1. De Chicksinger (NL)

Deze rubriek gaat zijn tweede jaar in, maar is nog immer vernoemd naar Dan Bern?s ode aan de zangeres, getiteld The Chicksinger. Zangeressen met een eigen stem, letterlijk en figuurlijk. Zangeressen van alle genres, van alle werelddelen. Zangeressen van wie hopelijk weer veel cd?s in 2005 uitkomen. Onafhankelijk en commercieel, hard en zacht, goed en slecht. De eerste in de reeks is d? Nederlandse Chick Singer, aangezien zangeres Kirsten haar vorige album ook naar die Dan Bern-song vernoemde.

Kirsten kreeg op zaterdag 22 januari het eerste exemplaar van haar tweede cd, Vanilla, overhandigd door Hans Sibbel. Lebbis, die inviel voor Marco B., u weet wel de blanke oom van Ali B. Lebbis dus, die, zoals het hoort in zo?n situatie, zeer enthousiast was over Kirsten en haar zojuist gegeven concert. Kirsten (voluit Van der Grinten) gaf een zeer sterk optreden met band. Vorig jaar stond ze nog solo in het voorprogramma van Beth Hart. Solo is de vergelijking met Ani di Franco niet eens zo vreemd. Het lijkt een onevenaarbare grootheid, maar net als Di Franco, staat Kirsten venijnig aan haar gitaar te plukken. En dat plukken klinkt goed, terwijl ook haar teksten zelfverzekerd overkomen. Nu ze met band optreedt, hoeft ze niet langer in haar eentje de gehele zaal voor zich te winnen. De zelfverzekerdheid is gebleven, maar nu vooral gebaseerd op het bandgeluid. Die avond komt de gehele nieuwe plaat voorbij.

Een cd is een lokmiddel om mensen naar optredens te krijgen. Zo begon het ooit met de platenindustrie en zo lijkt het nu ook weer te eindigen. Vanilla is een goed werkend lokmiddel. De plaat is uiterlijk goed verzorgd en staat vol lekker klinkende songs. De akoestische songs wisselt Kirsten af met volle bandsongs. Aan elke song is te horen dat er een puur liedje aan ten grondslag ligt. De eerste track Maybe heeft een zoet sausje van beats en vervormers over zich heen gekregen. Een mooie popsong (denk: All about the money ? Meja), over onzekerheid, twijfel, getuige de mooie zin: ?No story ends at the beginning, that?s just an Andy Kaufman thing.? Om nog even door te gaan met vergelijkingen; track twee begint met stop & go-gitaarwerk dat sterk doet denken aan wat Madonna ooit van Mirwais leerde (Don?t tell me). Misschien beschrijft de term plug & play beter wat Kirsten hier met haar gitaar doet. Het geeft de song (On top) een staccato-gevoel, dat mooi contrasteert met de lange uithalen in de refreinen. Wederom met wat mooie doordenkers in de tekst: ?Don?t bet your luck, on afterlife [?]?, ?Time heals the ones that stand longer than the rest.?

Na twee opgewekte popsongs, volgt een slome popsong, An ?it?s alright?, met zelf ingezongen koortjes die als rustige wolken voorbij drijven. Qua sound zit ze ergens tussen Sarah McLachlan en Dido in. Tip aan Kirsten: zet de track op single en stuur ?m naar de juiste radiozenders. Dan heb jij een hitje en kan ik de track skippen, tot ik weer in de wolken ben. Here goes nothing, ook een rustige song, doet mij meer. Bij deze politieke song gaat het niet alleen over grote oorlogen, maar ook over intermenselijke ruzies. ?Don?t save your sorry for tonight don?t damn those who are weaker just save yourself like ?here goes nothing? and than wash it down with shame.? Op de juiste momenten brengt Kirsten meer passie in haar stem.
Vanilla is de meest vrolijke song van de plaat. Over verliefdheid, vanille-ijsjes eten in Parijs met degene die alles voor je is. Tot je besluit dat er meer moet zijn, maar toch nog met plezier op dat voorjaar terug kan kijken. Ik vraag me af of het helpt als ik de song keer op keer afspeel, met de boxen voor de open ramen, waardoor de winterkou naar binnenkomt. Ik vraag me af of het helpt de winter te laten verdwijnen. Body bag is ondanks de titel geen grafnummer, of politieke protestsong. Gewoon een liefdesliedje, waarbij voor de verandering eens de slechte gevoelens en leugens niet weggedrukt worden of enkel in het teken staan van de slechte afloop. Hoe je ? hoe verbazingwekkend ook ? ondanks alles, van iemand kan houden. In de mooie akoestische afsluiter Pieces of the puzzle geeft Kirsten toe ook niet alles op een rijtje te hebben:

?got a truckload of nothing and a burning bush inside
you see I cannot be trusted ?cause I don?t even trust myself
and oh there are times that I doubt my sane health
?cause that truckload of nothing it?s parked ? full time ? in my head.?

Het album Vanilla is een sterke opvolger van The Chick Singer. Beetje meer richting pop, maar Kirsten vergeet niet pure liedjes te blijven schrijven met een grote dosis one-liners. Een lekkere cd, die doet verlangen naar de optredens. Want eerlijk is eerlijk, alle songs krijgen live extra pit, dat op de plaat is weggepoetst. En tijdens die live-optredens kun je direct vernemen waar de geheimzinnige track Wink of an eye over gaat. En kun je gedachteloos je liefde verklaren richting Kirsten in de meebrul-song Think again: ?If you think I don?t love you, think again.?

Ricco van Nierop

Verder lezen in relevante recensie op de Recensent:

• Chicksinger overzicht 2004