze de angst iets/iemand te
verliezen.
De drie kwartier zijn om. De balans kan opgemaakt. Hotel New York telt zeven onweerstaanbare tracks, drie doordeweekse songs en twee oubollige vreemdgangers. Een duidelijk hogere score dan in het verleden. Ik blijf de lat voorlopig even hoog leggen en Anouk mag door naar album vijf. Door naar steeds meer Anouk.