Wat is het toch met die dvd’s? Op een of andere manier komt een mens toch altijd met een blockbuster thuis. Niet dat de kwaliteitsfilm er niet is, de videotheek om de hoek heeft een fantastische collectie ‘kleine films’, maar op grijphoogte liggen toch de grote, bekende titels. Hoewel de intentie iedere keer is om iets kunstzinnigs en filmtechnisch interessants te kiezen, zijn het toch meestal de bekende filmhits die mee mogen.
Als we dan toch gaan voor onbeschaafd, kunnen we het beter meteen goed doen, bijvoorbeeld met Once upon a time in Mexico. Uitstekend materiaal voor een bank-hang-avond, zo blijkt. Regisseur Robert Rodriquez houdt niet van halve maatregelen en grossiert in geweldexplosies. In deze film schiet iedereen op iedereen. Dat schieten is een spectaculaire, bijna acrobatische act: vooral huurmoordenaar El Mariachi (Antonio Banderas) kan een man of vijf tegelijk aan, terwijl hij al koprollend de patronen in zijn geweer bijvult. El Mariachi is de centrale figuur in deze film, die deel drie vormt van een trilogie die begon met El Mariachi (kosten: 70 duizend), gevolgd werd door Desperado (kosten: 3 miljoen) en met Once upon a time (kosten: 30 miljoen) in Hollywoodstijl wordt afgesloten.
In dit slotdeel heeft El Mariachi zijn gitarenkoffertje annex machinegeweer eigenlijk aan de wilgen gehangen, na de moord op zijn vrouw (Salma Hayek) en hun dochtertje is de lust tot moorden hem vergaan. De corrupte CIA-agent Sands (Johnny Depp) haalt hem uit zijn winterslaap met een zeer ingewikkeld intrige: drugsbaron Barillo, tevens moordenaar van El Mariachi’s vrouw, heeft een staatsgreep gepland, El Mariachi moet hem tegenhouden. Wat het ingewikkeld maakt, zijn de andere personen die Sands contracteert, waardoor bijna alle hoofdpersonen van het verhaal wel opdracht hebben iemand af te schieten.
Dit zorgt voor spanning – want hoe zit het nu echt? – en actie, waarin zelfs Enrique Iglesias (inderdaad, de zanger) heel vaardig een volautomatisch geweer hanteert. Sands is een echte onruststoker en schiet zonder mededogen onschuldige burgers neer ‘om het evenwicht in het land te bewaren’. De CIA-agent blijkt een taaie: zelfs nadat zijn ogen uit zijn kassen zijn geboord, weet hij op zijn gehoor zijn vijanden neer te schieten. Bijzonder knappe prestatie voor een man die net twee minuten blind is.
Het zijn dit soort scčnes die de vraag doen rijzen of de film niet eerder camp is dan een hardcore actiefilm. Het is allemaal net even te onwaarschijnlijk en te veel met een knipoog gemaakt. Doet de typering ertoe? Nee, want de film mag grof zijn, hij vermaakt wel. Achteraf laat het wel een beetje een vette smaak achter, waardoor je als kijker gaat verlangen naar een bord vol verantwoord groen. Volgende keer dan toch maar een ‘kleine’ film zonder steracteurs. Beloofd!