Second time around

Door al dat gedownload zouden nieuwe talenten niet meer opgepikt worden. Althans, dat werd enkele jaren terug beweerd. Uit de Nederlandse oogst van dit najaar blijkt het tegendeel. In voorgaande weken besprak deRecensent al prachtalbums van Brown Feather Sparrow, Anderson, Bart Oostindie, DIT, HSSLHFF en Roy Santiago. Deze week scharen zich daar nog prima producten van Leine, Leoni Jansen en Marike Jager bij. Misschien niet allemaal bij major platenmaatschappijen, maar dat is voor de liefhebber geen probleem: meestal zijn de eigen beheer- of kleine maatschappij-cd’s prima verzorgd en goed geprijsd.

Leoni Jansen bedacht voor haar tweede solo-cd (ze bracht ook cd’s uit met allerlei projecten) een mooie combi. Second wind bestaat uit twee schijfjes, op schijf één staan enkel covers van oude bekende songs en op schijf twee recente tracks, zowel van eigen hand als van derden. Toch is deze combi ook wel tricky, want je gaat toch zitten vergelijken tussen beide cd’s. Een vergelijking die bijna oneerlijk is: een verzameling van steengoede covers tegenover een verzameling nieuwe liedjes.

CD 1, getiteld Old friends, durfde Jansen nu pas te maken, omdat ze oud en wijs genoeg is, terwijl ze vroeger al deze songs al speelde. Twee maal Joni Mitchell, twee maal Leonard Cohen, een Dylan, een Band (‘The Weight’), een Hendrix en een Parton. Stuk voor stuk grootheden, die door de warme en tegelijk krachtige stem van Jansen een sfeervol eerbetoon krijgen. Mitchells ‘Big Yellow Taxi’ opent origineel met een koor van Afrikaanse stemmen (The African Mama’s zingen mee). Stukgecoverde songs als ‘Suzanne’ en ‘Jolene’ speelt Jansen op een heel rustige manier. Mooiste track is John Prine’s ‘Angel from Montgomery’ dat Jansen hier zingt in duet met Janne Schraa van Room Eleven. Pure countryrock met twee prachtig combinerende stemmen.

CD 2, getiteld New Friends, kost logischerwijs wat meer tijd om in te komen, aangezien het om onbekender werk gaat. Wel wordt de warme folk-sfeer van cd 1 gewoon doorgezet. Daarnaast zijn hier ook opvallende samenwerkingen aanwezig. Op Chris Chameleon’s ‘Ja Gesê’ zingt de componist mee, met een mooi duet als resultaat. En de African Mama’s keren aan het slot weer terug in het relaxte ‘Touch in the night’.
Traditional ‘Jacobites’, dat enkele jaren terug op de Robert Bruns-cd van Eddi Reader stond, krijgt een traditionele folkuitvoering. Opvallendste track is ‘Momel’ van de Senegalees Diogal. Aangezien ik bij Senegal direct aan Youssou N’Dour en Orchestra Baobab moet denken, word ik heerlijk op het verkeerde been gezet. Geen echo-gitaren of vrolijke africarumba hier. Maar heel rustige pianoklanken en een Leoni Jansen die in het Wolof zingt over gelijkheid onder alle mensen.
Als je de achtergronden van de songs op deze twee cd’s bekijkt, lijkt het heel divers. Toch is Second Wind alles behalve een allegaartje. Juist de diversiteit past goed bij Jansen, die zelf met haar stem en haar warme folkarrangementen voor de bindende factor zorgt. Een prachtige folkplaat dus.

Van de zomer zag ik Leine in het Openluchttheater van het Vondelpark spelen. Dat was misschien wel het laatste gratis optreden dat ik daar zag, aangezien het theater geen subsidie meer krijgt. Zonde. Maar goed, Leine: een zangeres die ik enkel van naam (Grote Prijs winnares 2007) kende en van één cd van een jaar of tien terug van het duo Kirke (ook al Grote Prijs winnaressen, 1997). Die Leine dus, waar ik in het Vondelpark een prettige stemming van kreeg. Maar ik was ook verbaasd dat deze pure singer-songwriter (vrouw + gitaar) op North Sea Jazz had gespeeld. Nu ik haar cd Truth be told ken, is die verbazing verdwenen. Sing-Song-Jazz maakt Leine. De jazz wordt bij Leine nergens zo rockerig als bij Marike Jager en nergens zo springerig als bij Room Eleven, haar teksten zijn lang niet zo brutaal als die van Nellie McKay en haar singersongs zijn niet zo soft als die van de latere Ane Brun. Wel maakt Leine muziek die op een prettige wijze refereert aan al deze artiesten. Liedjes als ‘Second change’ en ‘Shimmer’ springen eruit bij de eerste luisterbeurten, maar Leine kan met gemak tig draaibeurten mee. ‘The dreadful end of taxman Brown’ is met een zingende zaag en meer vreemde geluiden haast een old-fashioned Tom Waits-nummer. Leine doet mijn Muppethart nog eens extra kloppen, door een verrassend frisse versie van de Kermit-klassieker ‘It’s not easy being green’.

Marike Jager – Celia Trigger

Ze behaalde een 5^e plaats in het Chicksinger-jaaroverzicht van 2004 met haar demo en een 2^e plek in 2006 met haar debuut This beauty around. Dit geeft enigszins aan hoe hoog de verwachtingen zijn voor de tweede lp van Marike Jager. Jawel, Celia Trigger, is ook verkrijgbaar op de hypermoderne geluidsdrager die het de komende jaren van mp3, mp4 en blue-ray gaat winnen. Lp, staat voor langspeler en is een zeer luxe product, minimaal 4x zo groot als een cd, waardoor het artwork veel beter uitkomt. De pick-ups, waar deze lp’s mee te beluisteren zijn, zijn nu nog erg duur, maar ook dat zal de komende jaren snel veranderen. In huize Chicksinger doen we het nog even met de cd-versie, maar het genieten is er niet minder om. Jager trekt de lijn van haar eerste album door en zet met haar vaste bandleden het geheel alleen wat steviger aan. Nog immer sleept Marike me met haar soepele stem mee in vrolijke, verdrietige en verliefde verhalen. Ze vrolijkt me op met de up-temposongs zoals ‘Celia Trigger’ en ‘Honey, honey’. De speelsheid zou je haast doen vergeten dat het ook nog muzikaal interessante composities en tekstueel mooie verhalen zijn. Dat Miss Jager je direct pakt, maar dat haar songs ook, na weken luisteren, nog verrassingen in petto hebben. ‘Like you’ is typisch zo’n ballad, waarbij Marikes stem ervoor zorgt dat je alleen maar aandacht voor de wonderschone melodie hebt. Totdat je eens gaat luisteren waar ze over zingt. Dan opent zo’n lied zich een tweede maal. MJ heeft een nieuwe cd. Schreeuw het uit over de daken, fluister het in ieders oor!

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.