Alternatief switcht naar commercieel in vijf plaatjes van de zomer van 2009

Bij wijze van inhaalmanoeuvre presenteert rubriek de Chicksinger zijn favoriete cd’s van afgelopen zomer. Vijf cd’s waren niet uit de speler te krijgen de afgelopen maanden, deels vanwege hun zonnigheid, maar vooral vanwege hun kwaliteit. Gossip, Noisettes, Naomi Shelton, Regina Spektor en Florence and the Machine. Muziek die zowel vernieuwend is als haar roots kent.

Florence and the Machine - Lungs
De Britse Florence en haar band speelt pas een paar jaar en brengt nu, na enkele underground-hitjes, haar debuutcd uit. Dat Florence populair aan het worden is, blijkt wel uit het feit dat haar grootste hit ‘Kiss with a fist’ in een Nike-reclame te horen is. Op die song klinkt Florence als een opgevoerde Amy MacDonald; wat ruiger, maar met dezelfde vrolijkheid en hitgevoeligheid. Op de rest van de cd loopt de vergelijking mank. Florence zal minder hits scoren dan MacDonald en lang niet door alle radiozenders worden gedraaid, maar dat maakt haar muziek er niet minder om. Want haar composities zijn wel opvallend. De 23-jarige debutante kreeg bij het componeren hulp van Alex James, bassist van britpop-band Blur. Invloed van die band is echter niet te ontdekken. Eerder lijkt Florence een kruising tussen de eerder genoemde MacDonald, Joan as Policewoman en de Noisettes. Pop, folk, rock, meerstemmige koorzang, geluidseffecten en dan weer akoestische klanken. Florence trekt haar longen open en haalt een prachtige mix van dit alles uit haar machine.

Regina Spektor – Far
De Russisch-Amerikaanse Spektor brak begin deze eeuw op kleine schaal door met albums als 11:11 en Songs. Grootser werd haar bekendheid in 2004 met haar voortreffelijke album Soviet kitsch. Een liedje dat veel tv-kijkers zullen kennen zonder te weten dat het van Spektor is, is Us, dat in 2006 in een KPN-reclame werd gebruikt. Haar nieuwste album ligt in het verlengde van Soviet Kitsch al is de sound iets gladder en netter. Spektor maakt singer-songwriter muziek met meestal de piano als basis. Dit album kent enkele geniale tracks. ‘Blue lips’, ‘Folding chair’ en ‘Laughing with God’ zitten zowel qua tekst als qua melodie knap in elkaar. Relativerende humor en diepe gedachten wisselen elkaar losjes af in de teksten van Spektor, zoals bijvoorbeeld in ‘Folding chair’: ‘I got a perfect body…, ‘cause my eyelashes catch my sweat’ of in ‘Machine’: ‘I am downloaded daily’. Het verlies aan rauwheid maakt Spektor volkomen goed door sterke teksten en sterke melodieën te combineren met haar gloedvolle zang.

Noisettes – Wild Young Hearts
Shingai Shoniwa zingt en speelt bas en deed dat in 2007 met volle overgave, waardoor de live-optredens van haar trio een belevenis waren en hun debuutcd de speakers uit knalde. What’s the time Mr. Wolf liet het trio horen als opgevoerde rock ’n roll-band. Een kruising tussen de Dresden Dolls en de White Stripes. Hun nieuwe cd laat een andere kant van de Noisettes horen. Direct al de eerste track, ‘Sometimes’, is een enorme stijlbreuk: een rustig tokkelende akoestische gitaar met een relaxt zingende Shingai. Zeker mooi, maar wel verrassend. Net als track twee, ‘Don’t upset the rhythm’, dat klinkt als Moloko of Goldfrapp. Noisettes heeft de rauwe bluesrock verruilt voor pure popsongs! Een behoorlijke switch, zeker ook omdat Shinghai haar zang ook aanpast; ze gilt, schreeuwt en knauwt niet meer, maar charmeert met haar stem. De vergelijking met Goldfrapp en Moloko slaat niet enkel op de alternatieve discopop-rockmix, maar ook op de grote muzikale omslag die ook die Engelse bands maakten. De sound van Noisettes is duidelijk commerciëler geworden, wat gelukkig niet ten koste van de kwaliteit van de songs is gegaan. Het is alleen te hopen dat ze hun rauwe blueskant niet geheel achter zich hebben gelaten.

Gossip – Music for men
Het verhaal van Noisettes gaat ook deels op voor Gossip. Op hun vorige album (Standing in the way of control) staan veel harde rocktracks met een (prettig) schreeuwende zangeres. Music for men is commerciëler en neigt ook al naar de alternatieve discopop. Opvallend zijn de vele muzikale (en op twee punten ook tekstuele) verwijzingen naar muziek uit de jaren ’80. Het schreeuwen is Beth Ditto echter niet verleerd. Alle songs zijn snel tot zeer snel en hebben geweldige gitaar- of keyboard-hooks die de vaart erin houden. Wat betreft de ‘80’s-invloeden zitten die meteen ook in die keyboardarrangementen, waardoor vergelijkingen met Erasure of Yazoo (luister eens naar ‘Love long distance’) voor de hand liggen. Gelukkig worden die keyboardklanken niet zoals in de ‘80’s heel kaal tussen de andere instrumenten gemixt. De keyboard is hier gewoon een van de vele instrumenten die de volledige sound creëert. Dankzij de strakke productie, de poppy arrangementen, de niet-uit-je-kop-te-krijgen-melodieën is Music for men hun beste cd, met ‘Four letter word’ en ‘2012’ als hoogtepunten. Ik heb nog geen slecht liedje ontdekt.

Naomi Shelton & The Gospel Queens – What have you done, my brother?
‘Hè, is dit een vrouw?’ Deze vervreemdende luisterervaring heb ik enkele keren gehad. Toen ik Tracy Chapman voor het eerst hoorde, bij Dayna Kurtz en recentelijk bij Naomi Shelton. Haar stem komt qua klank verrekte dichtbij die van een zanger. Een goede gospel- & soulzanger dan wel, want Shelton zingt fantastisch. Shelton maakt blijkbaar al 40 jaar muziek in kerken en clubs, maar komt nu pas met haar eerste album. Met dank aan Daptone Records, dat ons eerder souldiva Sharon Jones bracht en voor de soulvolle back-up-muzikanten van Amy Winehouse zorgde. Shelton en haar Gospel Queens maken gospelsoul in de traditie van Aretha Franklin en Ray Charles. Goed geschreven songs. Over schaamte, schuld, vergiffenis (let op de titel van de cd) en over de liefde. De liefde voor God wel te verstaan, al klinkt het soms behoorlijk aards als Naomi zingt: ‘O lord, I need you to hold my hand’ en zelfs een beetje seksueel als ze kreunt: ‘I lay awake at night, but that’s alright, ‘cause Jesus is gonna fix it’ (in ‘Trouble in my way’). Naomi zal het vast niet zo bedoelen, maar hopelijk vergeeft ze me… als ik opmerk dat er sinds 20 jaar niet meer zulke religieuze muziek in huize Chicksinger klonk als in de zomer van 2009.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.