2 x lekker in het gehoor

Tessa heeft haar debuutplaat uit! Voordat het album bij mij in de bus viel, had ik nog nooit van Tessa Boonkamp gehoord. Ik ben dan ook geen frequent bezoeker van de concerten van Normaal, Marco Borsato, Sita, Marlayne of Werring. Daar had ik Tessa kunnen beluisteren als achtergrondzangeres, drummer of gitarist. Duidelijk een dame met meerdere talenten dus.

It’s a beautiful day, all my worries fade away… begint Tessa te zingen. Vrolijke muziek klinkt onder haar stem door. Alsof Tessa een jaren 70 zomerhit covert, maar Tessa schreef de songs op Alone zelf of samen met Ype Wielenga. Het zijn stuk voor stuk lekker in het gehoor liggende songs geworden. Perfect verzorgd ook, vooral de achtergrondkoortjes zijn mooi. Wat wel te verwachten valt als de halve Borsato-band meespeelt. Tessa heeft een degelijke, niet echt bijzondere stem. Wat klasse betreft vergelijkbaar met Anita Meijer. Qua muziek laveert ze tussen obligate rock (The Real Thing, Chasing the sun, Realy love u), betere luisterlied (Alone, I’ve got you, Brain) en vrolijke middle of the road (Beautiful day, Yeah yeah) in. De eerste categorie klinkt wel erg voorspelbaar, maar tussen die andere songs zitten juweeltjes. I’ve got you is een rustig nummer met sloom orgeltje dat opgevrolijkt wordt door de percussie van handgeklap en vingergeknip. Brain is een gedragen pianoballade en de reden waardoor ik

eerder op de naam van Anita Meijer kwam. De openingstrack Beautiful day blijft de hele plaat doorklinken, waardoor je de neiging hebt enkel track 1 op repeat te zetten. Tessa zal met haar debuut snel haar plek in de Nederlandse lichte popmuziek innemen. Radio 2: maak plaats, maak plaats, maak plaats.

Na de headstart van Krezip met de zeer aantrekkelijke cd’s Run around en Nothing less, volgde een wat overgeproduceerde Days like this. Niettemin stonden daar ook genoeg sterke composities op, alleen waren de jonge honden wat te snel getemd. Ouder en wijzer is Krezip terug met een album waarop ze nu juist hun jonge gedrevenheid weer laten doorklinken. What are you waiting for? is de titel van hun meest recente plaat en Jacqueline Govaert is de negen die ze op school ooit kreeg voor het vak songschrijven nog steeds waard.

De singles Out of my bed en Don’t crush me neigen naar mainstreamrock, maar dankzij de breekbare stem van de zangeres behouden ze een randje eigenzinnigheid. Where are you now zit iets verder op de rand door de hoge uithalen en de jojoënde melodie. Van de rocknummers springt Don’t want you erbovenuit, vanwege de punkerige springerigheid van de song. Heerlijk hoe de snelle beat voort dendert en de zangeres op sleeptouw neemt. Alsof ze haar band even heeft ingeruild voor een puik punkbandje.

Brighter days, Forget what I said en Peace of mind mogen samen uitvechten welke de mooiste piano-ballad is, ik kom er niet uit. Alledrie laten ze een Jacqueline Govaert horen die in harmonie met haar piano haar ziel blootlegt. Prachtig!

Ricco van Nierop