Good Stuff in je cd-speler

Wat doe je als de lade van je cd-speler niet meer open wil? Pak je een schroevendraaier en haal je het apparaat uit elkaar? Pak je een hamer en sla je erop? Of laat je het voor wat het is? Als je toevallig net pop-folkzangeres Schuyler Fisk aan het draaien was, zou ik na een paar uur toch die schroevendraaier maar gaan zoeken. Zat singer-songwriter Julie Doiron in de speler, dan houd je dat nog wel een paar dagen langer uit. En met die depressieve zeurderige Jessica Lea Mayfield in de cd-lade heb je geen hamer of schroevendraaier nodig. Gewoon laten draaien die cd.

Jessica Lea Mayfield – With blasphemy so heartfelt

Deze cd is al van september 2008 en werd op de radio (voornamelijk radio 6) al in december opgepikt. Ik beschouwde het album al als oud nieuws, dus niet meer interessant voor deze rubriek. Maar de cd zomaar opzij leggen of in de platenkast stoppen, lukte ook niet. Waar mijn eerste oordeel (nasaal zangeresje met aardige folkliedjes) goed zou zijn voor een paar luisterbeurten, veranderde dat langzaamaan in een groeiplaat, die ik nu al maanden achtereen blijf draaien. En waarom? Het kan niet die zeurderige stem zijn van de 19-jarige Amerikaanse. Dat is meer een reden om de plaat af te zetten. Zeker als de winter over is, is het tijd om de depri-cd’s in te wisselen voor vrolijke klanken. Het moet de kwaliteit van de songs zijn, die zorgt voor mijn aanhoudende luistergedrag. Songs die in basis folkliedjes zijn, gespeeld met simpele gitaren, toetsen, minimale drums en af en toe wat elektrisch versterkt werk. Mayfield past niet in de freaky folk-scene of de experimentele folkhoek. Het is eerder een hernieuwde traditionele kale folk die Mayfield maakt, vergelijkbaar met Bon Iver, Alela Diane of de verderop besproken Julie Doiron. Met haar kale folk, haar sterke songs (en haar jonge leeftijd) is Jessica Lea Mayfield het Amerikaanse antwoord op de Britse underground-sensatie Laura Marling.

Mayfield staat volgende week in Tivoli, Paradiso en Rotown. Check haar space.

Schuyler Fisk – The Good Stuff

Nadat vorig jaar Scarlett Johansson, Zooey Deschanel en Jenny Lewis interessante cd’s maakten, gaan we nu vrolijk door met zingende actrices. Schuyler Fisk is overigens meer bekend vanwege het feit dat haar moeder Sissy Spacek heet, dan van haar eigen filmcarrière. Het doet er niet toe, het gaat om de muziek en die is prettig voor de oren. Fisk maakt een mix van country, folk en pop en begeeft zich daarmee nadrukkelijk op hetzelfde terrein als Sheryl Crow. Fisk heeft een aangename stem. Jammer genoeg mist ze het rauwe randje dat Crow interessant maakt. Wel komt Fisk met enkele sterke liedjes aanzetten die in je kop blijven hangen. ‘Miss you’ en ‘The Good Stuff’ zijn voorbeelden daarvan. ‘Miss you’ verbreekt op een KT Tunstall-achtige manier de rustige sfeer van de rest van de cd. Het debuutalbum van Schuyler Fisk is echter te mainstream en vlak om in z’n totaliteit te blijven boeien.

Julie Doiron - I can wonder what you did with your day

Doiron heeft in Canada al een behoorlijke staat van dienst. Ze speelde bij indie-bands als Eric’s Trip en Mount Eerie en was gastmuzikant bij grootheden als Tragically Hip en Okkervil River. Tussen dit alles door maakte ze ook al diverse solo-cd’s. Met haar vorige album, Woke myself up, wist ze ook naam in Europa te maken. Naam als aparte singer-songwriter die niet bang is om mooi klinkende liedjes op te ruigen met rommelige elektrische gitaren. I can wonder what you did with your day is een prettige opvolger, waarop ze een stuk verder gaat in het stonewashen van haar songs. Met goed gevolg, want haar indie-songs hebben genoeg edge om eigenzinnig te zijn en behouden genoeg karakter om goed te blijven. De grootste kracht van Doiron zit in de paradoxale combi van haar dromerige manier van zingen met de raggende indie-gitaren. Julie Doiron is eigenlijk een soort neuriënde P.J. Harvey, terwijl Sonic Youth op de achtergrond gewoon door gaat met rammelrocken. Luister (via haar myspace) bijvoorbeeld eens naar het Pixies/Breeders-achtige liedje ‘Consolation prize’. Daarmee heb je direct Doiron op haar hardst. De dag dat deze Doiron-cd in mijn cd-speler blijft steken, weet ik wat ik zal doen: nog een dagje laten zitten en ervan genieten.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.