Huppel mee of relax

Met de zomer om ons heen, is het tijd voor huppelende jazzliedjes van Merel Hutten of atmosferische klanken van Projekt 67. Hutten heeft haar tweede album uit getiteld Take a walk vol met lichte jazzpop. Zangeres Erna Berendsen en muzikant Simon van Weelden maakten onder de noemer Projekt 67 al twee albums en komen nu Nederlandstalig terug met Dat ik niets heb.

Merel Hutten – Take a walk

Merel Hutten (1979) bracht in 2006 haar debuutcd Wonderbra’s & petticoats uit. Ze won prijzen, stond op diverse festivals en trad veel op. Haar tweede cd Take a walk verschijnt dit voorjaar en hiermee bewijst Hutten zich als singer-songwriter. Ze maakt luisterliedjes die een popbasis hebben, maar invloeden vanuit de jazz en de klassieke muziek niet schuwen. In het Nederlandse spectrum liggen de vergelijkingen met generatiegenoten Leine, Charlie Dee, Marike Jager, Eva (Meijer) en Room Eleven op de loer. Daarnaast springt opvallend vaak de naam van Mathilde Santing in mijn hoofd bij het beluisteren. Dat komt door Huttens stemgeluid dat iets gesofisticeerds heeft. Muzikaal is Hutten minder uitbundig als Room Eleven, maar weer vrolijker dan Eva of Leine. Niet zo poppy als Charlie Dee en niet zo vernuftig als Marike Jager. Haar lekker in het gehoor liggende jazzpop wordt gedragen door de toetsen. Vaak een simpele piano, maar ook een melodica en zelfs een toepasselijke speelgoedpiano (in ‘A second chance for a little toy piano’). Mooie ballads als ‘Roses & babies’ wisselt Merel af met jazzliedjes waarbij je haar linkerhand vrolijk op en neer hoort gaan op de piano. Uitschieters zijn ‘Lightning girl’, ‘Letter to Juliette’ en ‘A happy song’.

Projekt 67 – Dat ik niets heb

Twee jaar terug recenseerde ik op deze site / in deze rubriek een vorig album van Projekt 67. Ik concludeerde dat hun album You give me music de perfecte yoga/meditatiemuziek anno 2007 was. Niets mis met meditatie of met yoga, behalve misschien de huidige hype (door de drukte in de zaaltjes bereik je het tegenovergestelde van rust), maar de muziek van Projekt 67 is meer dan enkel achtergrondmuziek. Het probleem zit echter in de muziek zelf; die nodigt dusdanig uit tot wegdromen dat je niet meer goed hoort wat Erna Berendsen en Simon van Weelden nu weer gemaakt hebben.

Hun nieuwste cd Dat ik niets heb is muzikaal een verlengde van hun sferische vorige, maar tekstueel vragen Erna en Simon meer aandacht. Dat komt in eerste instantie door de grote hoeveelheid Nederlandstalige songs. Songs over verlangen en gemis. Aangezien Erna soms hoog zingt (ik refereerde een vorige keer aan Beth ‘Portishead’ Gibbons), met langgerekte klanken en met overdubs, zijn de woorden soms moeilijk te verstaan. Hierdoor zet Projekt 67 de tekst/de stem op gelijke hoogte met de andere instrumenten. Tussen de vele sfeervolle Nederlandstalige tracks staan nog drie Engelstalige songs. Vooral ‘Wrong kind of energy’ valt – zoals de titel al zegt - uit de toon. De track is op zichzelf goed, maar doorbreekt de rustige sfeer van het album met beats en repeterend refrein.

Projekt 67 maakt nog steeds perfecte achtergrondmuziek om bij weg te dromen of yoga op te doen (track 1: ‘Voel de zon op je gezicht’) en heeft een ingebouwde wekker (track 8: ‘Wrong kind of energy’), waarna je – geheel bij zinnen – de muziek op de voorgrond kan laten schitteren.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.
waaronder: Projekt 67 - You give me music