Aah, Mmm!

On-Nederlands-goed. Behalve dat het een lelijk bijvoeglijk naamwoord is, is het ook een fout woord dat veelvuldig door recensenten gebruikt wordt. Het getuigt van een typische Nederlands fenomeen, om alles dat, internationaal gezien maar een schijn van kans maakt, de hemel in te prijzen. Een soort over-the-top-trotserigheid ter compensatie van het als doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg-gevoel verkapte Nederlandse minderwaardigheidsgevoel. Anouk en Ilse de Lange wordt het ondertussen aangerekend dat ze het niet gemaakt hebben in Amerika. Want Nederland zou te klein zijn voor hun talent.
Wat een gebazel, over naar de Chicksingers van deze week: Room Eleven en The Cuties hebben beiden albums gemaakt van internationale allure (het positivistische alternatief voor on-Nederlands-goed).

Er is een directe lijn te trekken van de ’60’s meidengroepen uit de Spector-stal, naar de iets ruigere ’70’s bands The Runaways en The Gogo’s, naar de jaren ’80 van de melodische Bangles, naar de edgy sounds van The Breeders in de jaren ’90 en naar punk van The Riplets en de pastiche van The Pipettes uit dit nieuwe millennium. In navolging van die laatste twee groepen zijn er nu The Cuties. Maaike, Wendy, Anne en Alicia spelen, zingen en schrijven liedjes die lief klinken en iets minder lief zijn. Althans voor de luisterende jongens. Al blijft het enkel bij een beetje plagen (‘Ugly boy’). Zo geniaal als die eerste plaat van de Britse Pipettes van twee jaar terug is het nog niet. Maar ‘We cut our hair short’ is een geweldig lekker liedje over hoe simpel het is om de jongen uit te hangen: ‘I hate pony’s & I love sex’. Simpel, maar doeltreffend. En zo staat de plaat vol (15 tracks!) met vrolijke korte rock&roll-liedjes die doen verlangen naar mooie zomerse optredens. Eens kijken of ik nog een mooi polkadot-jurkje heb om aan te trekken.

De Nederlandse band Room Eleven brak twee jaar terug door met de plaat Six white Russians and a pink pussycat. Interviews met de muzikanten en de zangeres Janne Schraa gingen voor de helft over de betekenis van die cd-titel en voor de andere helft over de vrolijke jurkjes van de zangeres. Gelukkig werd ook de muziek gewaardeerd, want muzikaal zat het toen al helemaal snor.
De band werd op jazzfestivals en literatuurfestivals gevraagd, maar speelde net zo goed op een poppodium of in een feesttent. Dit allemaal dankzij de combi van jazz, swing en popmuziek. De band is drie jaar toeren, componeren en opnemen verder en levert nu een subliem album af. Wederom kun je je afvragen waar de titel op slaat, of waarom de muzikanten allemaal een nepsnor hebben. Maar laten we het eens over de muziek hebben.

De vrolijke swing-jazz is gebleven, meer diepgang en melancholie zijn erbij gekomen. Zo geeft een vrolijk klinkende track als ‘Hey, hey, hey!’ toch maar even mooi kritiek op verwende toeristen. Het met kopstem gezongen ‘Swimmer’ lijkt op het eerste gehoor geen liefdesliedje omdat de “I-love-you’s’ er niet vanaf druipen, maar als je beter luistert, hoor je tussen de regels door de liefde. De melancholische kant zit vooral in de aanpak, keus voor instrumenten en de mooie melodieën. Room Eleven kreeg niet voor niets productionele hulp van Dayna Kurtz. Op ‘Looking at my feet’ kijkt Kurtz al nadrukkelijk om de hoek, maar als je haar donkere stem ook hoort in contrast met de lichtere stem van Schraa, zoals op ‘Not jealous’ dan is de Kurtz-sfeer volledig in Kamer 11 aangekomen. Het lange wachten op de nieuwe Dayna Kurtz (haar laatste cd is van 2005) wordt nu dus beloond…

Room Eleven heeft een afwisselend album gemaakt. Hun swing- en jazz-achtige songs zijn nog net zo vrolijk als op hun debuut, maar laten nu nog beter horen wat een goede timing zangeres Janne Schraa heeft. Hun laidback tracks zijn gelukkig in de minderheid, want doen mij iets teveel aan Norah ‘gaap’ Jones denken. En de nieuwe melancholische songs tillen het album ver boven hun debuut uit (dat ook al niet slecht was). Als je jezelf een vrolijk feestje cadeau wilt doen, schaf je Mmm … gumbo? aan en je krijgt er een melancholische afterparty gratis bij.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.