Triple-A sound: Allen, Alela, Agua

De debuten van Lily Allen, Alela Diane en Agua de Annique waren alledrie in één keer goed. Allen haalden in het jaaroverzicht van Chicksinger 2006 de vierde plaats. Agua de Annique de negende in 2007, het jaar waarin Diane de beste cd maakte. De brutale, maar vrolijke Engelse Allen, de Amerikaanse folkdame Diane en de ingetogen Nederlandse Agua de Annique zijn nu terug met hun tweede album. Alhoewel de drie cd’s niet zijn te vergelijken, moeten ze het alledrie voornamelijk van hun goede sound hebben.

Lily Allen - It’s not me, it’s you

It’s not me, it’s you. De titel zegt al genoeg. Lily Allen lijkt tekstueel weinig veranderd sinds haar debuut. Met teksten over seks (‘Not Fair’) of over seks (‘Everyone’s at it’) of met neukende songtitels als: ‘Fuck you very much’ weet de snelle luisteraar genoeg. Als je door blijft luisteren, valt er iets meer te ontdekken. Logisch natuurlijk, als je bedenkt wat Lily Allen sinds haar debuut heeft meegemaakt (succes, roddelpers – en natuurlijk nog even tussendoor volwassen geworden). Ook muzikaal is mevrouw Allen niet van koers gewijzigd. En dat is zeer goed nieuws. Natuurlijk is de verrassing er een beetje af, maar de kwaliteit van de perfecte catchy dansliedjes met veel ska, funk, calypso en een vleugje jazz is gebleven. Op haar tweede album kan daar nog een vleugje reggae aan toegevoegd worden. Hoe grofgebekt, seksueel of juist volwassen haar teksten ook zijn, Lily Allen overdondert met een perfecte popsound waardoor je die teksten voor lief neemt en lekker mee neuriet.

Alela Diane - To be still
Headless Heroes – Silence of love

Afgelopen november zat ik in de Koninklijke Schouwburg tijdens Crossing Border me te verbijten. Alela Diane speelde met een kleine band in de grote zaal. Ze speelden goed, tijdens het ‘The Pirate’s Gospel’ werd het zelfs subliem. Toch vroeg ik me af waarom het me niet overweldigde, terwijl haar debuutplaat dat wel voor elkaar had gekregen. Ik durfde ook bijna niet toe te geven dat haar optreden – vooral vanwege de gelijksoortige gitaararrangementen – een beetje saai was. Had ik haar overschat, of is Diane geen sterke live-artiest? Bij nader inzien (bij weder terugluisteren) blijk ik haar niet overschat te hebben. Haar debuutcd The Pirate’s Gospel is nog steeds de beste old-folk-cd van de afgelopen jaren. Want voor vernieuwende folk moet je bij de zusjes van Coco Rosie zijn. Ook op haar tweede cd zet Alela de klok een jaar of veertig terug (ze zou een goede tijdgenoot van Joan Baez zijn geweest) met traditioneel klinkende verhalen op eenvoudige melodieën. Op de zeldzame tracks waar een drumstel aangeraakt wordt, denk je even dat Alela pop aan het maken is, maar wees gerust, Alela blijft een regelrechte folkie.
Ik las in de OOR-recensie dat ze een uitschieter als de song ‘The Pirate’s gospel’ missen. Daar hebben ze wel gelijk in, de melodieën meanderen voort van song naar song. Als de songs dan niet in je hoofd blijven zitten, dan toch zeker wel de lichtdonkere stem van Alela in combinatie met de rustige folksound. Alela Diane overtreft haar debuut niet, maar levert een zeer aangenaam uurtje muziek.

Voor opvallendere songs en modernere sound kun je trouwens wel bij Diane terecht, maar dan onder de projectnaam Headless Heroes Op de cd Silence of love, die een half jaar terug uitkwam, zingt ze songs van Jesus & Mary Chain, I Am Kloot, Nick Cave en Daniel Johnston met een geheel andere band en hoorbaar andere producers. Achter de schermen van dit project zitten dezelfde mensen die Versions van Mark Ronson voortbrachten. Haar lijzige, maar warme stemgeluid doet het ook prima op dit leuke – zeer afwisselende - tussendoortje.

Agua de Annique - Pure Air

Over projecten, covers en aangename tussendoortjes gesproken. Anneke van Giersbergen van Agua de Annique heeft een opvolger van haar mooie Air-cd gemaakt, getiteld Pure Air. Enkele songs van dat debuut komen in nog kalere versies voorbij. Zoals het mooie, persoonlijke ‘Yalin’ of het magistrale ‘Come wander with me’ (nu met de ultrahippe Kyteman op trompet). Meer nog dan een akoestische versie van haar vorige plaat, is dit een duettenplaat en een coverplaat. Niels Geusenbroek (Silkstone) zingt tweemaal mee, waarvan zijn oude hit ‘What’s the reason’ duidelijk verbeterd is door de inbreng van Van Giersbergen. Met John Wetton (Asia, King Crimson) doet ze een middeleeuws liefdeslied en met Sharon den Adel (Within Temptation) een sferische folksong. Waar ‘Ironic’ van Alanis Morissette een degelijke uitvoering krijgt, tilt Anneke ‘The Power of love’ van Frankie goes to Hollywood’ ver boven het origineel uit. Een persoonlijk pijnpuntje is de opener van de plaat. Ze durft het aan om Damien Rice te coveren. Niet alleen vanwege de durf, maar vooral ook vanwege de meer dan degelijke uitvoering van ‘The blower’s daughter’, is Anneke van Giersbergen te prijzen. Ze kon echter niet weten dat het origineel van Rice één van mijn all-time favorites is. Aangezien Van Giersbergen nog allerlei plannen aangekondigd heeft (waaronder een Brabantstalig album!?), kan dit Pure Air als een tussendoortje worden beschouwd. Een zeer stemmig en gloedvol tussendoortje, dat wel.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.