Nieuwe (maar vaak late) ontdekkingen

Björk, Tori, Heather, PJ, Dayna, Macy, Alanis, Alicia, Alela, Ani, Amy, Aimee. De usual suspects komen geregeld voorbij. Met hun nieuwe cd’s of als referentiekader om nieuwe zangeressen hun plek te geven. Gelukkig zijn er nog wekelijks nieuwe zangeressen waar ook de Chicksinger-recensent niet van gehoord heeft. Neem nu Ana Egge, Eleni Mandell, Sophie Madeleine en Antje Duvekot. Zangeressen die op één na al jaren bezig zijn en die dankzij myspace, youtube, e.d. nu een wereldwijd publiek krijgen. En terecht, want ook deze ‘kleinere’, locale artiesten verdienen een groter gehoor.

Ana Egge – Road to my love
Road to my love is al de zesde cd van de nog steeds behoorlijk onbekende Ana Egge. In Amerika heeft ze in de roots/country-hoek al wel bekendheid opgebouwd. Ron Sexsmith, Shawn Colvin en Lucinda Williams spreken lof over haar uit. Terecht. Vergelijkingen met Bonnie Raitt en Joni Mitchell vliegen over en weer. Niet helemaal terecht, want hoewel er muzikale overeenkomsten zijn, overheerst de stem. En Ana klinkt absoluut niet als Joni of Bonnie, eerder als Aimee Mann of Margot Timmens van The Cowboy Junkies. Muzikaal ligt haar werk in het verlengde van dat van Mann: slome rootsmuziek met invloeden van country, blues, folk en rock. Bij Road to my love sukkel je nog net niet in slaap, daarvoor moet je nog altijd een Norah Jones-plaatje opzetten. De combi van haar stem met de instrumenten is perfect: orgel, gitaar, drums, alles klinkt warm. Het fijne van het ontdekken van een ‘oudere’ artiest, is dat je na zo’n aangename kennismaking niet jaren op nieuw werk hoeft te wachten, als je naar meer verlangt. Gewoon even de oude plaatjes van mevrouw Egge checken.
Verkrijgbaar via o.a. Lucky Dice

Eleni Mandell – Artificial fire
Mandell maakt al een jaar of tien ep’s en cd’s voor kleine labels of in eigen beheer. Door de New Yorker werd ze ooit ‘de beste singer-songwriter zonder record-deal’ genoemd. De zangeres uit Los Angeles heeft als singer-songwriter niet de rootsmuziek als basis, zoals veel van haar collega’s, maar eerder de rock of punk. Een beetje zoals Tracy Bonham, PJ Harvey of Kristin Hersh dat hebben. Op haar jongste album Artificial fire wisselt ze rockerige songs (zoals de op youtube te bezichtigen single ‘Artificial fire’) af met rustige songs. Echt rock of punk wordt het nergens, de invloeden uit die hoek geven de muziek van Mandell echter wel de nodige hoekigheid. Net als Anna Ege, is ook Mandell’s stem vergelijkbaar met die van Aimee Mann, wat vooral goed te horen is op de rustige songs zoals bijvoorbeeld ‘Right Side’. De cd is met ruim 55 minuten aan de lange kant, want hij zakt wat in. Tot je in de slottrack ‘Cracked’ wakker geschud wordt met up-tempo rockmuziek. Dit afwisselende album zorgt voor een leuke late kennismaking met Eleni Mandell.
Luister en bekijk Mandell via myspace.

Sophie Madeleine – Love like Ukelele
Sophie Madeleine is een meester in het liedjes schrijven. En dat is zozeer niet als compliment bedoeld, maar als feit: ze volgde succesvol een master-opleiding tot Songwriter in Bath Spa, Engeland. Deze dame uit Brighton komt nu met haar eerste eigen-beheer-cd (via bandcamp). Naast de in de titel genoemde ukelele, speelt Sophie ook gitaar, percussie en verschillende soorten toetsinstrumenten. Dat is nog eens een brede opleiding. Het resultaat is meer dan een afstudeeropdracht, het is een volwaardige debuutcd met prachtige, lichte liedjes. Liedjes die muzikaal iets Brits hebben, want de stemmige folk-kant doet denken aan Eddi Reader. Tegelijk is de invloed van musicians-musician Leslie Feist ook niet ver weg. Toch blijft het een echte, frisse en enigszins rommelige debuutplaat. Alsof Sophie met wat vrienden in een middagje even voor de lol wat liedjes zit te spelen. Ach, pak jij die cello er eens bij en ja, fluit maar wat. Wacht ik wissel even van klokkenspel naar ukelele en kan jij bij het volgende couplet wat meezingen? Die losse sfeer werkt zeer goed. Love like Ukelele is een voorjaarsplaat die je niet wild enthousiast maakt, maar vrolijk stemt. Je zult niet je buren erbij roepen om samen te gaan dansen, maar even tussen de appelbomen ongemerkt een paar pasjes doen, dat krijgt Sophie wel van je gedaan.
Check een leuk interview op deze Ukelele-site of haar muziek via myspace.

Antje Duvekot – The Near Demise of the High Wire Dancer
Bij een naam als Antje Duvekot denk je aan Vlaanderen, maar Antje komt uit Pennsylvania, USA. Alhoewel iets verder googlelen een geboorteplaats in Duitsland oplevert. Duvekot (1976) is ruim tien jaar muzikant en maakte al vier albums. Haar vijfde album is duidelijk bedoeld als (her)ontdekkings-plaat voor het grotere publiek. Naast zeven nieuwe tracks staan er enkele, opnieuw opgenomen, oude favorieten op de plaat. Met ‘Merry go round’ als hoogtepunt. Van de nieuwe songs valt vooral het verhalende ‘Ragdoll Princes and Junkyard Queens’ op. Duvekot maakt folk met stevige ankers in de country en de rootsrock. Qua klankkleur is ze goed vergelijkbaar met Krista Detor, Patti Griffin en de Indigo Girls. Kortom: een warme, donkere sound om je behaaglijk in te wentelen. Mooi afgeronde, korte liedjes die allemaal van een stemmig geluid zijn voorzien. Die wereldwijde doorbraak is Antje van harte gegund. ‘Al is het maar zodat meer mensen kunnen genieten van deze sound,’ sprak ondergetekende recensent evangeliserend.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.